รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 458 รักหวานแหวว

กนกอรไม่รู้ว่าวันนี้พ่อแม่ของนฤเบศวร์จะมาสู่ขอ

ตอนเช้าตอนเธอจะออกไปข้างนอกก็เห็นนฤเบศวร์ถือร่มยืนรออยู่ที่หน้าประตูบ้านแล้ว

“ทำไมไม่เข้าไปล่ะ”

กนกอรก็ถือร่มเหมือนกัน พลางเอ่ยถามอย่างเป็นกันเองว่า “คุณทานอาหารเช้าหรือยังคะ”

“ผมเพิ่งมาถึง ยังไม่ได้ทานอาหารเช้า เดี๋ยวก็กลับเข้าบริษัทแล้ว เดี๋ยวค่อยให้เลขาช่วยซื้ออาหารเช้ามาให้ทีหลัง”

นฤเบศวร์ส่งสัญญาณให้กนกอรเก็บร่ม ก่อนที่ร่มของเขาจะเอียงมาทางเธอ “ไปเถอะ เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่ทำงาน ตอนนี้ฝนเบาลงมากแล้ว แต่ก็ยังตกไม่หยุด นั่งรถเมล์ไม่สะดวกหรอก”

เมื่อคืนเธออยู่กับเขา ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ขับรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้ากลับมา

ดังนั้นเขาก็เลยมารอส่งเธอไปทำงานแต่เช้า

“กว่าคุณจะกลับถึงบริษัทก็กี่โมงเข้าไปแล้ว ยังจะทานอาหารเช้าอีก”

กนกอรพูดพร้อมเดินตามเขาไป “คุณรอเดี๋ยวนะฉันจะไปซื้ออาหารเช้าให้ แต่ว่าร้านอาหารเช้าใกล้ ๆ แถมนี้มีแต่พวกซาลาเปา ข้าวปั้นนะ”

นฤเบศวร์มือหนึ่งกางร่ม มือหนึ่งโอบเธอไว้แล้วรวบตัวเธอมายืนข้าง ๆ เพื่อไม่ให้เม็ดฝนโดนตัวเธอ แถมร่มก็เอนไปทางเธอด้วยเหมือนกัน

“ขอแค่คุณเป็นคนซื้อให้ จะอะไรผมก็กินได้หมดนั่นแหละ ซื้อซาลาเปากับน้ำเต้าหู้แล้วกัน ผมจำได้ว่าเมื่อก่อนคุณเคยซื้อซาลาเปากับน้ำเต้าหู้ให้ผมกิน”

ตอนนั้นเขาหิวมาก เปรมาไม่สนใจเลยว่าเขาหิวหรือเปล่า เอาแต่บ่นว่าเขาไม่ไปหาเธอเลย

แต่กนกอรถึงปากจะด่าเขา แต่พอรู้ว่าเขาไม่ได้ทานอาหารเช้าเธอก็ไปซื้อซาลาเอาสองสามลูกกับน้ำเต้าหู้อีกหนึ่งแก้วมาให้เขาทาน

ตอนนี้เขาเหมือนคนธรรมดาคนหนึ่ง เขายอมทิ้งความเย่อหยิ่ง ความยโสโอหัง การวางท่าทั้งหมดเพื่อเธอ

ไม่กี่นาทีต่อมา นฤเบศวร์ก็กลับมาที่รถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว

โดยทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าหลังจากที่รถของนฤเบศวร์ขับออกไป มีผู้ชายสองคนรูปร่างสูงใหญ่ แต่งตัวดูธรรมดา สวมแว่นกันแดด เดินออกมาจากตรอกซอกซอยหนึ่ง

พวกเขาจับตาดูกนกอรอยู่ตลอดเพื่อรอโอกาสตอนที่กนกอรอยู่ตัวคนเดียวแล้วจะลงมือกับกนกอร

สองคนนี้เป็นพวกนักเลงรับจ้างที่คุณนิดาจ้างมา

เพื่อจับตาดูกนกอรและหาโอกาสลักพาตัวกนกอรไป

แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้พวกเขาจะหาโอกาสในการลงมือได้ยากมาก

เธอมีรถหรูขับมารับมาส่งทุกวัน ถึงแม้ว่าพวกนักเลงพวกนี้จะไม่รู้จักนฤเบศวร์ แต่คนที่ขับรถหรูราคาหลายร้านดอลล่าร์ได้ย่อมไม่ใช่คนที่พวกเขาสามารถรับมือได้ไหว

“พวกเราจับตามองมาสองวันแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสลงมือสักที”

นักเลงคนหนึ่งพูดขึ้นว่า “ผู้ชายที่มารับ-ส่งผู้หญิงคนนั้นไปทำงานและหลังเลิกงานเป็นใคร แกพอจะรู้จักไหม”

“ฉันจะไปรู้จักได้ไง ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นเมียน้อยละมั้ง ถูกพวกคนรวยรับไปเลี้ยงดู มิน่าถึงได้มีคนมาจ้างเราให้มาจับตาดูเธอ และให้หาโอกาสลักพาตัวเธอ คงจะเป็นอดีตภรรยาอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แน่”

“พวกเรารับเงินมาแล้วครึ่งหนึ่ง ต่อให้กินเวลาหลายวันก็ต้องหาโอกาสลงมือกับพวกเขาให้ได้ พวกเราสองคนไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้น อีกอย่างถ้าพวกเราทำอย่างนั้นมันจะเป็นการลักพาตัว โทษหนักมากนะ”

คนที่ขอให้พวกเขามาคอยจับตามองจ่ายเงินให้พวกเขาเยอะมากกว่าห้าแสนหยวน พวกเขาสองคนแบ่งกันได้คนละสองแสนห้าหมื่น สำหรับพวกนักเลงหัวไม้อย่างพวกเขานับว่าเป็นเงินมหาศาลแล้ว