เสียงยังคงน่าฟังเหมือนเดิม
เฉินเฉียว จำได้ว่า เฉินอินตกหลุมรักเขาเพราะเสียง ผู้ชายคนนี้คือหายนะจริงๆ
เธอยังไม่ได้ขยับตัวและถูกกดลงบนเก้าอี้ข้างๆซังหลินจวิน "นั่งอย่ายืนเลย"
จากนั้นก็มีคนถามอย่างกระตือรือร้น:“ คุณเฉิน อยากดื่มอะไรหน่อยไหมครับ? น้ำผลไม้หรือโยเกิร์ตดีครับ "
“ ผมว่าถ้าไม่สบายดื่มชาร้อนๆน่าจะดีนะครับ”
“ ใช่ใช่คุณดื่มชาก็ได้ แต่ต้องถามคุณเฉินก่อน "
ทุกคนก็เออ ออกันไป กลัวว่าตัวเองจะแสดงออกไม่ชัดเจน
คนในห้องนี้ต่างรู้กันดีว่าประธานซังผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือไม่เคยใกล้ชิดกับผู้หญิง ผู้หญิงไร้เดียงสา ผู้หญิงสวยหยาดเยิ้มหรือแม้แต่ผู้หญิงเซ็กซี่ เพียงแค่เขากระดิกนิ้วผู้หญิงประเภทไหนที่เขาต้องการก็มาอยู่ตรงหน้า เขาจะปฏิเสธไม่ก็ได้ เวลานี้เขาปฏิบัติกับเธอไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ทุกคนต่างเกิดความสงสัย
เฉินเฉียวรู้สึกเขินอายเมื่อโดนทุกสายจาจับจ้อง จิตใต้สำนึกทำให้เธอมองไปที่ผู้ชายด้านข้าง
เขากำลังมองเธออยู่พอดี แขนยาวเหยียดออกไปที่เก้าอี้ที่เธอนั่ง เขาตัดสินใจแทนเธอ: "ชาผูเอ่อร์ถ้วยนึง"
ภายใต้เสื้อเชิ้ตแขนผู้ชายคนนั้นมีกล้ามแขนที่น่ามอง
ในท่านี้มือของเขาไม่ได้สัมผัสเธอเลย แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้คนรู้สึกว่าสองคนนี้มีความสัมพันธ์กันแบบคลุมเคลือ
แม้แต่หลี่ชิงที่อยู่ตรงข้ามก็ยังมอง
เฉินเฉียวมีอาการปวดหัว
เห็นได้ชัดว่าคนที่เธอพามาเข้าใจผิดในความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับซังหลินจวิน
เรื่องของเธอนั้น เป็นเพียงแค่ฉากเล็กๆของอาหารค่ำมื้อนี้
ในไม่ช้าทุกคนก็เริ่มการสนทนากันอีกครั้ง
ซังหลินจวินเหมือนจะลืมไปแล้วว่ามีเธออยู่ เขาเอาแต่พูดคุยเรื่องธุระไม่ได้มองเธอเลย แต่แขนยาวๆของเขายังคงอยู่บนเก้าอี้ของเธอและไม่ขยับ
เฉินเฉียวรู้สึกมีความสุข เธออึดอัดมากจนไม่อยากเข้าสังคมกับใครแม้แต่วินาทีเดียว
ไม่นานบริกรนำชาผูเอ่อร์มาเสิร์ฟ ชาร้อนถูกส่งมาให้เธอเธอถือไว้ในมือทั้งสองข้างรู้สึกว่าร่างกายสบายขึ้นมาก
เธอเหลือบไปมองชายข้างๆ เห็นว่าเขาไม่ค่อยว่าง เธอกระซิบเบาๆ"ขอบคุณค่ะ ประธานซัง"
ซังหลินจวินหยิบตะเกียบคีบซี่โครงหนึ่งชิ้นให้เธอ "ลองชิมดู"
เฉินเฉียวส่ายหัว "ฉันไม่อยากกิน"
เธอนั่งนิ่งโดยไม่ขยับตะเกียบด้วยซ้ำ
ซังหลินจวินจุนขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นวางบนหน้าผากของเธอ
หัวใจของเฉินเฉียวตุ้มๆต่อมๆหลายครั้งและรู้สึกได้ว่าทุกคนจับจ้องเธออีกครั้ง ก่อนหน้านี้เธอมีไข้อยู่แล้ว แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเวียนหัวมากขึ้น
เธอดึงแขนเสื้อเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน: "อย่าทำแบบนี้ทุกคนจะเข้าใจผิด"
เขายิ้มวางมือลงและถามอย่างจริงจัง: "เข้าใจอะไรผิด?"
เฉินเฉียวมองไปที่เขา
แสงสว่างจ้าในห้องรับร้องส่วนตัวสาดจรดศีรษะของเขาาและทำให้ดวงตาของชายผู้นั้นเป็นประกาย ดวงตาของเขาหยั่งลึกราวกับบ่อน้ำ มองเพียงแวบเดียวเหมือนจะตกลงไป
เธอรู้สึกอันตราย ไม่มองชายผู้นั้น "รู้อยู่แก่ใจยังจะถาม
“ กลัวคนเข้าใจผิดเหรอ?”
เฉินเฉียวพยักหน้า
"ฉันคิดว่าเธอชอบให้คนเข้าใจผิดซะอีก"ตอนที่เขาพูดเขามองไปทางหลูตงซิง
เฉินเฉียวรู้สึกอายเล็กน้อย
ผู้ชายคนนี้ช่างคิดจริงๆ ในจุดนั้นเธอใช้กลอุบายของเขา ก็ปิดเขาไม่ผิด
“ ถ้าจะให้พูดจริงๆ นี่ไม่นับว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด”ซังหลินจวินดื่มรังนกอย่างช้าๆแล้วมองเธอ“ เธอเคยซื้อบริการมาแล้วจะมาทำไร้เดียงสาอะไรกับเรื่องนี้”
“ แค่ก แค่ก ... ”เฉินเฉียวกำลังดื่มชาผู่เอ่อร์ได้ยินคำพูดของเขาสำลักจนน้ำหูน้ำตาไหล
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านประธานที่รัก