อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1113

“ไป่หนิงยังไม่เข้าใจ มู่หน่วนมีวิทยายุทธ์เพิ่มสูงขึ้น พวกเราจะได้ประโยชน์อะไร”

ราชินีมองที่ห้องลับในห้องนอน พร้อมยิ้มอย่างมีเลสนัย

“วิทยายุทธ์ของนางไม่สูงขึ้น แล้วจะหาของที่ข้าอยากได้มาได้ยังไง”

“ราชินีต้องการอะไร ข้าน้อยให้คนไปตามหา”

ซั่ว.....

สายตาราชินีหันมามองอย่างเฉียบคม

ไป่หนิงคุกเข่าลง พร้อมพูดขึ้นอย่างหวาดกลัวว่า “ราชินีโปรดอภัย ไป่หนิงผิดไปแล้ว ไป่หนิงไม่ควรพูดมาก”

“เรื่องบางเรื่องยิ่งรู้น้อยยิ่งดีต่อเจ้า”

ราชินีเชยคางของนางขึ้นมา มุมปากยักยิ้ม

“เพคะ ไป่หนิงล้ำเส้นไปแล้ว”

“คืนนี้ ให้ซ่างกวนหมิงหลาง ฝูกวง เลว่อิ่งสามคนมีพร้อมกัน”

“เพคะ ข้าน้อยจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้”

“ไม่รีบ ข้าจำได้ว่า ข้ากับหัวหน้าเผ่าเทียนเฟิ่น ก็คือเจ้าบ้านตระกูลเวินหมั้นกันมาตั้งแต่อยู่ในท้องแล้วใช่ไหม?”

“เพคะ”

ยกเว้นบุคคลสำคัญบางส่วนในราชวงศ์

ไม่มีใครรู้ว่าตระกูลเวินเป็นเพียงส่วนย่อยอันหนึ่งของเผ่าเทียนเฟิ่นเท่านั้น

แม้แต่นางก็ไม่ค่อยเข้าใจเผ่าเทียนเฟิ่น

เผ่าเทียนเฟิ่นไม่เคยปรากฏต่อหน้าผู้คน

แต่เท่าที่นางรู้ เผ่าเทียนเฟิ่นจะมีอำนาจยิ่งใหญ่ ต่อให้ทั้งสามตระกูลใหญ่รวมตัวกัน ก็เทียบกับพวกเขาไม่ได้เพียงนิด

“ข้าจำได้ว่า ข้าเอาเสื้อชุดหงส์ส่งไปยังตระกูลเวินแล้วใช่ไหม”

“เพคะ.....”

“แล้วทำไมจนถึงตอนนี้ ตระกูลเวินยังไม่ตอบอะไรกลับมา.....”

“ข้าน้อยเร่งแล้วหลายครั้ง แต่ทางด้านตระกูลเวินพูดว่า เจ้าบ้านตระกูลเวินไม่เคยปรากฏตัว ทำให้....ช้าแล้วช้าอีก”

“ไปเร่งอีก หากเวินเส้าหยีไม่ตอบ ก็ไปกดดันผู้อาวุโสคนอื่น ข้าไม่เชื่อว่า เขาจะกล้าขัดพระราชโองการของข้า”

“เพคะ....”

ภายในหอกระบี่

ไฟแห่งความโกรธของเย่จิ่งหานเพิ่มแล้วเพิ่มอีก

“ไหนบอกว่าจะช่วยรักษาขาของข้าไม่ใช่หรือ? ไหนบอกว่าจะรักษาบาดแผลของข้าให้หายภายในเวลาอันสั้นที่สุดไม่ใช่หรือ?”

นี่ก็ผ่านไปตั้งหลายวันแล้ว

นางไม่รักษาขาของเขาเลย

และก็ไม่ได้ตั้งใจรักษาบาดแผลของเขา

จนถึงตอนนี้ อาการบาดเจ็บของเขายังคงสาหัสอย่างมาก

ส่วนนาง ไม่ตั้งใจเพิ่มพลังของตนเองก็หลอมยา ไม่สนใจเขาเลย

กู้ชูหน่วนสูดลมหายใจเข้าออก ถึงจะอยู่ภายใต้การชี้แนะของเย่จิ่งหาน วิทยายุทธ์เพิ่มขึ้นแล้วไม่น้อย แต่ก็ยังห่างไกลเป้าหมายของนางอย่างมาก

อยากไปถึงระดับเจ็ด เกรงว่ายากยิ่งกว่าปืนขึ้นสววรค์

กู้ชูหน่วนพูดขึ้นว่า “ใจร้อนไปทำไม ถึงเวลารักษาก็จะรักษาเอง”

“กู้ชูหน่วน เจ้ารู้ไหมว่านี่ผ่านไปเดือนกว่าแล้ว”

“รู้”

“งั้นเจ้ายังไม่รีบรักษา? หากวันนี้ไม่เห็นผลอะไร เจ้าก็อย่าหวังที่จะให้ข้าชี้แนะให้เจ้าเพิ่มพลังขึ้นอีก”

ไม่พูดเรื่องนี้ยังดี เมื่อพูดขึ้นมากู้ชูหน่วนก็โกรธโมโหขึ้นมาทันที

สิ่งที่เย่จิ่งหานช่วยให้นางเพิ่มพลัง ก็คือให้นางฝึกวิชาต้องห้าม

ซึ่งวิชาต้องห้าม คนปกติล้วนไม่กล้าฝึกฝน

เพราะหากประมาทเลินเล่อเพียงเล็กน้อยอาจทำให้เสียสติ บาดเจ็บสาหัส พิการ หรือรุนแรงถึงขั้นเสียชีวิตได้

และวิชาต้องห้ามนี้ ทุกครั้งที่เลื่อนขั้น กระดูกทั้งร่างเหมือนถูกบดขยี้ เจ็บปวดอย่างแทบตายทั้งเป็น

หลายวันมานี้ ความเจ็บปวดที่นางต้องทนรับ ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

หากไม่ใช่เพราะมีความแค้นค้ำจุนนางไว้ นางปล่อยวางแต่แรกแล้ว จะทนได้ถึงตอนนี้หรือ

หากเป็นไปได้ ชั่วชีวิตนี้นางไม่อยากที่จะฝึกวิชาต้องห้ามอีก

“เย่จิ่งหาน นอกจากวิชาต้องห้าม เจ้ายังมีวิธีอื่นเพื่อเพิ่มพลังไหม?”

“เวลาเพียงหนึ่งเดือน จากขั้นต้นระดับสามไปถึงขั้นสูงสุดระดับสี่ นอกจากวิชาต้องห้าม เจ้าคิดว่ายังจะมีวิธีไหนที่สามารถทำได้? สูบพลังเข้าสู่ร่างกายเจ้าหรือ? ร่างกายของเจ้าสูบได้หรือ? ไม่กลัวกระอักตายหรือไง”

“เจ็บปวดมากเลย เจ้าเปลี่ยนวิธีอื่นเถอะ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม