ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5134 เคล็ดลับในการค้าขาย 2

เพื่อเป็นการรักษาผลประโยชน์ของผู้ซื้อ ทางแพลตฟอร์มจึงให้สิทธิ์ผู้ซื้อคืนสินค้าภายใน 7 วันโดยไร้เงื่อนไข ทุกออเดอร์ที่ส่งออกไป ต้นทุนค่าขนส่งและค่าแรงงานก็อยู่ที่ห้าหยวนแล้ว สุดท้ายถ้าเกิดผู้ซื้อยังขอคืนสินค้าอีก ก็เท่ากับไม่ได้รับกำไรจากเดอร์นี้แถมยังต้องขาดทุนอีกห้าหยวน อีกอย่างสินค้าส่วนใหญ่ที่ถูกส่งคืนกลับมาล้วนเป็นสินค้าที่ผู้ซื้อแกะแล้ว แพ็คเกจเสียหาย การที่จะขายต่อเป็นครั้งที่สองนั้น ยังต้องให้คนงานแกะออกมาแล้วห่อใหม่ ต้นทุนที่ถูกส่งกลับมาและส่งออกไปก็ไม่น้อยด้วย

ดังนั้นทันทีที่อัตราการคืนสินค้าพุ่งขึ้นสูงแล้วไม่ลดลงเลย ถึงแม้อัตรากำไรขั้นต้นจะดูสูงมาก ๆ แต่กำไรจริง ๆ ที่ทางแบรนด์ได้รับก็ไม่สูงไปถึงไหนเช่นกัน 

ทว่าเฉียนหงเย่นกลับแตกต่างกัน 

อัตราการคืนสินค้าในห้องไลฟ์สดของเธอต่ำมาก ๆ แม้กระทั่งถุงใส่ขยะที่ใส่ได้แค่ครึ่งเดียวก็ฉีกขาดแล้ว ก็แทบจะไม่มีใครคืนสินค้าเลย

และตัวเฉียนหงเย่นเองก็ฉลาดเฉียบแหลมมาก ๆ เธอเข้าใจดีมาก ๆ ว่าถ้าเกิดตัวเองขายรังนก สกินแคร์ที่มีมูลค่าเฉลี่ยของการซื้อขายแต่ละครั้งหลายพัน แม้ค่าคอมมิชชั่นสูง กำไรที่ได้ก็สูงด้วย แต่ทันทีที่ผู้ซื้อพบว่าสินค้าไม่ดี จะไม่มีจิตวิทยาอย่าง“ซื้อเพื่อมอบน้ำใจ เอื้อเฟื้อ”อย่างแน่นอน ผู้ซื้อต้องเลือกคืนสินค้าเป็นลำดับแรกอย่างแน่นอน 

ดังนั้นเธอมีเคล็ดลับในการค้าขายของตัวเองหนึ่งเล่ม ซึ่งข้อแรกก็คือ: มูลค่าเฉลี่ยของการซื้อขายในแต่ละครั้งในห้องไลฟ์สด สูงสุดแค่ 99 หยวนเท่านั้น จะไม่เกินหนึ่งร้อยหยวนเด็ดขาด มีแต่การทำแบบนี้ถึงจะสามารถลดอัตราการคืนสินค้าลงไปให้ต่ำที่สุด 

เนื่องจากเธอทราบอยู่ว่าน้ำใจและความเอื้อเฟื้อของผู้ซื้อก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน!

ซื้อถุงใส่ขยะกองหนึ่งในราคา 19.9 หยวน ซื้อพลาสติกแรปอาหารที่ทำมาจากหมวกคลุมผมใช้แล้วทิ้งในราคา 29.9 หยวน ซื้อผ้าขนหนูที่ไม่รู้ว่าใช่ผ้าฝ้าย 100% หรือไม่ในราคาห้าผืน 99 หยวน ต่อให้คุณภาพไม่ดี แต่อย่างน้อยก็พอถู ๆ ไถ ๆ ใช้งานต่อไปได้อยู่