ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 348

หนานหว่านเยียนนั่งรอสมน้ำหน้าอยู่ตรงนั้น พยานคนสำคัญยังไม่มา นางก็ไม่รีบร้อน ให้เจียงหรูเยว่ที่ชอบเสนอหน้า ช่วยนางกระตุ้นตบหน้าหยุนอี่ว์โหรวก็ดี

หนามยอกเอาหนามบ่ง เมื่อก่อนหยุนอี่ว์โหรวเคยทำอะไรเจ้าของร่างเดิม เคยทำอะไรนาง ตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องได้เอาคืนหยุนอี่ว์โหรวแล้ว

เหอะ ยืมมือคนอื่นฆ่าคน มีความสุขแบบนี้นี่เอง

“พูดถูก หากพระชายารองรักษาสุขภาพไม่หาย ต่อให้ท่านอ๋องยินยอม ก็ยากที่จะมีลูก”

พูดเสร็จ ทุกคนก็พูดเรื่อง “หยุนอี่ว์โหรวควรดูแลตนเองยังไงถึงจะมีลูกง่าย จะได้ไม่ถูกทอดทิ้ง แต่รับปากพากันคิดแผนออกมาให้ฟัง”

ไม่สนใจเลยว่าสีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวจะย่ำแย่แค่ไหน

เซียงอวี้ฟังอยู่อย่างมีความสุข หัวเราะจนปากแทบฉีกถึงใบหู

อย่างเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ท่านอ๋องไม่ยินยอมที่จะเข้าห้องหอกับพระชายารอง ต่อให้รักษาสุขภาพหายดีแล้วก็ไม่มีประโยชน์ แต่คนพวกนั้นไม่รู้เรื่องเมื่อคืน หยุนอี่ว์โหรวอดกลั้นความโกรธไว้อย่างไม่สามารถพูดตอบโต้ โกรธโมโหจนหน้าเขียว นางแอบกระซิบพูดข้างหูหนานหว่านเยียนว่า “พระชายา สะใจมากจริงๆ”

หนานหว่านเยียนพูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉยว่า “ยังมีที่สะใจกว่านี้อีก คอยดู”

ทันใดนั้น ด้านนอกประตูเรือนเซียงหลินปรากฏเงาร่างสูงใหญ่ของคนคนหนึ่ง

เซียงอวี้สายตาดี รีบพูดขึ้นมาว่า “ท่านอ๋องมาแล้ว”

ทุกคนรีบหยุดคุยกัน ต่างลุกขึ้นมาทำความเคารพ สายตาจับจ้องมองกู้โม่หานแทบไม่กะพริบ

“ถวายบังคมท่านอ๋อง”

เห็นกู้โม่หานสวมเสื้อคลุมผ้าแพรลายเมฆสีทองเข้ม คาดเข็มขัดสีเงินดำรอบเอว ผมเงาดำรวบเกล้าไว้พร้อมสวมมงกุฎทอง บนใบหน้าหล่อเหลาแสดงท่าทีไม่แยแส ดวงตาเย็นชา แฝงไปด้วยความมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

ท่วงท่าทีดั่งเทพสวรรค์ ลักษณะไม่มีใครเทียบได้

ท่านอ๋องหน้าตาดีมาก

ด้วยใบหน้านี้ ก็ทำให้ใจผู้คนคลั่งไคล้ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีกำลังไม่ธรรมดา ยิ่งทำให้ผู้คนนับถือ

อยากแต่งงานกับท่านอ๋องมาก ต่อให้เป็นแค่นางบำเรอก็ยอม

หยุนอี่ว์โหรวมองดูกู้โม่หาน แววตาค่อนข้างโกรธโมโห แต่ไม่แสดงออกมา

ส่วนหนานหว่านเยียนมองเห็นกู้โม่หาน อดกลั้นอารมณ์ไว้ แล้วพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “ท่านอ๋องมาแล้วหรือ”

ในที่สุดคนสำคัญก็มาถึง ถึงเวลาเตรียมอาหารหลักแล้ว

กู้โม่หานถูกรอยยิ้มของหนานหว่านเยียนทำให้ตาลาย สายตาของเขามองตรงริมฝีปากแดงของนาง คิดถึงภาพที่จูบนางเมื่อคืน ทันใดนั้นก็รู้สึกคอแห้งขึ้นมา

แต่เขาก็รีบเรียกสติกลับมา กวาดสายตามองดูรอบๆลาน พร้อมถามขึ้นว่า “เจ้าทำอะไรกันอยู่?”

หนานหว่านเยียนพูดขึ้นด้วยตาคิ้วโค้งงอเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวว่า “ท่านอ๋อง หม่อมฉันเห็นว่าช่วงที่ผ่านมานี้ พระชายารองหยุนว่างไม่มีอะไรทำแล้วมักจะเดินไปมาอยู่ในจวนเรื่อยเปื่อย ได้เชิญพวกแม่นางเจียงมา เพื่อช่วยคลายเครียดให้กับพระชายารองหยุน”

คนอื่นฟังไม่รู้เรื่อง แต่กู้โม่หานรู้ ภายในคำพูด ล้วนเต็มไปด้วยความไม่พอใจของหนานหว่านเยียน

ในเมื่อนางไม่พอใจขนาดนี้ ทำไมวันนี้ยังให้ความร่วมมือแสดงละครกับเขา นางคิดจะทำอะไรกันแน่?

กู้โม่หานกระตุกคิ้วหนา แล้วก็ไปนั่งลงด้านข้างหนานหว่านเยียน พร้อมพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นพวกเจ้าก็คุยกันไป ไม่ต้องเกรงใจ ข้าจะไม่รบกวน”

หยุนอี่ว์โหรวมองดูท่าทีสนิทสนมของทั้งสองคน พร้อมบีบขาของตนเองอย่างโกรธแค้น ปลายเล็บคมยาวแทงเข้าไปในหนัง จนมีเลือดซึมออกมาหลายแผล

แต่นางต้องอดทนไว้ ต้องป้องกันหนานหว่านเยียน นังสารเลวคนนี้ตลอดเวลา

เจียงหรูเยว่ที่อยู่ด้านข้าง เหมือนได้กลิ่นอะไรที่ไม่ปกติ แอบระงับไว้ เตรียมที่จะลงมือเมื่อมีโอกาส

หากเป็นเมื่อก่อน อ๋องอี้จะไปนั่งด้านข้างหนานหว่านเยียนได้อย่างไร ช่างเป็นเรื่องไม่คาดคิดจริงๆ

หนานหว่านเยียนหันไปส่งสายตาให้กับเซียงอวี้ พร้อมพูดขึ้นว่า “วันนี้อากาศหนาว ข้าสั่งให้ในครัวทำน้ำแกงอบอุ่นร่างกาย ทุกคนพูดคุยกัน ดื่มเพื่ออบอุ่นร่างกายไปด้วย เซียงอวี้ สั่งคนเอาน้ำแกงมา”

“บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้” สายตาเซียงอวี้แลดูค่อนข้างตื่นเต้น รีบน้อมตัวออกไป

หยุนอี่ว์โหรวได้ยินแล้วก็สะดุ้ง รีบหันไปมองจ้างฮวาทันทีเหมือนกัน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้