พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี บทที่ 1 หญิงขี้เหร่กล้าคิดร้ายต่อข้านัก

"ฉู่เนี่ยนซี ไอ้หญิงขี้เหร่ เจ้ากล้าวางยาใส่ข้าอย่างงั้นหรือ?"

ดวงตาของเย่เฟยหลีแดงก่ำ ใช้สายตาที่โหดร้ายจ้องไปที่ฉู่เนี่ยนซีที่ใส่ชุดสีแดงบางๆอยู่บนเตียง

"เราแต่งงานมาสามเดือนแล้ว เจ้าไม่เคยแตะต้องข้าเลย ก็แค่อยากรอให้ซ่างกวนเย็นแต่งเข้าจวนพรุ่งนี้ไม่ใช่หรือ?ก่อนที่จะแตะต้องข้า เจ้าฝันไปเถอะว่าจะได้แตะต้องนางก่อน!"

ฉู่เนี่ยนซีเชิดหน้าชูตา ดวงตาคู่หนึ่งเต็มไปด้วยความอิจฉา

บนใบหน้าที่ไม่ใหญ่ของผู้หญิง มีตุ่มหนองสีดำออกม่วงที่ยาวหนึ่งเมตร มองขึ้นไปแล้วน่ากลัวมาก

"เจ้านี่ทำให้คนน่าขยะแขยงจริงๆเลย!"

ไม่ทราบว่าเป็นเพราะการกระตุ้นของฉู่เนี่ยนซี หรือเป็นผลของยา เย่เฟยหลีรู้สึกแต่ว่าเลือดในร่างกายล้วนเร่าร้อนมาก

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าก็ตามใจเจ้า แต่ชีวิตนี้เจ้าอย่าคิดว่าข้าจะแตะต้องเจ้าครั้งที่สอง!"

สายตาของเย่เฟยหลีเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ฉีกเสื้อบางๆบนร่างกายของผู้หญิงลง

หลังจากผ่านคืนแห่งการร่วมประเวณี เย่เฟยหลีใส่เสื้อแล้วลุกขึ้น

เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาและเกลียดชังของผู้ชาย ฉู่เนี่ยนซีหายใจไม่ออกเลย

"มาสิ ขังไอ้หญิงคนนี้เข้าไปในคอกม้า!ข้าไม่อยากเห็นนางในงานแต่งพรุ่งนี้!"

พูดเสร็จ เย่เฟยหลีปิดผ้าม่านอย่างแรง

ทันใดนั้นผ้าม่านก็ตกกระจายลง ร่างกายและหัวของฉู่เนี่ยนซีล้วนถูกปกคลุม

ใจที่เดิมตกลงไปถึงจุดต่ำสุดนั้น ตอนที่รับรู้ถึงความอบอุ่นที่อยู่บนร่างกาย ทันใดนั้นก็รู้สึกปลื้มใจ

ถึงแม้เขาพูดในปากแบบนี้ แต่จริงๆแล้วก็ยังใส่ใจนางอยู่ใช่ไหม ไม่งั้นคงไม่ปกปิดให้ตัวเองหรอก

นางอาจจะยังมีความหวังอยู่ ใช่ไหม......

แต่เสียงที่ใจร้ายของผู้ชายที่อยู่นอกผ้าม่านนั้นทำลายความงดงามทั้งหมดของฉู่เนี่ยนซี และทำให้นางหยุดท่าทางที่จะเอาผ้าม่านที่อยู่บนหัวลง

นึกถึงว่าอนาคตตัวเองยังต้องรับใช้พระชายาที่หน้าตาขี้เหร่และไม่เป็นที่โปรดปรานอีกต่อไป ก็ต้องเกลียดชังอยู่แล้ว

"พระชายาไม่ได้ตายหรือ งั้นเชิญเถอะพ่ะย่ะค่ะ"องครักษ์ข้างๆคนหนึ่งเห็นว่าฉู่เนี่ยนซีลุกขึ้นมา ในน้ำเสียงก็มีความดูถูกอยู่ในนั้น

พูดจบ ก็เดินขึ้นหน้าไปพร้อมกับองครักษ์อีกคนหนึ่ง

"พวกเจ้าจะทำอะไร!"เสี่ยวเถารีบปกป้องอยู่ข้างหน้าของฉู่เนี่ยนซี มองพวกเขาอย่างระมัดระวัง"พระชายาเพิ่งตื่นเอง พวกเจ้าจะพานางไปที่ไหน?"

"ทำตามคำสั่งของท่านอ๋อง พาพระชายาไปคอกม้า ไอ้สาวใช้น้อยอย่ามาทำให้เรื่องสำคัญของท่านอ๋องล่าช้า หลบสิ!"

ระหว่างที่พูด องครักษ์ก็ผลักเสี่ยวเถาไปข้างๆ

เสี่ยวเถาสูญเสียความสมดุล หน้าผากไปชนกับขาเตียงตรงๆ ทันใดนั้นก็บวมแดงขึ้นมา

ฉู่เนี่ยนซีกวาดมองไปที่บาดแผลของเสี่ยวเถา เห็นว่าไม่ค่อยอันตรายมากนัก ถึงมองไปที่สองคนนี้อย่างเย็นชา ในความทรงจำเจ้าของร่างเดิมถูกองครักษ์สองคนนี้ดูถูกเหยียดหยามเป็นประจำ

"พวกเจ้าชื่ออะไร?"

"อะไรนะ?"

"ข้าถามว่าพวกเจ้าชื่ออะไร!"ความเย็นชาในสายตาของฉู่เนี่ยนซีมากขึ้นเรื่อยๆ แม้กระทั่งน้ำเสียงยังมีความเย็นชาอยู่ด้วย

ชาติก่อนนอกจากที่ทำการทดลองในแล็บแล้ว เวลาส่วนใหญ่จะอยู่สนามรบและพื้นที่โหดร้ายต่างๆที่เต็มไปด้วยศพ

คนที่มาจากสนามรบและได้ผ่านความตายมามากมาย ถ้าจริงจังขึ้นมา จะเกิดบุคลิกที่ทำให้คนอื่นต่างหวาดกลัวมาก

องครักษ์สองคนนี้เคยเห็นฉู่เนี่ยนซีแบบนี้ที่ไหนได้?อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวขึ้นมา

"ข้า......"

ตามด้วยเสียง"ปัง!" ฉู่เนี่ยนซีตบหน้าขององครักษ์โดยตรง ต่อมาก็ตวาดว่า"ช่างกล้านัก ท่านอ๋องของเจ้าสั่งสอนพวกเจ้าแบบนี้หรือ?กล้าแทนตัวเองว่า'ข้า'ต่อหน้าข้าอย่างนี้หรือ?"

องครักษ์ที่โดนตบอึ้งไปเลย จากนั้นก็โมโหจนตาแดงขึ้นมา