รักนี้ หัวใจรอคอย บทที่ 14 พวกคนรวยนี่รับมือยากจริงๆ

เพล้ง—

เฉียวป่าวเอ๋อร์พยายามดิ้นรนจนมือขวาปัดโคมไฟคริสทัลข้างเตียงตกพื้น จนเกิดเสียงดังโครมคราม เศษแก้วแตกกระจายไปทั่วพื้น...

“คุณหญิงน้อยเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ”

ป้าฟางได้ยินเสียง จึงรีบวิ่งเข้ามาดู แล้วเห็นจูนจือมู่กำลังกดเฉียวป่าวเอ๋อร์อยู่บนเตียง เธอยืนตัวแข็งอยู่หน้าประตูห้อง ไม่รู้ว่าควรจะเดินออกไปหรืออยู่ต่อดี

เฉียวป่าวเอ๋อร์รู้สึกอึดอัดใจมาก “ถอยไป ถอยไปเลยนะ!” เธอผลักผู้ชายที่อยู่บนร่างเธอออกสุดแรง

จูนจือมู่มองเธออย่างเย็นชา เหมือนหมดอารมณ์ แล้วลุกขึ้นยืน

เขาไม่พูดอะไรสักคำ แล้วเดินออกไปจากห้อง

พอเห็นเขาเดินออกไป เฉียวป่าวเอ๋อร์ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

สายตาที่จูนจือมู่มองเธอเมื่อตะกี้แปลกมาก ในใจรู้สึกขัดแย้งกันมาก มีทั้งความเกลียดชัง แล้วยังมี... ความคิดถึงแฝงอยู่ด้วย

เฉียวป่าวเอ๋อร์ขมวดคิ้วแน่น ไม่เข้าใจว่าทำไมจูนจือมู่ถึงมีท่าทางผิดปกติ

เฉียวป่าวเอ๋อร์ขอบตาดำคล้ำเหมือนหมีแพนด้ามองหน้าอีกฝ่าย สีหน้าซีดเซียว

เมื่อคืนเธอคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยทั้งคืน ทำให้หงุดหงิดจนนอนไม่หลับ ในที่สุดก็นอนหลับได้ เพราะนอนไม่พอทำให้เธอรู้สึกอารมณ์เสียมาก

เธอมองดูนาฬิกาบนผนัง ตอนนี้เพิ่งจะตีห้าเอง

ตีห้า! เพิ่งจะตีห้า! นายท่านจูนก็คิดจะให้เธอไปแสดงความเคารพแล้วเหรอ!!

“พวกคนรวยนี่รับมือยากจริงๆ” เขาอดที่จะบ่นพึมพำออกมาไม่ได้

แต่เฉียวป่าวเอ๋อร์ได้แต่บ่นว่าในใจเท่านั้น เธอต้องมาอยู่ในที่พักของคนอื่น แน่นอนว่าไม่มีสิทธิที่จะพูดอะไร

ทุกอย่างต้องทำตามกฎของตระกูลจูน ดังนั้นเธอจึงต้องทำอะไรอย่างระมัดระวัง

เธอเข้าไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินตามสาวใช้ไปที่บ้านหลักของตระกูลจูน

บทที่เฉียวป่าวเอ๋อร์มาถึงห้องรับประทานอาหาร นายท่านจูนกับจูนจือมู่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารก่อนแล้ว สองปู่หลานไม่ได้พูดคุยกัน ในมือของพวกเขาจับหนังสือพิมพ์ไว้คนละฉบับ บรรยากาศค่อนข้างเคร่งเครียด