รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 471 วิกามาแล้ว

หลังจากเจอปู่กับย่า ประยสย์กล่าวทักทายกับปู่ย่าด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“ยสย์ออกไปแต่เช้าเลยเหรอ”

หญิงชราถามด้วยความรักและเมตตา

ประยสย์พูดอย่างเฉยเมย: “อาสะใภ้สามมักบอกว่ารองประธานอย่างฉันคนนี้ขี้เกียจ ไม่เก่งเท่าเจนสัน ฉันเลยต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้าง ไม่งั้นอาสะใภ้สามต้องบ่นฉันเสมอแน่”

หญิงชราสำลัก

เจนสันถูกย้ายไปที่สำนักงานสาขาแล้ว และอาจเป็นเรื่องยากมากที่จะกลับมาที่สำนักงานใหญ่

ซึ่งทั้งหมดนี้ต่างเป็นฝีมือของหลานคนนี้

และแม้ว่าที่เจนสันถูกย้ายจากสำนักงานใหญ่ไปที่สาขานั้นประยสย์จะเป็นคนออกหน้า แต่คนของตระกูลสาระทารู้ดีว่าประยสย์เป็นคนจับผิดเจนสัน และต้องการขับไล่เจนสันออกจากสำนักงานใหญ่ของโอเอ กรุ๊ป

หลานชายคนโตคนนี้เป็นคนเย็นชา และไม่เห็นถึงความสัมพันธ์ของพี่น้องเลย

“เมื่อวานพ่อฉันดื่มเหล้าและเมานิดหน่อย ฉันจะไปดูพ่อก่อนล่ะ”

ประยสย์ไม่มีอะไรจะพูดกับปู่กับย่า

แม้ว่าพวกเขาจะแสดงความรักและเมตตาต่อเขาเสมอ แต่มันก็เป็นความเมตตาจอมปลอม

หลายปีมานี้ พวกเขาต่างลำเอียงช่วยเหลืออาสามโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ และลำเอียงเจนสัน อยากให้เจนสันมาเป็นนายน้อยแทนเขา ซึ่งเขารู้ดีอยู่ในใจ

ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพ่อไม่ค่อยดีนัก ก็เพราะมีย่าคอยหนุนคลื่นลมให้สูง

ปู่ไม่ได้ขัดขวางแต่เขาก็ไม่ได้ห้ามเช่นกัน ดังนั้น...… เขาก็ไม่อยากเข้าใกล้ปู่ย่ามากเกินไป

ก่อนที่จะหาน้องสาวเจอ ประยสย์ก็เป็นคนนอกรีตในคฤหัสน์สาระทา มีญาติพี่น้องมากมาย แต่ยิ่งกว่าคนแปลกหน้าซะอีก

เมื่อเห็นประยสย์เดินผ่านพวกเขาและจากไปในไม่ช้า หญิงชราก็ถอนหายใจและพูดกับสามีว่า: “ดูหลานชายคนโตของคุณสิ เขาปฎิบัติต่อเรายังไง”

หลังจากที่ชายชราเงียบ เขาก็กล่าวขึ้นว่า: “ใจแลกใจ”

หญิงชราอ้าปากค้างและในที่สุดก็พูดอะไรไม่ออก

ผิดไปแล้วก็คือผิดไปแล้ว

พูดมากไปก็ไร้ประโยชน์

ถึงตอนนี้รู้ว่าผิดไปแล้วและต้องการชดเชย ก็ต้องดูว่าหลานชายให้โอกาสพวกเขาชดเชยหรือเปล่า

ประยสย์ไปที่ห้องแม่ของเขา

เมื่อต้องการเปิดประตูก็พบว่าเปิดไม่ออก จึงจำได้ว่าเมื่อคืนเขาล็อกและปิดประตูแล้ว

แต่โชคดีที่เขามีกุญแจห้องแม่อยู่

ประยสย์ใช้กุญแจเปิดประตูเข้าไปและเห็นว่าพ่อของเขายังคงหลับสนิทอยู่บนเตียง กอดหมอนที่แม่ของเขาเคยนอนไว้แน่น

ประยสย์เข้าไปใกล้ ยืนอยู่หน้าเตียงครู่หนึ่ง ก้มลงและพยายามเอาหมอนออก ใครจะรู้ว่าแม้พ่อของเขายังไม่ตื่น แต่เขากลับกอดหมอนไว้แน่นจนเขาไม่สามารถเอามันออกไปได้

“ถ้าเก่งจริงก็ไปกอดแม่สิ กอดหมอนของแม่นับประสาอะไร”

ประยสย์พึมพำเบาๆ

แทนที่จะปลุกพ่อของเขา เขาทิ้งโน้ตถึงพ่อของเขาไว้ วันนี้เขาจะบินไปเมืองแอคเซสซ์เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ และจะพาน้องสาวของเขากลับมาหลังจากไปร่วมงานแต่งงานของลูกคนที่สองของตระกูลอริยชัยกุล

ส่วนภาระของโอเอ กรุ๊ปก็ทิ้งไว้ให้พ่อของเขา

แต่ในตอนท้ายของโน้ต เขาเขียนประโยคเพิ่มเติมว่า: ดูแลตัวเองด้วย

ถือซะว่าเป็นความห่วงใยของลูกชายที่มีต่อพ่อ

หลังจากออกจากห้อง ประยสย์ก็ล็อคและปิดประตู

หลังจากทำแบบนี้แล้วเขาก็ออกไป