พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี บทที่ 17 ถอนพิษ

เหลียงหยวนทำตัวใจเย็นลง ครุ่นคิดสักพักหนึ่งแล้วถึงค่อยๆพูดว่า"ไม่มีสิ่งผิดปกติใดๆ วินาทีที่ท่านอ๋องโดนลูกธนูปักร่าง ข้าไปตรวจเช็คทันที แต่ไม่มีความผิดปกติใดๆ ทำให้คนรู้สึกประหลาดมาก หลังเกิดเหตุข้าได้สั่งให้คนไปตรวจสอบ แต่ก็ตรวจสอบอะไรไม่ได้ทั้งสิ้น สิ่งเดียวที่ยืนยันได้คือ ลูกธนูที่มีพิษนั้น มาจากทหารต้องห้าม"

ท่าทางที่ชงชาของฉู่เนี่ยนซีหยุดลง นางสามารถสังเกตได้ว่า เหลียงหยวนเหมือนยังปิดบังอะไรอยู่

นางค่อยๆมองไปทางเหลียงหยวน กระซิบถามว่า"ทุกคำพูดที่เจ้าพูดนั้นล้วนมีความสัมพันธ์กับการถอนพิษให้ท่านอ๋อง ดังนั้น......เจ้ายังคิดจะปิดบังข้าหรือ?"

สายตาของเหลียงหยวนมีความผิดปกติพาดผ่าน เขาคิดไม่ถึงว่า นางสามารถมองออกว่าเขามีการปิดบังด้วย

เพียงว่า......

"โปรดยกโทษให้ข้าน้อยด้วยพ่ะย่ะค่ะ ในมุมมองของคนทั้งจวนอ๋อง ฝีมือทางการแพทย์ของท่านประหลาดราวกับเรื่องที่ท่านอ๋องโดนลอบสังหารพ่ะย่ะค่ะ"

พอได้ยินคำพูดนี้ ฉู่เนี่ยนซีกลับไม่ได้แสดงออกอะไร ค่อยๆพูดว่า"สาเหตุที่พวกเจ้าไม่รู้ว่าข้ามีฝีมือทางการแพทย์ เป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้ท่านอ๋องก็ไม่ได้โดนลอบสังหาร หรือตอนที่ข้าแต่งเข้าไปยังต้องระบุว่า ข้าทำอะไรเป็น ทำอะไรไม่เป็น แล้วถึงสามารถเข้าประตูจวนของเย่เฟยหลีได้หรือ?"

เหลียงหยวนไอออกมาอย่างเก้อเขินเสียงหนึ่ง แล้วถึงพูดต่อว่า"ตอนนี้คนที่สามารถสั่งทหารต้องห้ามได้นั้นมีเพียงฝ่าบาท เรื่องนี้ไม่สามารถตรวจลึกได้ แต่พิษนั้นน่าจะมาจากซีจุ้น"

ฉู่เนี่ยนซีจมเข้าไปในความคิด

ถึงแม้เย่เฟยหลีไม่เป็นที่โปรดปราน แต่ฝ่าบาทคงไม่ถึงกับต้องหาคนมาลอบสังหารลูกชายของตัวเอง

ถ้าบอกว่าคนที่สั่งทหารต้องห้ามได้นั้นมีเพียงฝ่าบาท งั้นคนที่สามารถได้ลูกธนูนั้นน่าจะมีไม่น้อยเลย

ถึงแม้ลูกธนูของทหารล้วนมีการบันทึก แต่สงครามครั้งนี้ ทำหายไปหลายฉันก็เป็นเรื่องปกติ

ส่วนประเทศเล็กๆทางทิศตะวันตกนั้นมักจะมีชนเผ่าที่ลึกลับปรากฏ ปกติไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับแคว้นปู้เย่เลย ล้วนอยู่ในบริเวณชายแดน ที่ไหนมีผลประโยชน์ก็ไปพึ่งพาที่ไหน ซึ่งเป็นความทุกข์ใจของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันตลอด

หลายวันที่อยู่ในจวนอ๋อง ตอนที่ว่างๆนางก็จะหาหนังสือมาอ่าน เพื่อทำความเข้าใจกับสถานการณ์คร่าวๆของยุคสมัยนี้

ได้ข่าวว่าซีจุ้นมีคนถนัดใช้พิษมากมาย หากพิษที่เย่เฟยหลีโดนนั้นมาจากซีจุ้น งั้นก็อธิบายได้แล้ว ไม่น่าทำไมหมอหลวงในพระราชวังยังไม่มีวิธีอะไรเลย

คนที่ลอบสังหารไม่ให้โอกาสเขาแม้แต่นิดเลย หากไม่ใช่ว่านางมีฝีมือการฝังเข็มที่ดีเยี่ยม เกรงว่าเย่เฟยหลีคงไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้แล้ว

แสงอาทิตย์เอียงไปทางตะวันตกแล้ว เหลียงหยวนรายงานรายละเอียดอย่างอื่นคร่าวๆแล้ว ฉู่เนี่ยนซีก็ให้เขากลับไปก่อน ไปเฝ้าท่านอ๋องอย่างใกล้ชิดอีกต่อไป

เหลียงหยวนเพิ่งจะจากไป ก็หันมาอีกครั้งหนึ่ง ทำความเคารพต่อฉู่เนี่ยนซี"ข้าน้อยขอสอบถามเพิ่มเติม พระชายา......สามารถรักษาอาการของเจ้านายได้จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

ถึงแม้เสียงของเขาเขาเล็กน้อย แต่ฉู่เนี่ยนซีก็ฟังออกว่าระหว่างที่เขาพูดนั้น มีการสั่นเล็กน้อย

นางถึงสังเกตได้อย่างแท้จริง ความสัมพันธ์ระหว่างองครักษ์ใกล้ตัวคนนี้กับเย่เฟยหลีนั้น ลึกซึ้งกว่าที่นางคิดอีก

เขาพูดว่าเจ้านาย แต่ไม่ใช่ท่านอ๋อง

ฉู่เนี่ยนซีค่อยๆลุกขึ้นมา ให้เขาทำความเคารพเสร็จสิ้น"ในเมื่อข้าพูดออกมาแล้ว ก็จะทำได้แน่นอน"

พูดกับคนที่ฉลาดสบายจริงๆ เหลียงหยวนทำความเคารพอีกครั้งหนึ่ง แสดงความเคารพอย่างเต็มที่ แล้วถึงถอนตัวลงไป

ฉู่เนี่ยนซีหงายหัวและหายใจเข้าลึกๆ การที่เปลี่ยนแปลงความทรงจำแย่ๆของเจ้าของร่างเดิมในสายตาของคนอื่นนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

แสงสว่างในห้องมืดลงแล้ว ฉู่เนี่ยนซีจุดเทียน คำนวณว่าครั้งต่อไปที่ถอนพิษให้เย่เฟยหลีคือในอีกหนึ่งชั่วโมงกว่าๆข้างหน้า เลยให้เสี่ยวเถาปิดประตู ส่วนตัวเองก็เดินเข้าไปในห้องนั่งอยู่ข้างหน้ากระจก

นางยื่นมือไปจับใบหน้าในกระจกของตัวเอง