ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 4

บทที่ 4 คำเชิญจากอดีตน้อง

“คุณผู้ชาย เมื่อกี้เป็นความผิดของผมเองครับ เป็นผมที่มีตาไม่มีแวว ผมละเลยคุณไป ได้โปรดให้อภัยผมด้วย”

แค่เข้ามาในห้องทำงาน ผู้จัดการธนาคารก็รีบขอโทษขอโพย เม็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าผากปาดไปอีกสองสามครั้งแล้ว แล้วก็ยังคงไม่หยุดที่จะปาด ถึงขนาดที่ว่าแผ่นหลังก็เปียกแล้ว

บัตรธนาคารลายดอกชงโคก็มีน้อยมากอยู่แล้ว พนักงานธรรมดาทั่วไปของธนาคารไม่มีทางที่จะรู้จัก

รู้จักบัตรใบนี้ อย่างน้อยก็ต้องตำแหน่งของเขาขึ้นไป

แถมผู้ที่ถือบัตรธนาคารดอกชงโคนี้ ไม่ต้องพูดถึงผู้รับผิดชอบสาขาแบบเขาหรอก ต่อให้เป็นรองประธานธนาคาร เจ้าของธนาคารก็จำเป็นที่จะต้องมารับแขกด้วยตัวเอง ต้องยิ้มแย้มต้อนรับ ไม่กล้าแม้แต่ที่จะละเลย

ในตอนนี้เขามีอาการแบบตกใจจนแทบจะกระอักเลือด คนสูงส่งแบบนี้ ทำไมถึงได้มาที่สาขาของตัวเองได้?

แถมแม่งยังจะเข้าแถวต่อคิวรอถอนเงินอย่างเรียบร้อยอีก

นี่ไม่ใช่การกลั่นแกล้งคนดีแล้วหรือยังไง?

เฉินตงเงยหน้า มองหน้าผู้จัดการเงียบๆ “คุณกังวลมาก?”

มุมปากของผู้จัดการกระตุกอยู่สองครั้ง หัวเราะแหะครั้งหนึ่ง “เปล่า เปล่าครับ ผมจะชงชาขอโทษคุณอยู่ครับ”

เขารู้จำนวนของผู้ถือบัตรธนาคารดอกชงโค ในตอนนี้คิดเพียงแต่ว่าต้องการที่จะรีบๆจัดการให้เรื่องเมื่อกี้มันผ่านไปเสีย ต่อให้ต้องคุกเข่าเขาก็ยินดี

มิฉะนั้น ไม่ต้องพูดถึงหลินเสว่เอ๋อที่เป็นเพียงพนักงานหน้าเค้าเตอร์ตัวเล็กๆ ต่อให้เป็นนายสาขาอย่างเขาเองก็ต้องหนาว

“ไม่จำเป็นครับ ผมต้องการมาถอนเงินครับ” เฉินตงกล่าวขึ้นด้วยเสียงเบา

ผู้จัดการเพิ่งจะเช็ดเหงื่อบนหน้าผากออก ในตอนนี้ยังมีเหงื่อผุดออกมาเป็นจำนวนมากอีกแล้ว

นี่คือ........ไม่คิดที่จะให้อภัยแล้วใช่ไหม?

สีหน้าของเขาดูน่าเกลียด ความรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไปนั้นพวยพุ่งขึ้นมา

สามารถมานั่งในตำแหน่งตรงนี้ได้ เป็นความพยายามหลายสิบปีของเขา แต่ว่าคำพูดเดียวของผู้ที่บัตรธนาคารลายดอกชงโค มากพอที่จะลากเขาลงจากตำแหน่งได้

ปึก!

ผู้จัดการธนาคารตัดสินใจที่จะคุกเข่าลงตรงหน้าของเฉินตง “คุณผู้ชาย คุณเป็นคนใหญ่คนโตโปรดอย่าคิดเล็กคิดน้อยกับคนตัวเล็กแบบผมเลยนะครับ ขอร้องคุณช่วยปล่อยผมไปสักครั้งเถอะนะครับ เมื่อกี้เป็นแค่เพียงเรื่องเข้าใจผิดเท่านั้นครับ”

เฉินตงมองผู้จัดการธนาคารด้วยสายตาเย็นชา อีกฝ่ายยังมีท่าทางถือดีแบบเมื่อกี้อยู่อีกเหรอ?

เขาหัวเราะเล็กน้อย “ผมมาถอนเงินครับ เรื่องอื่นไม่ต้องการที่จะพูดอะไรมาก รบกวนคุณช่วยจัดการให้ผมด้วย”

หัวใจของผู้จัดการตุ้มๆต่อมๆ แต่ว่าก็ยังฝืนยิ้มแล้วลุกขึ้น “ครับ ผม ผมจะไปจัดการให้คุณเดี๋ยวนี้เลยครับ”

รับบัตรธนาคารลายดอกชงโคมาจากมือของเฉินตง ผู้จัดการธนาคารถามขึ้น “คุณผู้ชายครับ คุณต้องการถอนเงินเป็นจำนวนเท่าไหร่?”

“ห้าแสน”

เฉินตงจิ๊ปากเล็กน้อย จากท่าทางของผู้จัดการที่มีต่อเขา เขาก็รู้ว่าผู้ที่มีบัตรธนาคารดอกชงโคนี่จะต้องไม่ธรรมดาทั่วไป

แต่ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ก็คือถอนเงินแล้วก็ไปโรงพยาบาลก่อน จัดการค่าใช้จ่ายหลังการรักษาของแม่ให้เรียบร้อย จากนั้นค่อยหาที่ลงหลักปักฐาน

“ห้าแสน?” ผู้จัดการธนาคารร้องออกมาเสียงหลง

เฉินตงกระตุกคิ้วขึ้น นึกขึ้นได้ในทันที “ลำบากใจเหรอครับ? ถอนเงินจำนวนมากจำเป็นที่จะต้องทำการจองล่วงหน้า?”

“ไม่ไม่ไม่ครับ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ลูกค้าแบบคุณ ไม่จำเป็นที่จะต้องทำรายการล่วงหน้าครับ” ท่าทางของผู้จัดการแปลกประหลาด อธิบายขึ้น “จะทำบัตรธนาคารดอกชงโคใบนี้ได้ต้องเงินสดจำนวนพันล้าน คุณผู้ชายจะถอนเงินเพียงน้อยนิดขนาดนั้น ทำให้ผมรู้สึกตั้งตัวไม่ทันครับ”

ครืน!

ร่างกายของเฉินตงกระตุก ภายในใจเกิดคลื่นซัดสาด

พันล้าน?

แถมยังเป็นเงินสด ไม่ใช่ฐานะลูกค้า!

เป็นเพียงแค่คุณสมบัติในการทำบัตร!

พ่อของผมมีเงินขนาดนี้เลย?

ไม่ต้องพูดถึงที่ผู้จัดการธนาคารตั้งตัวไม่ทัน แม้แต่ตัวเขาเองก็ใกล้ที่จะเป็นลมแล้ว

ชั่วครู่

เฉินตงถึงได้สงบลง “ถอนออกมาห้าแสนก่อนครับ”

ผู้จัดการธนาคารพยักหน้า รีบจัดการดำเนินการถอนเงินให้เฉินตง

ภายในห้องทำงานเฉินตงพบถุงพลาสติกสีดำหนึ่งใบ จากนั้นนำเงินห้าแสนใส่เข้าไปด้านในถุง จากนั้นก็หมุนตัวจากไป

ผู้จัดการธนาคารหน้าตาเหยเก ใจตุ้มๆต่อมๆอยากจะขอร้องเฉินตงใจกว้างแล้วปล่อยพวกเขาไป แต่ว่ามองท่าทางรีบร้อนของเฉินตง ก็ตัดใจห้ามตัวเอง สุดท้ายก็นอนเหงื่อออกเต็มศีรษะอยู่บนเก้าอี้ ท่าทางราวกับว่าร่างกายนั้นโดนปล้นไปจนตัวเปล่า

ในห้องโถงของธนาคาร

เฉินตงถือถุงพลาสติกสีดำ รีบร้อนก้าวเดินออกไป

เพราะว่าเรื่องเมื่อกี้ ทุกๆคนล้วนมองมายังตัวเขา แล้วพูดคุยกกันจอแจ

หลินเสว่เอ๋อยืนอยู่ด้านหลังเค้าเตอร์ แน่นิ่งไป ดวงตาแดงก่ำ

พอเจอเฉินตง เธอตั้งใจจะเดินไปขอโทษ

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้ชนะเลศคือราชา