ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย นิยาย บท 14

มู่นวลนวลเหลือบมอง "โม่เจียเฉิน" ผู้ซึ่งเต็มไปด้วยความเศร้าหมองและเหลือบไปเห็นหลังมือที่เปื้อนเลือดจ้องมองด้วยความประหลาดใจ: "นาย ... "

เธอไม่ได้ใส่อะไรแปลก ๆ ลงไปในมื้ออาหารของเธอ ทำไมถึงทำให้เขาคิดจะตายได้?

โม่ถิงเซียวไม่สนใจเธอและกำลังจะจากไปเมื่อโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น

เขาเหลือบมองไปที่หมายเลขที่ไม่คุ้นเคยในโทรศัพท์และวางสาย

ในตอนนี้เขาเงยหน้าขึ้นมองมู่นวลนวล:“ เข้าไปสิ”

น้ำเสียงของเขาเย็นชาและหดหู่พร้อมกับอารมณ์ที่ขุ่นมัว

มู่นวลนวลอ่อนไหวมากและรู้สึกว่า "โม่เจียเฉิน" ในขณะนี้ค่อนข้างน่ากลัว เธอเดินกลับเข้าไปในห้องอย่างเงียบ ๆ โดยใช้มือข้างเดียวจับประตูที่ปิดอยู่ครึ่งหนึ่งและลังเลว่าจะขังชายคนนั้นหรือไม่

โม่ถิงเซียวไม่ได้ใส่ใจกับการพัวพันของเธอ เพราะโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นอีกครั้ง

คราวนี้แทนที่จะเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยบนหน้าจอ คำว่า "ซือเย่ ก็ปรากฏขึ้น

เขาไม่ลังเลที่จะรับโทรศัพท์และไม่อายที่จะอยู่ต่อหน้าของมู่นวลนวลและพูดตรงๆว่า“ เขาโทรหาฉันทำไม”

ซือเย่ที่อยู่ปลายสาย เขาพูดอย่างชัดเจนสั้น ๆ ว่า "ให้คุณพาลูกสะใภ้ของเขากลับบ้านเพื่อทานอาหารเย็นในคืนนี้"

"หึ!" โม่ถิงเซียวเยาะเย้ย "ต่อไปนายไม่ต้องสนใจโทรศัพท์เขา"

ซือเย่ก็รู้สึกเช่นเดียวกัน:“ ครับ ยังไงเขาก็ไม่จ่ายเงินให้ผมอยู่ดี"

เมื่อวางโทรศัพท์ โม่ถิงเซียวเงยหน้าขึ้นและเห็นมู่นวลนวลยืนอยู่ที่ประตูโดยยังลังเล

"แอบฟังโทรศัพท์ของฉันเหรอ"

มู่นวลนวลส่ายหัวเร็ว ๆ : "ไม่"

เธอคิดว่าในเวลานี้ดีที่สุดที่จะไม่ยุ่งกับ "โม่เจียเฉิน"

"ทำไมเธอไม่เข้าไปล่ะ" หลังจากที่โม่ถิงเซียวพูดจบ เขาก็ก้าวไปข้างหน้ามองไปที่เธอด้วยน้ำเสียงที่คลุมเครือ: "หรือเธอคิดออกแล้ว เธอเต็มใจที่จะยอมแพ้ลูกพี่ลูกน้องของฉันและตามฉันมา?"

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดมู่นวลนวลก็หันกลับมาและปิดประตูโดยไม่ลังเล

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย