สยบรัก นิยาย บท 81

แกร็ก! จั๊กจั่นเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่ส่งสัญญาณบอกเจ้าของห้องก่อน "คุณกำลังทำอะไรของคุณกันแน่"

"คุณ?" คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเชิงเป็นคำถาม เพราะเขาแปลกใจกับสรรพนามใหม่ที่เธอเรียก แต่ก่อน..ไม่ใช่แต่ก่อนสิ คงตั้งแต่จำความได้มั้ง เธอก็เรียกเขาพี่เสกมาโดยตลอด

"คุณรู้ไหม กว่าที่ทุกคนจะทำงานนี้ออกมาได้ พวกเขาเสียสุขภาพจิตกับคุณไปตั้งเท่าไร กว่าที่จะแก้งานออกมาตามใจคุณได้ แต่คุณบอกจะใช้อันเดิมเนี่ยนะ?"

"ขอโทษครับ ตกลงใครเป็นหัวหน้าฝ่าย คุณหรือผม" ในเมื่อเธอพูดมาแบบนี้เขาก็เลยเล่นด้วย

"ถ้าคุณแค่อยากจะแกล้งฉัน อยากจะให้ฉันไม่มีที่ยืน คุณก็เล่นงานฉันโดยตรงเลยสิ ทำไมต้องเล่นงานกันทั้งแผนกด้วย"

"ที่พูดมาทั้งหมดนี้ เป็นห่วงเพื่อนร่วมงานหรือว่าเป็นห่วงไอ้หัวหน้าแผนกคนนั้น"

"แล้วแต่คุณจะคิดเถอะ ฉันคงไปห้ามความคิดของคุณไม่ได้"

"มันใช่ตามที่คิดใช่ไหมล่ะ"

"ไม่ต้องมานอกเรื่อง ตอนนี้ฉันกำลังคุยเรื่องงานอยู่"

"ก็ได้..เราจะกลับมาเรื่องงาน ผมต้องการอยากจะได้งานตัวเก่าที่ส่งมาเมื่อเช้านี้ ทำยังไงก็ได้ให้งานเสร็จภายในวันนี้"

"คงไม่ได้แล้วล่ะค่ะ ตอนนี้ทุกคนกลับบ้านไปหมดแล้ว"

"ถ้างั้นคุณต้องเป็นคนทำแล้วล่ะ"

จั๊กจั่นไม่พูดพร่ำเธอหอบเอกสารพวกนั้นกลับออกมา

"เป็นยังไงบ้างครับ"

"หัวหน้ายังไม่กลับเหรอคะ" ออกมาก็เจอเกมยืนรออยู่หน้าห้อง

"ผมรออยู่กลัวมีเรื่อง"

"ก็ตามที่เห็นนั่นแหละค่ะ คนดื้อรั้นแบบเขาจะเอางานเดิมให้ได้"

"แต่ทุกคนกลับไปหมดแล้ว"

"ก็ยังเหลือฉันกับหัวหน้าไงคะ ถ้าเราช่วยกันทำคงเสร็จก่อนเที่ยงคืน" หญิงสาวเอาเอกสารไปวางลง เธอไม่รู้ว่าต้องทำอะไร เพราะงานเดิมเธอก็ไม่ได้อยู่ทำช่วยคนอื่น

"คุณไหวแน่นะ" เกมถามออกมาแบบเป็นห่วง

"ไม่ไหวก็ต้องไหวค่ะ เขาจะเอานี่คะ หัวหน้าจำได้ใช่ไหมว่างานเดิมทำไว้แบบไหน"

"จำได้ครับ"

"ถ้างั้นเริ่มเลยค่ะ"

"หึ!!" เสียงผู้ชายที่ยืนฟังอยู่หลังประตูถึงกับสบถในลำคอ เขายิ่งขัดใจมากขึ้นกับสิ่งที่เธอทำ

เสกสรรไม่ได้อยู่ในห้องเปล่า เขายังทำงานแข่งกับสองคนที่อยู่ด้านนอก ความรู้ที่เคยเรียนมาได้ถูกดึงออกมาใช้ให้หมด ..แต่ก่อนถ้ามีเกียรตินิยมอันดับ 3 เขาคงจะได้แล้ว เพราะพลาดจากเกียรตินิยม เขาก็เลยเป็นคนเสเพลไปเลย เขาหวังไว้กับการเรียนมาก แต่เพราะแข่งกับคนมีเส้นสาย นั่นก็คือลูกหลานของเจ้าของมหาวิทยาลัย เสกสรรก็เลยคิดว่าตัวเองถูกกลั่นแกล้ง

เช้าวันต่อมา

"เมื่อคืนเรามาถึงบ้านตอนไหน" ในขณะที่เหนือตะวันขับรถออกมากับจั๊กจั่น ก็เห็นว่าเธอง่วงเหงาหาวนอน

"เกือบตีสองได้มั้งคะ"

"งานอะไรทำไมต้องทำดึกขนาดนั้น"

"พี่ไม่ต้องรู้หรอก ถ้ารู้ไปเดี๋ยวเสียสุขภาพจิตเหมือนพวกฉันเปล่าๆ"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สยบรัก