รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 481 ขอแต่งงานต่อหน้าสาธารณชน

นฤเบศวร์ถือช่อดอกไม้เดินไปทางกนกอร

ทุกคนกำลังดูอยู่

กนกอรรู้ดีว่าเขากำลังจะทำอะไร ดังนั้นเธอจึงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุด เธอก็เลือกที่จะยืนอยู่ตรงที่เดิม และรอให้นฤเบศวร์เดินมาถึง

“อร”

นฤเบศวร์คุกเข่าลงข้างหนึ่ง พร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ให้กนกอร และพูดอย่างซาบซึ้งใจว่า: “อร ผมรับช่อดอกไม้เจ้าสาวได้ และผมก็ได้ยินมาว่าคนที่ได้รับช่อดอกไม้เจ้าสาวจะเป็นคนต่อไปที่จะได้แต่งงาน และจะมีความสุขมาก ผมจะขอยืมช่อดอกไม้นี้ เพื่อขอคุณแต่งงาน”

“ฉันมีความสุขมาก ที่ได้อยู่กับคุณ”

“อร คุณจะแต่งงานกับผมไหม?”

ในครั้งแรกที่แต่งงานกัน เขาเป็นคนไม่ยินยอม และเธอก็ไม่ได้เต็มใจ

มันคือการถูกบังคับ

เขาไม่ได้ขอเธอแต่งงาน เขาก็แค่พาเธอไปที่สำนักงานกิจการพลเรือนเพื่อขอจดทะเบียนสมรส และเมื่อออกมาจากสำนักงานกิจการพลเรือน ทั้งคู่ก็แยกทางกัน

คราวนี้เขาจะให้กนกอรในสิ่งที่คนอื่นๆมี

ถึงแม้ว่าช่อนี้ไม่ใช่ดอกกุหลาบแต่ก็มีความหมายมากกว่า เพราะเป็นช่อดอกไม้ของเจ้าสาว ซึ่งเป็นช่อดอกไม้แห่งความสุข

กนกอรก้มหน้ามองลงไปที่เขา

ผู้ชมที่ในตอนแรกนั่งเงียบ ก็เริ่มโห่และส่งเสียงเชียร์ในวินาทีต่อมา

“แต่งเลย แต่งเลย”

กนกอรยิ้ม แต่ก็ดูกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง กนกอรก็เอื้อมมือไปหยิบช่อดอกไม้ ก่อนจะพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและพูดว่า: “แต่งค่ะ”

เธอเองก็เต็มใจมอบทุกอย่างให้เขาแล้ว และเขาเองก็ขอเธอแต่งงานต่อหน้าสาธารณชน แล้วทำไมเธอจะต้องปฎิเสธ?

รัก ก็คือรัก

ในที่สุดเขาก็อยากแต่งงานกับเธอจริงๆ งั้นเธอก็จะยอมแต่ง

ส่วนความเห็นเรื่องครอบครัว ปัญหาเรื่องแม่สามี-ลูกสะใภ้ มันก็เป็นเพียงสายลม เธอก็แค่อยากแต่งงานกับเขา!

หายากนะที่จะเจอคนที่รักเราจริง

นฤเบศวร์รู้สึกปลาบปลื้มใจ และรีบหยิบแหวนเพชรที่เขาเตรียมไว้ล่วงหน้าออกมา ก่อนจะจับมือข้างหนึ่งของกนกอร แล้วสวมแหวนเพชรที่แสนจะแวววาวลงบนนิ้วของกนกอร

แหวนวงนี้ ก็คือตลอดชีวิตเขา

ครั้งนี้ ไม่ว่ายังไง เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไป!

ไม่ว่าเขาจะประสบกับเรื่องราวที่ดีหรือเลวร้ายอีกสักพันกี่ครั้งในอนาคต เขาจะเดินไปข้างหน้าโดยที่อยู่เคียงข้างเธอแบบนี้ และอยู่ด้วยกับเธอจนแก่เฒ่า

ในขณะที่แขกกำลังร่วมแสดงความยินดี ธารณ์และภรรยาของเขาพร้อมด้วยคนของตระกูลของภูสิทธิอุดมที่กำลังดูฉากนี้อยู่นั้น ในตอนแรกพวกเขาต่างก็รู้สึกงุนงง แต่เพียงไม่นานรอยยิ้มก็ค่อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา

ถ้าต่างคนต่างก็รักกัน ก็ตามใจพวกเขาเถอะ

ในฐานะพ่อแม่ คงไม่สามารถสนใจอะไรได้ตลอด และคงจะไปบังคับอะไรมากไม่ได้ เด็กๆต่างก็โตขึ้นและมีความคิดเห็นเป็นของตัวเอง

สิ่งที่พวกเขาคิดว่าดี มันอาจจะไม่ดีสำหรับลูกๆเสมอไป

นฤเบศวร์ยืนขึ้น กอดกนกอรไว้ในอ้อมแขนด้วยรอยยิ้ม และในไม่ช้า เขาก็ปล่อยกนกอร ก่อนจะจูบลงไปที่ริมฝีปากสีแดงระเรื่อของเธอ

คนสองคนสวมกอดและจูบกัน เพื่อแสดงออกถึงความรู้สึก

คบๆเลิกๆ ทั้งสองคนผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย หย่ากันมาแล้วสองครั้ง แล้วก็กลับมาคบกันใหม่ สิ่งที่รอพวกเขาอยู่คือความสุข

หลังจากจูบกันเสร็จ นฤเบศวร์ก็กอดกนกอรเอาไว้ แน่นและพูดอย่างมีความสุข: “อร ผมมีความสุขมากๆ มีความสุขจริงๆ ราวกับว่าผมกำลังฝันอยู่ยังไงยังงั้น”

หลังจากพูดจบ กนกอรก็แอบหยิกที่ต้นขาของเขา จนเกือบทำให้เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“เจ็บมั้ย?”

กนกอรถามเขา

นฤเบศวร์พยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า และพูดอย่างสงสาร: “โอ้ยเจ็บ เจ็บ อร ครั้งหน้าอย่าหยิกผมแรงแบบนั้นอีกนะ โดนหยิกที่ต้นขาแรงๆมันเจ็บมากจริงๆนะ”