เฉินเฉียวมองไปที่เขาและหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง
เด็กน้อยตะโกนเรียก 'หม่ามี๊' บนเตียงทำให้เธอสะเทือนใจ
เฉินเฉียวเห็นพ่อเขานิ่งเฉย จึงไม่มีทางเลือกยื่นมือไปกุมหลังมือของเด็กน้อยเบาๆ พลางเงยหน้าขึ้นถาม :“แบบนี้หรอ”
สายตาของซังหลินจวินมองไปที่บนมือเธอ
นิ้วขาวสะอาดเรียวยาวของเธอ ในคืนนั้นมือคู่นั้นเคยลูบไล้ไปทั่วร่างกายเขา
ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ชอบทำให้คนอื่นปวดหัวอยู่เรื่อย แถมยังทิ้งรอยกัดไว้ตามตัวเขาอีก แต่พอเป็นมิตรขึ้นมาก็รู้สึกอยากจะครอบครอง ถ้าเธอไม่ร้องไห้ฟูมฟายในคืนนั้น เธอคงจะเสร็จเขาไปแล้ว
นายกำลังคิดอะไรอยู่เฉินเฉียวไม่ได้ยินเขาตอบ แต่เห็นเขาเอาแต่จ้องมองเธอเลยถามอีกครั้ง
ชายคนนั้นละสายตาไป มองไปที่เด็กน้อย “ก็ประมาณนี้แหละ แค่เขาไม่ร้องว่าเจ็บก็โอเคแล้ว "
เฉินเฉียวไม่รู้เขาคิดอะไรอยู่ เธอก็มองไปที่หน้าของเด็กน้อยด้วย
ใบหน้าเล็ก ๆ อ้วนๆของเขาเหมือนหมั่นโถวเล็กๆน่ารักจริงๆ เหมือนว่าจะเจ็บคิ้วน้อยๆขมวดเล็กน้อยทำให้ทนดูไม่ได้
เฉินเฉียวกุมมือเด็กน้อยเบาๆอย่างเอ็นดู"เกิดอะไรขึ้นกับเขา "เฉินเฉียวถามชายที่อยู่ข้างหลังเขา "พยาบาลบอกว่าอาการเล็กน้อย มันจะเล็กน้อยได้ยังไง ถึงขนาดเป็นลมหมดสติ"
หอบหืด คนอื่น ๆ หายใจไม่ออกด้วยโรคหอบหืดแต่เด็กคนนี้จะเป็นลมเมื่อเขาป่วย "
เป็นหนักไหม
ซังหลินจวินสบตาของเธอทั้งส่ายหัวและพยักหน้า "ถ้าดูแลดีๆ ก็ไม่อันตรายถึงชีวิต"
เฉินเฉียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่แม้ว่าจะไม่อันตรายถึงชีวิต แต่ก็ทำให้เจ็บปวดทรมานได้
ว่าแต่เฉินเฉียวคิดอะไรออกบางอย่าง "คุณแต่งงานหรือยัง"
ซังหลินจวินสอดมือข้างหนึ่งลงในกระเป๋ากางเกงของเขามองเธอหัวจรดเท้า"อะไรนะ"
เฉินเฉียวหยุดชั่วคราวก่อนที่จะพูดว่า: "ไหนๆนายก็แต่งงานแล้ว ลูกนายก็โตขนาดนี้แล้วไม่ควรที่จะออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกแบบนั้น"
ชายคนนี้ดูเหมือนจะยิ้ม นี่เขาถูกผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้สั่งสอนหรอ
“ไม่บอกตัวเองก่อนหรอ เข้มงวดกับคนอื่นแต่ตัวเองกลับ ทำตรงกันข้าม "
เฉินเฉียวรู้สึกละอายใจและใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าว สถานะของเธอในตอนนี้ไม่มีคุณสมบัติเลยสักนิดที่จะเที่ยวไปสั่งสอนคนอื่น แต่ปากเธอดันไม่ยอมแพ้ "มันไม่เหมือนกัน"
“ ไม่เหมือนยังไง ไหนลองบอกมาสิ”ดูเหมือนเขาค่อนข้างสนใจ
ฉัน....ท้ายที่สุดเฉินเฉียวไม่ได้พูดถึงเรื่องตัวเองและปู้อี้เฉินเธอกลืนคำพูดนั้นกลับไปมีเพียงเสียงต่ำๆ: "ฉันไม่อยากเป็นมือที่สามที่ไปทำลายงานแต่งของใครเค้า"
คำพูดของเธอทำให้ชายคนนั้นหัวเราะ
เฉินเฉียวรู้สึกไม่พอใจ รอยยิ้มนั้นเหมือนว่ากำลังดูถูกเธอ เธอรู้สึกหงุดหงิด "นายหัวเราะอะไร"
ซังหลินจวินก้มหัวลงมามองเธอใกล้ ๆ "ก็แค่คืนหนึ่งที่ไม่มีอะไรเกินเลย จะไปทำลายงานแต่งใครได้"
ทันใดนั้นเขาก็เดินเข้ามาประชิดตัว ทำให้สมองของเฉินเฉียวว่างเปล่า
เนื่องจากเธอดื่มเหล้ามา รู้สึกขาดอากาศ เหมือนจะเป็นลม
เธอถอยออกไปโดยสัญชาตญาณ เข่าติดขอบเตียง ร่างเธอเซลงไปทางเตียงข้างหลัง
เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีเด็กน้อยนอนอยู่ สองมือก็เอื้อมไปเกาะผู้ชายด้านหน้าเธอโดยไม่รู้ตัว
ซังหลินจวินเหยียดแขนออกเพื่อรับเธอไว้ในอ้อมกอด
เธอถูกกอดเบา ๆ ในอ้อมแขนของเขาและทั้งสองก็ตัวแนบชิดติดกัน
เฉินเฉียวฉุกคิดขึ้นมาได้เธอดึงคอเสื้อของเขาและหันไปมองคนเด็กน้อยนอนอยู่ข้างหลัง เมื่อเห็นว่าเขายังคงนอนหลับอย่างสบายเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เมื่อหันกลับไปไม่นึกว่าจะใกล้ผู้ชายคนนั้นขนาดนี้และแก้มของเธอก็แตะคางของผู้ชายคนนั้น
ริมฝีปากของเธอสัมผัสกับลูกกระเดือกสุดเซ็กซี่ของเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านประธานที่รัก