ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน บทที่ 718 การตรวจดีเอ็นเอที่ทำให้เธอขวัญหนีดีฝ่อ (8)

บทที่ 718 การตรวจดีเอ็นเอที่ทำให้เธอขวัญหนีดีฝ่อ (8)

เย่โป๋เหวินมองหน้าเธอ พลางเลิกคิ้ว มุมปากเม้มหน่อยๆ ไม่พูดอะไรในชั่วขณะนี้

เวินลั่วฉิงก็ไม่ได้พูดอะไร เธอรอให้เขาเอ่ยปากพูด

นาทีนี้อารมณ์ของเย่โป๋เหวินสับสนซับซ้อน ก่อนหน้านี้เขาดูรูปถ่ายเธอ มันช่างเหมือนจริงๆ

ตอนนี้มาเห็นตัวจริง ยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่ แต่เขากลับรู้ดีว่าเธอไม่ใช่เธอที่เขาอยากหา

เพราะอายุไม่สอดคล้อง ดังนั้นเธอไม่ใช่ถังฉิ้นเอ๋อ หรืออาจพูดได้ว่าเธอไม่ใช่ถังฉิ้นเอ๋อที่เขาตามหา

แต่เธอตรงตรงหน้าเหมือนคนที่เขาอยากเจอเหลือเกิน เหมือนได้ขนาดนี้ แถมชื่อยังเหมือนอีก เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เกี่ยวข้องกัน

แต่ว่าเย่โป๋เหวินกลับไม่รู้ควรเริ่มต้นพูดอย่างไรไปชั่วขณะ？ไม่รู้ว่าควรถามเช่นไรดี？

เธอมีลูกสาวหนึ่งคน แต่ลูกสาวของเธอตอนนี้อยู่ในบ้านตระกูลเวิน คือเวินลั่วฉิงคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเวิน

“คุณถังเหมือนเพื่อนเก่าคนหนึ่งของผมมาก”เย่โป๋เหวินตัดสินใจพูดอ้อมค้อมหน่อย เพราะบางเรื่องตอนนี้ยังไม่แน่ใจ

เวินลั่วฉิงได้ยินคำพูดของเขา หางคิ้วยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเธอยังคงมองเขาโดยไม่พูดอะไร

เพื่อนเก่า？เพื่อนเก่าแบบไหน？เย่โป๋เหวินกับแม่ของเธอมีความสัมพันธ์อย่างไรกันแน่？

“ชื่อพวกคุณเหมือนกัน”เวินลั่วฉิงไม่พูด เย่โป๋เหวินยิ่งไม่สะดวกคุยต่อ แต่คำบางคำ เขาไม่พูดไม่ได้ ไม่ถามให้กระจ่างไม่ได้

เป็นเพราะการตายของแม่เกี่ยวข้องกับเขาหรือไม่？

แต่เวินลั่วฉิงก็รู้สึกไม่ค่อยเหมือน

“หนูคือเวินลั่วฉิง？”ผ่านไปชั่วครู่ ทันใดนั้นเย่โป๋เหวินก็เอ่ยปากพูด น้ำเสียงเอ่อล้นด้วยความสั่นระริก เขาพูดอย่างแน่ใจ แต่เขาคล้ายกับว่ามีความเครียดที่ไม่อยากยอมรับ

การตอบสนองของเขาซับซ้อนมาก ซับซ้อนจนเวินลั่วฉิงอ่านใจไม่ออกชั่วขณะ

“ใช่ ฉันคือเวินลั่วฉิง”เวินลั่วฉิงยังคงตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่ผิดปกติแม้แต่น้อย ซึ่งตรงข้ามกับการตอบสนองของเย่โป๋เหวินมาก

ทว่าเวลานี้จิตใจของเวินลั่วฉิงไม่ได้สงบเฉกเช่นที่เธอแสดงออกมา การตอบสนองของเย่โป๋เหวินทำให้เธอรู้สึกว่าเรื่องมันซับซ้อนกว่าที่เธอคิด

เป็นไปไม่ได้？หนูคือ……”ดวงตาเย่โป๋เหวินจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเวินลั่วฉิง พลางส่ายหัว แต่คำพูดของเขาก็หยุดกะทันหัน คล้ายกับคิดอะไรออก จากนั้นก็อุทานด้วยความตกใจ

คำพูดนี้เจือคำถามไว้ แต่โดยรวมแล้วก็แน่ใจในคำตอบแล้ว

เวินลั่วฉิงไม่ได้ตอบ เพราะเธอรู้สึกว่าเธอไม่มีความจำเป็นต้องตอบคำถามนี้

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้？ทำไมเป็นแบบนี้ได้？”วินาทีนั้นอารมณ์เย่โป๋เหวินกลายเป็นตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ราวกับไม่ยินดีจะเชื่อหรือยอมรับไม่ได้

ดวงตาเวินลั่วฉิงกะพริบเบาๆ จู่ๆก็เอ่ยปากถาม“ก่อนแม่ฉันตายคุณเคยพบหน้าแม่ของฉันมาก่อน”

คำพูดนี้ของเวินลั่วฉิงไม่ใช่เป็นการถาม แต่เป็นน้ำเสียงที่มั่นใจยิ่ง เพราะวันนั้นเธอเจอเขาหน้าหมู่บ้าน