ถามอีกฝ่ายให้ชัดเจนงั้นหรอ
เฉินเฉียวจริงๆแล้วไม่อยากเจอหน้าผู้ชายคนเมื่อคืน ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรอกนะ แต่เพราะรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นหล่อจริงๆ เพราะแบบนี้เธอจึงรู้สึกละอายที่จะเจอหน้าเขาอีกครั้ง
แต่ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วในตอนนี้
เฉินเฉียวบังเอิญไปเอารถพอดีจึงออกมาจากโรงพยาบาล ทำอย่างไรดีรอจนดึกดื่นแล้วยังไม่เห็นผู้ชายคนนั้น
ตอนสี่ทุ่มเธอรู้สึกเหลืออดจึงเดินไปถามบริกร:“เมื่อคืนผู้ชายที่นั่งตรงนี้ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวสูงประมาณ185กว่าๆ ได้ยินว่าเป็นเดือนของที่นี้ คืนนี้เขาไม่มาหรอ "
“ เดือน? อยู่ครับ "
หรอ? เรียกเค้ามาได้ไหม ขอเวลาแค่แปปเดียว "เฉินเฉียวให้ทิปกับบริกร
ไม่นานเขาก็พาเด็กหนุ่มคนนึงมา
เฉินเฉียวมองแว๊บนึง นี่มันใช่ผู้ชายคนเมื่อคืนที่ไหนกันล่ะ เมื่อเทียบกับชายคนนั้น เด็กหนุ่มคนนี้เทียบชั้นไม่ได้เลยซักนิด ไม่ว่าจะเป็นิสัยใจคอ สไตล์การพูด คนละระดับกัน
เฉินเฉียวพูดสองสามประโยคแล้วไล่ให้กลับไป เธอนั่งจนดึกดื่นแต่ก็ยังไม่เห็นชายคนนั้น แล้วเธอก็โทรหาเจียงฉยงฉยง
เจียงฉยงฉยงได้ยินว่าให้เธอสืบเรื่องชายคนเมื่อคืน เธอก็รู้สึกกระชุ่มกระชวยทันที ไม่ได้หลับไม่ได้นอน
“ เฉียวเฉียว เธอติดใจใช่ไหม”
“ ติดใจบ้าอะไร!”เฉินเฉียวอดกลั้น สรุปแล้วไม่ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง เจียงฉยงฉยงเป็นคนคิดมาก จะได้ไม่ต้องมาเครียดกับเธอด้วย ในตอนท้ายกล่าวเพียงว่า: "ยังไงก็ฝากช่วยฉันสืบหน่อยนะ ถามพี่เธอก็ได้ ยิ่งเร็วยิ่งดี. "
"โอเคเลย! ฉันรับปาก"
เฉินเฉียววางสายเจียงฉยงฉยงนั่งอยู่ในรถด้านชมวิวยามค่ำคืนที่แสนวุ่นวาย จิตใจรู้สึกโหวงเหวง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านประธานที่รัก