รักนี้ หัวใจรอคอย บทที่ 28 ตระกูลเฉียวแย่ทั้งตระกูล2

“เธอเป็นลูกสาวเฉียวเหวินหยุ่เหรอ?”

ด้านหลัง ยี่ซือเฉินตามมา เขาถามด้วยเสียงตื่นตกใจ

คิดไม่ถึงเลยว่าเฉียวป่าวเอ๋อร์เป็นลูกสาวเฉียวเหวินหยุ่ เธอคือลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลเฉียวเศรษฐีแห่งเมืองc นี่มันเป็นไปได้ยังไง ทั้งๆ ที่เธออาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นเก่า ใช้ชีวิตอย่างประหยัด……

เธอไม่สนใจเขา ไม่แม้แต่จะหันศีรษะกลับไป

ยี่ซือเฉินรีบวิ่งไปตรงหน้าเธอ จ้องมองเธอด้วยสายตาแผดเผา “เมื่อก่อนทำไมเธอไม่บอกฉัน!” น้ำเสียงเขาซักถาม

เฉียวป่าวเอ๋อร์รู้สึกน่าขำ “เราแต่งงานกันมาสามปี ที่แท้นายก็ไม่รู้ ตอนนี้ยี่ซือเฉินนายรู้แล้ว แล้วมันยังไง นายซาบซึ้งที่พี่เขยเย่เชี่ยนช่วยเหลือนาย งั้นนายก็รีบไปประจบเอาใจพี่เขยเธอสิ ยังไงคนยาจกอาศัยอพาร์ทเม้นโทรมๆ อย่างฉันก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลเฉียว”

“เฉียวป่าวเอ๋อร์ เธอจงใจ!” ทันใดนั้นยี่ซือเฉินก็สะเทือนใจ ยื่นมือไปดึงเธอ

“ฉันจงใจ?” เธอสะบัดเขาออก จู่ๆ ก็หัวเราะขึ้นมาเสียงดัง หัวเราะอย่างเหน็บแนม “นายมายุ่งกับน้องสาวแม่เลี้ยงฉันทำให้ฉันสะอิดสะเอียน ใครกันแน่ที่จงใจ ยี่ซือเฉิน นายยังมียางอายอยู่ไหม!”

ยี่ซือเฉินนิ่งเงียบ เขาเข้าใจทันทีว่าทำไมแม่เขาไม่ให้เขาหย่ากับเฉียวป่าวเอ๋อร์ ที่แท้……

“พวกเธอกำลังทำอะไร!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงเข้มดุดังลอยมาจากหน้าต่างห้องทำงานชั้นสอง เฉียวเหวินหยุ่มองพวกเขาด้วยสายตาคมกริบ ออกคำสั่งกับเฉียวป่าวเอ๋อร์ว่า “เธอขึ้นมาหาฉัน!”

เฉียวป่าวเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นไป สบตาพ่อตัวเองจากที่ไกลๆ นัยน์ตามีแต่ความเกลียดชัง

“เธอขึ้นมาหาผมเดี๋ยวนี้!” เสียงเย็นชาของเฉียวเหวินหยุ่กล่าวเตือนอีกครั้ง

เฉียวป่าวเอ๋อร์เหมือนกระฟัดกระเฟียด ย่ำเท้าเดินไปที่ห้องทำงานชั้นสอง

พ่อลูกไม่ได้เจอกัน 6 ปี ทันทีที่เธอเข้าไปในห้อง เฉียวเหวินหยุ่ก็ตะโกนด่าโครมๆ “ที่ผ่านมาแกอยู่ข้างนอกไปเรียนรู้อะไรมา เจอผู้ชายก็ยั่วยวน นั่นสามีเย่เชี่ยน เธอรู้จักละอายใจบ้างไหม!”

“ฉันยั่วผู้ชาย? ใช่ ฉันชอบยั่วผู้ชายแล้วมันยังไง ที่บ้านฉันไม่ได้สั่งสอน อาจจะเป็นกรรมพันธุ์ล่ะมั้ง ฉันเลยมีคุณธรรมดีงาม!”

เฉียวป่าวเอ๋อร์หน้าตาหมองคล้ำ ด้วยนิสัยดื้อรั้น จากนั้นก็ยิ้มเยาะ “แต่อาจจะเป็นกาเข้าฝูงกา หงส์เข้าฝูงหงส์ก็ได้นะ เย่เวยตอนอายุ 20 ปีก็ปีนขึ้นเตียงพ่อแล้ว ถ้าเทียบเรื่องหน้าไม่อาย ฉันเทียบเธอไม่ได้หรอกค่ะ”

“แกหุบปาก! เย่เวยเป็นแม่เลี้ยงแก แกให้เกียรติฉันบ้าง!” สีหน้าอึมครึมของเฉียวเหวินหยุ่ดูไม่ได้ จ้องเขม็งลูกสาวตรงหน้าอย่างโมโห

“อุ๊ยตาย นี่เกิดอะไรขึ้น?” เย่เวยที่อยู่นอกประตูเดินเข้ามาด้วยใบหน้าทุกข์ใจ “เหวินหยุ่อ่า ป่าวเอ๋อร์ไม่ได้กลับมาบ่อยๆ คุณอย่าทะเลาะกับเธอเลย ครอบครัวเรามีอะไรก็คุยกันดีๆ”