พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี บทที่ 13 พระชายาเข้าจวน โดนทหารห้าม

ฉู่เนี่ยนซีหัวเราะเยาะขึ้นมา เดินหน้าไปหนึ่งก้าว"ใครๆ?ข้ายังกลับบ้านตัวเองไม่ได้แล้วหรือ?"

"พระชายาเชิญกลับเถอะ ข้าน้อยก็ทำตามคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ"

"ทำตามคำสั่งเลยหรือ แต่ตอนนี้ท่านอ๋องลงคำสั่งมิได้ ข้ายังรู้จริงๆเลยว่านอกจากคำสั่งจากท่านอ๋องและพระชายาแล้ว พวกเจ้ายังฟังคำสั่งของใครอีก?"

"พระชายาจากไปตั้งแต่วันที่ท่านอ๋องแต่งงาน เลยไม่รู้ว่าตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ในจวน พระชายารองซ่างกวนล้วนเป็นคนจัดการ ข้าน้อยก็ต้องฟังคำสั่งอยู่แล้ว"องครักษ์ไม่ได้สบตาฉู่เนี่ยนซีด้วยซ้ำ ทำเป็นว่าไม่มีความเกรงกลัวใดๆ

"อ้อ ใช่หรือ?"ฉู่เนี่ยนซีเลิกคิ้วเล็กน้อย และยิ้มมุมปาก ดวงตาที่สวยงามมองไปที่หยูตงข้างๆ

องครักษ์รู้สึกอึ้งเพราะสีหน้าของนาง ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างกายของหยูตงก็ราวกับผีสิง อยู่ๆก็ชักดาบออกมา ใช้ข้างหลังของดาบที่แข็งแรงทุบตีไปที่ขาของเขาอย่างแรง!

องครักษ์กรีดร้องออกมา และล้มลงไปกับพื้น

ฉู่เนี่ยนซีสะบัดแขนเสื้อเบาๆ และมองเขาอย่างอยู่เหนือกว่า ค่อยๆพูดว่า"แต่งงาน?อ๋องหลีเคยแต่งงานกับข้าเพียงผู้เดียว!ได้แต่งงานอีกที่ไหนได้?และถึงแม้ซ่างกวนซื่อเข้าจวนด้วยฐานะพระชายารอง ก็เป็นเพียงแค่เมียน้อย พวกเจ้าไม่สนคำสั่งของข้า แต่กลับจะฟังตามคำสั่งของนาง พวกเจ้าคือไม่ไว้ข้าอยู่ในสายตา หรือว่า......ไม่ไว้พระราชโองการของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันอยู่ในสายตาแล้ว?"

องครักษ์รอบข้างมีสีหน้าที่กังวลขึ้นมาทันที

ซ่างกวนเย็นเป็นที่โปรดปราน พวกเขาก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งของนางอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ฉู่เนี่ยนซีพูดนั้นก็มีเหตุมีผลนัก ถึงแม้นางไม่เป็นที่โปรดปรานขนาดไหน ก็เป็นเจ้านายที่แท้จริงของพวกเขา

แต่ถ้าปล่อยนางเข้าไป จะไปรายงานกับคนในจวนท่านนั้นอย่างไรล่ะ?

"พวกเจ้าทำอะไรอยู่!"

อยู่ๆก็มีเสียงตวาดที่ไม่ดังและเบาเกินไปส่งมาจากข้างใน เหล่าทหารล้วนอึ้งไปเลย หลบทางให้โดยจิตสำนึก

ฉู่เนี่ยนซีมองไปทางต้นกำเนิดเสียง เห็นแต่ชายร่างใหญ่ที่ถือดาบอยู่บริเวณเอวเดินออกมา

คนนี้ก็คือเหลียงหยวน ผู้ซึ่งเป็นองครักษ์ใกล้ชิดของเย่เฟยหลีที่โตมาพร้อมกับเขา