รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 479 ในยามค่ำคืนของแม่ลูก

หลังจากขับไประยะหนึ่ง เธอรู้สึกโล่งใจเมื่อพบว่าประยสย์ไม่ได้ตามเธอมา

ณิศาหยุดอยู่ข้างถนน จากนั้นเปิดกล่อง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เปิดไฟฉายของโทรศัพท์แล้วมองดูกองเงินสดในกล่อง

ค้นเจอเครื่องติดตามขนาดเล็กจากด้านใน

เธอยิ้ม “รู้อยู่แล้วนายจะต้องทำแบบนี้”

เธอหยิบเครื่องติดตามขนาดเล็กออกมา โยนทิ้งข้างถนน แล้วค้นหาอีกครั้งจนแน่ใจว่าไม่มีเครื่องติดตามในกล่องเก็บเงินอีก ค่อยปิดกล่องและสตาร์ทรถอีกครั้ง

ประยสย์คิดจะหาหลักฐานพิสูจน์ว่าเธอคือกัญณิศา

ใครจะไปรู้ว่าตำแหน่งเครื่องติดตามติดตามได้นั้นจะอยู่ใกล้บ้านตระกูลวาชัยยุงมาก ประยสย์ไม่จำเป็นต้องมองก็รู้ว่าณิศาพบเครื่องติดตามในกล่องและโยนเครื่องติดตามทิ้งไปแล้ว

ไม่เลวเลย ฉลาดมาก

ระแวดระวังพอสมควร

ถ้าไม่ได้ทำมาแล้วสักสองสามปี คงไม่มีความระมัดระวังเช่นนี้

ประยสย์รู้สึกชื่นชมและสนใจณิศามากขึ้นเรื่อยๆ

คำพูดและการกระทำของเธอกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเขาในตัวเธอได้สำเร็จ

ตอนเช้าเธอเป็นคุณหนูรองตระกูลนนท์สัจทัศน์ ปรากฏให้ทุกคนเห็นคือใบหน้าที่สวยงามและนิสับที่อ่อนโยน ทำให้เขาหลงผิดว่าเธอเป็นผู้หญิงอ่อนแอ

ผู้หญิงเช่นดอกไม้ในเรือนกระจกควรได้รับการดูแลและเอาใจใส่อย่างเหมาะสม ไม่เหมาะสำหรับเขา

ภรรยาของประยสย์ไม่สนใจภูมิหลังของตระกูลและรูปลักษณ์ภายนอก แต่ต้องมีนิสัยแข็งแกร่ง มิฉะนั้นเมื่อเข้าประตูตระกูลสาระทาแล้ว เธอจะถูกเล่นงานจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก

เขาไม่ต้องการให้โศกนาฏกรรมของแม่เกิดขึ้นซ้ำรอยกับภรรยาของเขา

ญาณินชี้ไปที่โซฟาไม้ในห้องและพูดเบาๆว่า: “นั่งลงสิ”

“แม่ ดึกแล้ว มีอะไรค่อยว่ากันพรุ่งนี้”

ประยสย์นั่งลงบนโซฟา

ญาณินทำเหมือนไม่ได้ยินที่เขาพูด เธอยังคงถามเขาอย่างอ่อนโยนว่า: “ห้องของแม่มีแต่น้ำอุ่น ลูกจะดื่มไหม”

ตระกูลวาชัยยุงเทียบกับตระกูลสาระทาไม่ได้ มีกาต้มน้ำในห้องพักที่ญาณินอาศัยอยู่ เผื่อว่าเธอกระหายน้ำกลางดึกก็ไม่ต้องลงไปเทน้ำดื่มข้างล่าง

แม้แต่โซฟาไม้ชุดนี้ ยังเป็นเพราะหากญาณินกลับมาพักแปปนึ่งกับคนของตระกูลวาชัยยุง พิชญ์สินีจึงไปซื้อมสเป็นพิเศษและวางไว้ในห้องเพื่อให้ญาณินนั่งเวลาว่าง

เคยอาศัยอยู่ในคฤหัสน์เมเปิลมาระยะหนึ่งแล้ว พิชญ์สินีรู้ว่าบ้านคฤหาสน์เป็นยังไง ถึงแม้จะเป็นห้องรับแขก แต่ก็มีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน

ตระกูลวาชัยยุงของพวกเขาไม่สามารถเทียบกับคฤหัสน์เมเปิลได้ ดังนั้นพวกเขาจึงจัดวางชุดโซฟาไว้เท่านั้น

“แม่ครับ ผมไม่หิวนำ้”

มองเขาอย่างอ่อนโยนและถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า: “ยสย์ หลังจากที่แม่ได้สติ แม่ก็รู้กฎข้อหนึ่งของลูก

“ผู้หญิงสวมหน้ากากคนนั้นสามารถคุยกับลูกในระยะใกล้ได้ ลูกชอบเธอไหม บอกแม่สิว่าเธอเป็นลูกสาวคนไหน แล้วแม่จะไปช่วยลูกขอหมั้นให้”

ประยสย์: “…… แม่ คิดไปถึงไหนกัน”

“ผมไม่รู้ชื่อเธอด้วยซ้ำ อย่างที่แม่เห็น เธอมีฝีมือและระวังตัวตัวดีมาก ผมยังไม่รู้เลยว่าเธอเป็นใคร แล้วจะไปมีความสัมพันธ์กันได้ยังไง”

ยิ่งพูดว่าไปขอหมั้นอีก

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าหญิงสาวสวมหน้ากากคือกัญณิศา แต่จะกล้าให้แม่ของเขาไปขอหมั้นที่ตระกูลนนท์สัจทัศน์เหรอ

ประธานกิติยาสามารถไล่แม่ของเขาออกมาได้เลย