ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน บทที่ 730 คุณชายสามเย่รู้จนได้(2)

บทที่ 730 คุณชายสามเย่รู้จนได้ (2)

เย่ซือเฉินได้ยินพลันขมวดคิ้วแน่นเป็นปม ถึงแม้ตลอดหลายปีมานี้เขากับเย่โป๋เหวินจะไม่ค่อยคุยกันมากนัก ถึงแม้จะมีโทรศัพท์ขวางกั้น แต่เขายังคงฟังเสียงออก น่าจะฟังไม่ผิด……

แต่ความหมายของคู่สายสนทนาทำให้เขาไม่กล้าเชื่อว่าเป็นเย่โป๋เหวิน

เย่โป๋เหวินกับเวินลั่วฉิง？เป็นไปได้ยังไง？

“เห้อ คิดไม่ถึงว่าจะดีใจเปล่าๆ”เย่โป๋เหวินไม่ได้ยินเสียง แต่ไม่ค่อยใส่ใจมากนัก ซึ่งเขาคิดว่าบางครั้งเขาก็จะพูดออกมา

ได้ยินคำว่าดีใจเปล่าๆ ดวงตาที่หรี่ขึ้นเล็กน้อยของเย่ซือเฉินก็ยิ่งเคร่งขรึมอย่างชัดเจน

เย่ซือเฉินขยับมุมปาก ยังคงไม่พูดอะไร เขาเอามือถือของตัวเองออกมา แล้วเห็นมีข้อความเข้าหลายฉบับ

ซึ่งเป็นข้อความที่เขาให้คนไปสืบเมื่อวาน เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายสืบได้ความแล้ว ตอนที่ข้อความเข้าเขาก็ไม่ได้ยินเสียง แน่นอน ถึงจะได้ยินตอนนั้นเขาก็ไม่มีเวลาอ่าน

คนนั้นตอบข้อความให้เขาอย่างกะทัดรัด บอกว่าเมื่อวานเย่โป๋เหวินนัดเจอเวินลั่วฉิง เวินลั่วฉิงไปตามนัด ดังนั้น……

“ฉิงฉิง ฉันจะกลับไปที่ศูนย์พักฟื้นแล้ว พวกเราเจอหน้ากันอีกได้ไหม？”อีกฝั่งหนึ่งของสาย เย่โป๋เหวินลังเลสักพัก เสียงที่ต่ำเล็กน้อยปนการหยั่งเชิงและการรอคอยที่ตั้งความหวัง

ได้ยินคำว่ากลับศูนย์พักฟื้น ร่างกายเย่ซือเฉินก็แข็งค้าง วินาทีนี้เขาแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายคือเย่โป๋เหวิน

เย่โป๋เหวินพ่อของเขา

เพิ่งนอนหลับ”เย่ซือเฉินฟังความคิดของเย่โป๋เหวินออก ดังนั้นเขาเลยจงใจพูดแบบนี้ จะว่าไปเขาก็ไม่ได้พูดอะไรผิด

“พวกลูก ทำไมพวกลูก？？”เสียงเย่โป๋เหวินสูงขึ้นหลายส่วน บัดนี้ เหมือนเขาจะลืมว่าผลตรวจดีเอ็นเอออกมาแล้ว ซึ่งเวินลั่วฉิงไม่ใช่ลูกสาวของเขา

ดังนั้นเย่ซือเฉินกับเวินลั่วฉิงทำอะไรก็ไม่เป็นไร

“ทำไมพวกเราไม่ได้？มีปัญหาอะไร？”ดวงตาทั้งคู่ของเย่ซือเฉินหรี่ขึ้นทีละนิด“พวกเราอยู่ด้วยกันตั้งนานแล้ว เธอเป็นภรรยาของผม พ่อไม่รู้เหรอ？”

เย่ซือเฉินพูดอย่างนี้เพื่อหยั่งท่าที ถ้าเย่โป๋เหวินไม่รู้ สิ่งที่เย่โป๋เหวินพูดว่าดีใจเปล่าๆ เขาอาจให้อภัยได้

“ฉันรู้ ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนพวกลูกเคยแต่งงานกัน แต่ตอนนี้สถานการณ์ไม่เหมือนกัน……”เห็นได้ชัดว่าเย่โป๋เหวินไม่เข้าใจวัตถุประสงค์ของเย่ซือเฉิน เขาแค่ตอบไปตามคำถาม

ตอบชนิดที่คิดว่าต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว……

“ตอนนี้สถานการณ์ไม่เหมือนกันยังไง？ทำไมพวกเราอยู่ด้วยกันไม่ได้？”ดวงตาที่หรี่ขึ้นของเย่ซือเฉินมีความอำมหิตหลายส่วนวินาทีนี้ ความหวังสุดท้ายที่เขามีต่อเย่โป๋เหวินก็ไม่เหลือเลยสักนิด

“ไม่ใช่ผลตรวจออกมาแล้วเหรอ？เวินลั่วฉิงไม่ใช่ลูกของพ่อ ไม่ใช่เหรอ？”ตอนที่เย่ซือเฉินพูด เสียงของเขาเย็นยะเยือกแบบไร้ความรู้สึก

“ใช่ แต่ผลเพิ่งออกมา ฉิงฉิงรู้สิ่งที่ฉันพูดอยู่แท้ๆ ทำไมเมื่อคืนเธอถึงไปหาลูก กับลูก………”เย่โป๋เหวินพูดประโยคนี้อย่างร้อนใจและเร็วมาก

ตอนแรกเขาคิดว่าเมื่อวานเวินลั่วฉิงแค่พูดพล่อยๆ คาดไม่ถึงว่าเวินลั่วฉิงจะไม่สนใจอะไรจริงๆ