The king of War บทที่ 2105 ไม่อยู่ในสายตา

กรอบตาของเซี่ยเหอเต็มไปด้วยน้ำตา ตั้งแต่ถูกพากลับบ้านมานี่เป็นครั้งแรกที่คุณปู่ดุเธอด้วยท่าทีที่รุนแรงเช่นนี้

จากนั้น เหอหยวนหงก็พูดต่อไปด้วยความโกรธว่า "เซี่ยเหอ เธอรู้ไหมว่าตระกูลเหอ จะเสียหายขนาดไหนถ้าไม่มีความกรุณาจากคนใหญ่คนโต"

“ตอนนี้กองกำลังหลักในโลกบู๊โบราณล่างต่างเข้ามาตั้งรกรากอยู่ในจงโจวอย่างต่อเนื่อง และในฐานะตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในจงโจว พวกเราคือสมบัติที่กองกำลังเหล่านั้นอยากได้”

"เธอรู้ไหมว่าตั้งแต่ที่ม่านพลังแตกลง มีคนของตระกูลบู๊โบราณมาตระกูลเหอของเรามากขนาดไหน? ทั้งหมดล้วนเป็นภัยคุกคามทั้งที่ลับและแจ้งอย่างไม่มีข้อยกเว้น หากไม่ใช่เพราะพวกเขาต้องการได้ตระกูลเหออย่างสมบูรณ์ พวกเขาคงใช้กำลังดุร้ายเพื่อยึดมันไปแล้ว”

“หากในเวลาอันสั้นนี้ไม่สามารถหาคนใหญ่คนโตมาเป็นที่พึ่งพิงให้กับตระกูลเหอ อย่างนั้นตระกูลเหอ จะต้องได้แต่ประนีประนอมและกลายเป็นถุงเงินในมือของตระกูลบู๊โบราณ”

"ตอนนี้ ผู้อาวุโสสี่ของสมาคมผู้อาวุโสโลกมนุษย์ได้มาถึงจงโจวแล้ว เธอรู้หรือไม่ว่ามีคนใหญ่คนโตในจงโจวมากมายแค่ไหนที่ต้องการแนะนำหญิงสาวสวยในตระกูลตนให้กับผู้อาวุโสสี่?"

พูดมาถึงตอนท้าย อารมณ์ของเหอหยวนหงก็คงที่ขึ้น น้ำเสียงของเขาอ่อนลงและพูดว่า "เสี่ยวอี้ ถ้าไม่ใช่เพราะจนมุม ปู่ก็คงไม่มีวันใช้เธอเป็นเบี้ยต่อรองเพื่อความรุ่งเรืองและร่วงโรยของตระกูลเหอ!"

“ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่วิกฤตที่สุด ฉันจะพยายามหาวิธีให้เธอได้พบกับผู้อาวุโสสี่โดยเร็วที่สุด อาศัยความงามของเธอ ขอแค่ผู้อาวุโสสี่เจอเธอ จะต้องชอบเธอแน่”

"เมื่อเธอกลายเป็นผู้หญิงของผู้อาวุโสสี่ แม้ว่าผู้แข็งแกร่งของตระกูลบู๊โบราณมา จะยังต้องหวาดกลัวอะไรอีก?”

เซี่ยเหอฟังอย่างเงียบ ๆ มาตลอด หลังจากที่เหอหยวนหงพูดจบ เธอค่อยพูดด้วยดวงตาแดงเรื่อ "คุณปู่ ผู้อาวุโสสี่มาที่จงโจวเพื่อปราบปรามผู้แข็งแกร่งของตระกูลบู๊โบราณ เขาไม่มีทางถูกดึงดูดด้วยความงาม"

"รอให้ผู้อาวุโสสี่ปราบปรามแข็งแกร่งของตระกูลบู๊โบราณเสร็จ คนของตระกูลบู๊โบราณก็จะไม่กล้าหยิ่งผยองเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป"

เหอหยวนหงเย้ยหยัน: "ฉันยอมรับว่าหัวหน้าทั้งสี่มักจะหยิ่งผยองในศิลปะการต่อสู้ แม้แต่ในโลกบู๊โบราณล่าง พวกเขาล้วนเป็นศิลปะการต่อสู้ชั้นนำที่หยิ่งยโส แต่แล้วเรื่องนี้ล่ะ อย่าลืมว่ามี นักบูโดหลายคนที่มีความแข็งแกร่งระดับสวรรค์สามระดับในโลกบู๊โบราณล่าง”

เสียงตบดังกึกก้องไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน

เหอชานถูกตบจนกระเด็นออกไปโดยตรง มุมปากเต็มไปด้วยเลือด

เซี่ยเหอตกตะลึง

ที่ที่เขาเหอชานล้มลง ดวงตาฉายรังสีสังหาร เขาจ้องมองที่เหอชานอย่างเย็นชาและพูดว่า "ไสหัวกลับไปบอกเหอหยวนหงว่าตระกูลเหอ คิดต้องการการสนับสนุนจากผู้อาวุโสสี่ อย่าได้วาดฝัน! ต่อให้เขาจะมอบตระกูลเหอ

เหอชานไหนเลยจะเคยได้รับความอัปยศเช่นนี้?

อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญกับความแข็งแกร่งของหยางเฉิน เธอก็สั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความกลัว ไหนเลยจะมีท่าทีก้าวร้าวอยู่อีก?

หยางเฉินหันกลับมา ลมปราณเยียบเย็นบนร่างกายของเขาหายไปอย่างสมบูรณ์ เขาเดินไปที่เซี่ยเหอและมองไปที่ผู้หญิงที่น่าสงสารตรงหน้าตน ในใจรู้สึกสงสารอยู่บ้าง

เขาพูดอย่างนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้ "เซี่ยเหอ เธอไม่ต้องกังวล ฉันอยู่นี่ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอ!"

เซี่ยเหอมองไปที่หยางเฉินและเคลิ้มไปตั้งนานแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากได้ยินคำพูดของหยางเฉิน เธอก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไป เธอโผเข้าสู่อ้อมแขนของหยางเฉินและร้องไห้เสียงดัง ราวกับกำลังระบายความคับข้องใจทั้งหมดที่เธอได้รับมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา

มองดูเซี่ยเหอโผลเข้าสู่อ้อมแขนของหยางเฉิน ดวงตาของเหอชาน ก็ฉายแววอำมหิต จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแอบถ่ายรูป