ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5138 ความรู้สึกร่วม 4

หลี่เสี่ยวเฟินไม่เคยมีบาดแผลแบบนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถทำถึงขั้นอ่านใจคลอเดียได้อย่างแท้จริง

ทั้งสองพูดคุยกันตลอดทาง ไม่เพียงคลอเดียเท่านั้นที่รู้สึกเจอความรู้สึกร่วมบนตัวเย่เฉิน เย่เฉินก็เจอความรู้สึกแบบเดียวกันจากตัวสาวน้อยที่เด็กกว่าตัวเองสิบปีคนนี้เช่นกัน

ทั้งสองต่างไม่ใช่คนที่มองโลกในแง่ร้าย ดังนั้นจึงมีประเด็นที่คุยกันได้เยอะมาก ๆ เริ่มคุยจากประสบการณ์ความเจ็บปวดที่คล้ายคลึงกัน จนเปลี่ยนเป็นมองโลกในแง่ดีอีกแบบที่ยากที่จะอุปมาและบรรยาย

แต่ระหว่างที่พูดคุยกันอย่างเต็มที่ รถก็ขับมาถึงหน้าประตูทางเข้ามหาวิทยาลัยจินหลิงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

มหาวิทยาลัยจินหลิง ณ ขณะนี้กำลังอยู่ในช่วงปิดเทอม แต่สิ่งที่เย่เฉินนึกไม่ถึงคือตรงประตูทางเข้ามหาวิทยาลัยมีสตาฟทีมงานจำนวนมาก กำลังยุ่งอยู่กับการจัดเตรียมอะไรบางอย่าง ถึงขั้นปิดกั้นทางเดินรถยนต์ไว้

เย่เฉินบีบแตรครั้งหนึ่ง สตาฟคนหนึ่งจึงรีบวิ่งมาพูดกับเย่เฉินอย่างรู้สึกผิดว่า: “ขออภัยด้วยนะคะคุณผู้ชาย เราจะกางป้ายในแนวนอนก่อน หลังจากที่กางเสร็จแล้วรถของคุณถึงจะสามารถผ่านเข้าไปได้ ไม่งั้นถ้าเกิดคุณขับรถเข้าไป ต้องทำให้ป้ายพังเสียหายแน่นอนค่ะ”

เย่เฉินพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะเอ่ยปากตอบกลับ: “ไม่เป็นไรครับ งั้นเดี๋ยวผมจะรอที่นี่แป๊บหนึ่ง”

“ขอบคุณนะคะ เราใช้เวลาไม่กี่นาทีก็จะจัดการเสร็จแล้วค่ะ”

คนดังกล่าวพูดขอบคุณ ก่อนจะหันหลังแล้วกลับไปยุ่งกับเหล่าเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ต่อ

ไม่นานนัก ป้ายสีแดงแนวนอนหนึ่งป้ายก็ถูกขึงติดกับทั้งสองข้างของประตูทางเข้ามหาวิทยาลัย อีกทั้งยังแขวนติดอยู่เหนือป้ายมหาวิทยาลัยด้วย