พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี บทที่ 20 ในยามีพิษ

"ข้ารับรองว่า จะไม่ทำร้ายร่างกายของท่านอ๋องหลีจริงๆพ่ะย่ะค่ะ"

ซ่างกวนเย็นได้ยินคำพูดที่ยืนยันของเขา ก็พยักหน้าพูดว่า"พอแล้ว เจ้ากลับไปเถอะ"

หมอหลวงพยักหน้าและก้มคำนับตั้งนาน เห็นว่าซ่างกวนเย็นไม่ได้คิดจะเก็บทองคำกล่องนั้นที่ให้ตัวเองนั้นกลับไป ก็เลยพอใจแล้ว และถูกกัวเสี่ยวพาตัวไปพร้อมกับความลับ

ซ่างกวนเย็นโล่งใจลง หมอหลวงคนนี้ได้นำธูปหอมอย่างหนึ่งให้ตัวเอง กลิ่นหอมของมันสามารถทำปฏิกิริยากับพิษที่เย่เฟยหลีโดน ทำให้ชีพจรของคนเกิดความยุ่งเหยิง

กว่านางจะสามารถซ่อนกลิ่นหอมที่ล้ำค่านี้ไว้บนเสื้อผ้าได้ เพื่อที่จะในขณะที่ไม่ทำร้ายเย่เฟยหลีก็สามารถใส่ร้ายฉู่เนี่ยนซี แต่คิดไม่ถึงว่านางจะเก่งขนาดนี้!

ภายในห้อง

ฉู่เนี่ยนซีไม่ได้พูดอะไรเลย จนกว่าทุกคนล้วนถอยตัวลงไป ถึงหยิบเข็มขึ้นมาใหม่ และถามว่า"ทำไมเชื่อข้าขนาดนี้?"

เย่เฟยหลีย้ายสายตาออกไป ยังคงเย็นชาอยู่เหมือนเดิม"เพราะถ้าข้าตายไป หนังสือหย่านั้นก็จะทำให้เจ้าโดนด่าว่าเป็นคนไม่มีสัจจะ ผิดศีลธรรมผู้หญิงไปตลอดชีวิต พอถึงเวลานั้นฉู่เฉิงเซี่ยงก็น่าจะยับยั้งคำนินทาแบบนี้ไม่อยู่"

ความว้าวุ่นใจที่ยังเหลืออยู่ในเมื่อกี้นี้ของฉู่เนี่ยนซี ล้วนหายไปหมดเลย

นางยังนึกว่า ความคิดเย่เฟยหลีมีต่อตัวเองเปลี่ยนแปลงไป สามารถเชื่อถือนางได้แล้ว ที่แท้แล้วเป็นเหตุนี้นี่เอง!

แต่เขาก็พูดถูกแล้ว หากเขาตายไป แล้วนางเอาหนังสือหย่าแล้วออกจากที่นี่ไป จะถูกนินทาแน่นอน

นางไม่ใส่ใจ แต่จวนเฉิงเซี่ยงมีคนที่นางจะปกป้อง นางไม่อยากเห็นว่าพวกเขาโดนด่าพร้อมกับนาง

ดังนั้นไม่เพียงแค่ตอนนี้ ภายในเวลาหนึ่งปี เย่เฟยหลีล้วนเกิดเหตุไม่ได้

กลางคืนอันสงบ แสงจันทร์ส่องสว่างจากที่สูง เห็นว่าฉู่เนี่ยนซีตั้งใจศึกษาจุดต่างๆบนร่างกาย เย่เฟยหลีก็หลับตา หัวใจก็สงบลงตาม

"กราบทูลเจ้านาย พระชายาขังตัวเองอยู่ในเรือนทั้งวันแล้ว ไม่ได้เจอใครทั้งสิ้นพ่ะย่ะค่ะ"

จริงๆเหลียงหยวนก็รู้สึกสงสัย สามวันก่อนพระชายายังพูดกับตัวเองอย่างมั่นใจเลยว่า สามารถรักษาท่านอ๋องได้แน่นอน เหตุใดวันนี้ก็......ไม่ทำงานแล้วล่ะ?

เย่เฟยหลียิ้มมุมปาก เหมือนมองออกความคิดของเขา"เจ้าไม่ต้องห่วงอะไร นางน่าจะสังเกตอะไรได้ เลยขังตัวเองอยู่ในห้องไปตรวจสอบเบาะแส"

พูดจบ เขาชี้ไปที่หญ้าเงาหยกกระถางนั้นทีหนึ่ง อยู่ๆก็ลดระดับเสียงลง"ต้นไม้กระถางนี้ใครเป็นคนส่งมา?"

"พระชายารองซ่างกวนพ่ะย่ะค่ะ ก่อนหน้านี้ทั้งหมดที่อยู่ในห้องหนังสือ ก็ล้วนเตรียมมาจากคุณหนูซ่างกวนพ่ะย่ะค่ะ"

สายตาของเย่เฟยหลีเหมือนมีอะไรพาดผ่าน จากนั้นก็กลับสู่ความปกติอย่างรวดเร็ว พูดว่า"ข้ารู้แล้ว เจ้าถอยลงไปเถอะ"

กลางคืนเหมือนมืดลงทันทีเลย

ในขณะเดียวกัน ในเรือนของฉู่เนี่ยนซี นางนั่งอยู่ในห้อง จะลองเข้าไปตรวจสอบในช่องว่างอีกครั้งหนึ่ง

จริงๆแล้วนางอยากจะนำกิ่งไม้นี้เข้าไปในห้องแล็บที่นางคุ้นเคยที่สุด ใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีก็สามารถตรวจสอบได้ว่าต้นไม้ต้นนี้มีส่วนผสมอะไรอยู่ในนั้น แต่ตอนนี้......

ฉู่เนี่ยนซีถอนหายใจออกมา ในสมัยโบราณที่แม่กระทั่งเครื่องมือทางเคมียังหามาไม่ครบเลย เป็นการทดสอบความสามารถของนางในการใช้ประสาทสัมผัสแบ่งแยกยาพิษเลยนะ

แต่ไข้ต่ำๆของเย่เฟยหลี จะต้องมีความสัมพันธ์กับต้นไม้ต้นนี้แน่นอน

หลังจากครุ่นคิดไปสักครู่หนึ่ง ฉู่เนี่ยนซีก็ฉวยโอกาสกลางคืน บุกเข้าไปในหอเก็บหนังสือของเย่เฟยหลี

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉู่เนี่ยนซีออกมาจากหอหนังสือ มีรอยยิ้มปรากฏอยู่ในดวงตา และบิดขี้เกียจ

"พระชายาเพคะ ยาของท่านอ๋องต้มเสร็จแล้วเพคะ"ในเวลานี้เสี่ยวเถาถือชามยาเดินมา