พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี บทที่ 11 ขาของพี่ชายหายดีแล้ว ทำตามที่เดิมพันไว้

ฉู่เจี้ยนอี้พยายามยิ้มขึ้นมา ถึงแม้ลำบาก แต่นั่นเป็นรอยยิ้มที่รอดพ้นจากความยากลำบาก เขาค่อยๆพูดว่า"กราบทูลท่านพ่อขอรับ เนี่ยนซีทำสำเร็จขอรับ!"

เฉิงเซี่ยงฮูหยินปิดปากอย่างแรง คนทั้งตัวส่ายไปส่ายมาเกือบจะล้ม สาวใช้ข้างๆรีบมาประคอง แต่กลับเห็นนางใช้ผ้าปิดปากเอาไว้ และเหมือนร้องไห้ออกมา

เดิมทีทุกอย่างล้วนอยู่ในการคาดเดา เห็นฉากนี้ ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกว่ามีความอบอุ่นแพร่หลายไปทั่วร่างกาย แม้กระทั่งนางก็ยังขอบตาแดงเลย

นอกประตูมีเสียงวิ่งที่รีบร้อนส่งมา ฉู่หว่านเอ๋อร์พาหมอเทวดาเฮ่อหลันก็มาด้วย น่าจะได้ยินข่าวแหละ

ปฏิกิริยาของหมอเทวดาเฮ่อหลันดูตื่นเต้นกว่าฉู่เฉิงเซี่ยงและเฉิงเซี่ยงฮูหยินอีก คนแก่ที่อายุเกินหกสิบและมีความเทพเซียนนั้น เดินหมุนฉู่เจี้ยนอี้ไปหลายรอบ มองขึ้นไปแล้วทั้งตลกและน่ารัก

ส่วนฉู่หว่านเอ๋อร์ จ้องไปที่ขาของฉู่เจี้ยนอี้ก่อน จากนั้นย้ายสายตาออกไป จ้องฉู่เนี่ยนซีไว้อย่างแน่น

ห่างกันไม่ถึงสามฟุต ดวงตาที่สวยงามคู่หนึ่งของนางมีความอาฆาตอยู่ในนั้น

ฉู่เนี่ยนซีเหลือบตามองนางทีหนึ่ง ยิ้มมุมปากเบาๆ เผชิญกับการจ้องมองที่โหดร้ายของนางอย่างใจเย็น

เห็นผู้หญิงในห้องล้วนเช็ดน้ำตาอย่างตื่นเต้น ฉู่เนี่ยนซีพูดว่า"ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกเจ้าใจเย็นๆหน่อย ขาของพี่ชายไม่มีความรับรู้มาหลายปี อย่างน้อยยังต้องอาบน้ำที่ผสมยาอีกหนึ่งเดือนถึงสามารถกลับสู่สภาพปกติได้ ตอนนี้พวกเราอย่าตื่นเต้นเกินไป ยังต้องให้พี่ชายพักผ่อนดีๆเจ้าค่ะ"

ฉู่เฉิงเซี่ยงเช็คเหงื่อบนหัวของตัวเอง เป็นตั้งเฉิงเซี้ยงแต่กลับลืมตัวไป มีความน่ารักบางอย่างเหมือนในวัยเด็ก

ฉู่เนี่ยนซีเดินไปประคองฉู่เฉิงเซี่ยงนั่งลง และยกมือสั่งให้คนใช้หลายคนไปเตรียมน้ำที่ผสมยา แล้วออกสูตรยาหลายใบอย่างต่อเนื่อง แล้วยื่นให้จ้าวโม่เหยียน

หลังจากทุกอย่างล้วนสงบลงแล้ว เห็นแต่หมอเทวดาเฮ่อหลันที่ตรวจเช็คขาของฉู่เจี้ยนอี้อยู่ตลอดนั้นหันมาโดยตรง หลังจากจ้องฉู่เนี่ยนซีไปสักครู่หนึ่งแล้ว อยู่ๆก็คุกเข่าต่อหน้านางอย่างแรง

ฉู่เนี่ยนซีตกใจมาก ถึงนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองได้เดิมพันของเขา

ฉู่หว่านเอ๋อร์ที่อยู่ข้างหลังกัดจนฟันทั้งปากจะหักไปแล้ว แต่อยู่ต่อหน้าท่านลุงและท่านป้า นางไม่สามารถกลับคำได้ มีแต่ต้องเดินไปถึงลานบ้าน กราบสามครั้ง คำนับเก้าครั้งต่อฉู่เนี่ยนซีตามที่เดิมพันไว้

ฉู่เนี่ยนซีรีบก้มลง ใช้มือประคองหมอเทวดาเฮ่อหลันขึ้นมา พูดเบาๆว่า"ท่านเจ้าคะ ข้าแค่โมโหในเรื่องนี้ จึงเดิมพันกับท่านแล้วเกิดชนะขึ้นมา แต่ถ้าจะกล่าวถึงการรักษาคน ท่านยังคงอาวุโสกว่าข้า คนที่เป็นหมอ ก็ต้องเรียนรู้สิ่งใหม่ๆตลอดเวลา"

หมอเทวดาเฮ่อหลันพยักหน้าอย่างสุดจิตสุดใจ สายตาที่มองไปทางฉู่เนี่ยนซีนั้นก็เปลี่ยนเป็นความสดใสแต่เดิม และยังมีความเคารพเพิ่มเข้ามาด้วย"พระชายาพูดได้ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ!ก่อนหน้านี้ข้ายังได้ตกลงเงื่อนไขของพระชายา เชิญพระชายาพูดออกมาเถอะ!"

หลังจากฉู่เนี่ยนซีประคองหมอเทวดาเฮ่อหลันขึ้นมาแล้ว ก็ไม่ได้มองฉู่หว่านเอ๋อร์ที่อยู่ในลานบ้านเลย

หลังจากทั้งสองคนนั่งลงอีกครั้งหนึ่งแล้ว ฉู่เนี่ยนซีถึงค่อยๆหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งยื่นให้หมอเทวดาเฮ่อหลัน และพูดว่า"รบกวนท่านช่วยหาของที่ระบุไว้ในกระดาษแผ่นนี้ให้ข้าหน่อย"

หมอเทวดาเฮ่อหลันเป็นคนที่ฉลาด เปิดกระดาษออกมาดูทีหนึ่ง ก็เอาให้ผู้ช่วยที่รับใช้อยู่ข้างๆ พร้อมลงคำสั่ง"สิ่งเหล่านี้เจ้าเตรียมให้ภายในสามวัน แล้วส่งมาที่จวนฉู่เฉิงเซี่ยง จำไว้ว่า อย่าผ่านมือของคนอื่น"

ผู้ช่วยคนนั้นก็เป็นคนที่เชื่อฟัง เห็นว่าชื่อของยาที่ระบุไว้บนกระดาษล้วนเป็นยาที่ล้ำค่า เลยรู้อยู่แก่ใจว่าต้องทำอย่างไร

ฉู่เฉิงเซี่ยงฟังสองคนนี้พูดคุยกันอย่างจริงใจ ก็ปรากฏรอยยิ้ม แล้วก็ย้ายสายตาไปที่ฉู่หว่านเอ๋อร์ที่ด้ามหน้าและไม่พูดไม่จาอยู่ในลานบ้าน รอยยิ้มบนมุมปากก็ค่อยๆจางหายไป

พอหมอเทวดาเฮ่อหลันไปแล้ว ฉู่เฉิงเซี่ยงลุกขึ้นเดินไปในลานบ้าน อ้าปากพูดว่า"เจ้าสำนึกผิดไหม?"

ฉู่หว่านเอ๋อร์สั่นทีหนึ่ง และก้มหน้าลงอย่างรีบร้อนอีกครั้ง"ท่านลุงโปรดหายโกรธ......"

"ข้าถามเจ้าสิ ความผิดของเจ้าอยู่ที่ไหน?"น้ำเสียงของฉู่เฉิงเซี่ยงเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ