รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 477 ยศพัฒน์ นายพ่อค้าหน้าเลือด!

ยศพัฒน์ก้มดูเอกสารของเขาอีกครั้ง แต่รอสักพักก็ไม่ได้ยินเสียงนฤเบศวร์ เขาเงยหน้าขึ้นมองคู่แข่งของเขาและพูดอย่างขบขันว่า: “เบศวร์ นายมองฉันแบบนี้ทำไม นายคิดว่าฉันหล่อกว่านายและมีบุญวาสนาใช่ไหม”

เขาพูดอย่างหลงตัวเองอีกครั้งว่า: “ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองยอดเยี่ยมกว่านาย หล่อกว่านายและมีบุญวาสนามากกว่านายมาตลอด”

นฤเบศวร์: มันแทงใจชะมัด!

เพราะสิ่งที่ยศพัฒน์พูดคือความจริง

ยศพัฒน์เป็นคนที่มีบุญวาสนาและยอดเยี่ยมกว่าเขามาโดยตลอดไม่ใช่หรือ

นฤเบศวร์มองไปที่ยศพัฒน์ด้วยสายตาที่อิจฉา

นฤเบศวร์: “……”

“พูดมาสิ นายมาหาฉันทำไม นายกลับจากทำธุรกิจแล้วไม่ไปหากนกอร แต่ยังมีอารมณ์และเวลามาหาฉันก่อน ช่างเป็นเกียรติมาก”

นฤเบศวร์ระงับความอิจฉาของเขาไว้ อิจฉามาตั้งหลายปีจะอิจฉาก็อิจฉาพอแล้ว

“พัฒน์ ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย”

“โอเค นายว่ามาเลย”

พัฒน์พูดอย่างคนอารมณ์ดี

แต่นฤเบศวร์กลับลุกขึ้นและเทน้ำอุ่นหนึ่งแก้วให้ตัวเอง เขาดื่มมันทั้งหมดในอึกเดียวราวกับว่าถ้าเขาดื่มน้ำอุ่นหมดแก้วหนึ่ง เขาก็จะมีความกล้าที่จะพูดออกมา

ยศพัฒน์มองเขาอย่างอดทนรอให้เขาพูด

นฤเบศวร์หันหลังกลับและเดินไปที่ประตูสำนักงานอีกครั้ง เปิดประตูและมองซ้ายมองขวา

ไรยาคิดว่าเขามีเรื่องอะไร จึงรีบเดินไปหาและถามอย่างสุภาพว่า: “คุณเบศวร์ มีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ”

“ไรยา ฉันต้องการปรึกษาเรื่องสำคัญกับเจ้านายของเธอ อย่าให้ใครเข้าใกล้ห้องสำนักงานโดนเด็ดขาด”

ยศพัฒน์ลุกขึ้นอีกครั้ง โน้มตัวเข้าไปข้างหูของนฤเบศวร์แล้วกระซิบอะไรบางอย่าง

ก็เห็นว่าดวงตาของนฤเบศวร์สว่างขึ้น ความหดหู่ใจที่เหมือนฟ้าจะพังทลายลงก็หายไป

เขาก็ตบไหล่นฤเบศวร์และพูดว่า: “อย่าลืมจ่ายค่าปรึกษาให้ฉันด้วย อย่างไรก็ตาม นายมักจะเคารพผู้หญิงเสมอไม่ใช่เหรอ นายกับกนกอรยังไม่ได้แต่งงานใหม่กันเลย

“เรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง”

“พูดเหมือนฉันอยากเข้าไปยุ่งเรื่องของนาย ตั้งแต่นายเข้ามาจนถึงตอนนี้นายอยู่ที่นี่ประมาณยี่สิบหกนาทีแล้ว เห็นแก่พวกเรารู้จักกันตั้งแต่เด็ก ฉันเก็บเงินนายหนึ่งแสนหยวนต่อหนึ่งนาที ยี่สิบหกนาทีนายจ่ายให้ฉันสองล้านหกก็พอแล้ว”

ในขณะที่พูดคุย ยศพัฒน์หยิบปากกาขึ้นมาและเขียนหมายเลขบัญชีธนาคารบนกระดาษ จากนั้นส่งกระดาษให้นฤเบศวร์

“เดี๋ยวโอนเงินเข้าบัตรนี้ก็พอ”

นฤเบศวร์: “…… ค่าที่ปรึกษาของนายแพงเกินไปแล้ว”

“ถ้าเป็นนายเมื่อก่อนมาขอคำปรึกษากับฉัน จะคิดแพงกว่านี้อีก อาจจะเรียกเก็บเงินอย่างน้อยห้าแสนหยวนต่อหนึ่งนาที ตอนนี้ฉันให้นายถูกกว่าสี่แสนหยวนช่างขาดทุนจริงๆ นี่เป็นเพราะเห็นแก่กนกอรและวิกาของฉันเป็นเพื่อนสนิทกัน”

“อ้อ ยังไงก็ตาม นายอยากให้ฉันเก็บเป็นความลับไหม”

เปลือกตาของนฤเบศวร์กระตุก เขามีความรู้สึกว่าจะถูกยศพัฒน์หลอกเงิน ทว่าเขามีแต่ต้องพยักหน้าและพูดว่า: “แน่นอนว่าต้องการให้นายเก็บเป็นความลับ เรื่องนี้มีเพียงนายรู้และฉันรู้เท่านั้น ถ้ามีบุคคลที่สามรู้ต้องเป็นนายที่พูดออกไป”

“ถ้าอยากให้ฉันเก็บความลับไว้ให้ก็ต้องมีเงินค่าปิดปาก เงินค่าปิดปากนี้จะปิดตายตลอดชีวิต ดังนั้นฉันจะไม่เก็บกับนายเป็นนาที คำนวณเป็นรายปีล่ะกัน ปีนึงให้ฉันแค่สองล้านก็พอ นายคิดว่านายจะมีชีวิตถึงเมื่อไหร่ก็จ่ายฉันเท่านั้น”

นฤเบศวร์: “…… ยศพัฒน์ ทำไมนายไม่ไปปล้นธนาคารเลยล่ะ!”

ถ้าให้เงินน้อยก็แสดงว่าเขาอายุสั้น

ถ้าให้มากเกินไป กระเป๋าเงินของเขาก็เจ็บ

ยศพัฒน์ชั่วร้ายจริงๆ