อุ้มท้องหนีรัก นิยาย บท 7

ในที่สุดหล่อนก็จำต้องยินยอมเดินทางกลับมายังลาสเวกัสอีกครั้ง หลังจากหนีหายไปนานกว่าสิบเก้าเดือน

“ที่นี่ยังเหมือนเดิมเลยนะคะ”

หล่อนกวาดตามองไปรอบๆ ตัว ผู้คน และสิ่งก่อสร้างไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย

คริสเตียโน่หยุดก้าวเท้า และโน้มศีรษะลงมาหา ดวงตาของเขามองจ้องมา

“ไม่ใช่ทุกอย่างเสียหน่อยที่เหมือนเดิม”

“คะ?”

คริสเตียโน่ระบายยิ้ม ก่อนจะฉวยโอกาสจูบแก้มของหล่อนหนึ่งฟอด และก็แก้มของไพลินหนึ่งฟอด

“ก็ผมไง... เมื่อสิบเก้าเดือนก่อน คุณกับผมไม่รู้จักกัน ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน แต่ตอนนี้เราไม่ใช่แค่รู้จักกันเท่านั้น แต่เรายังรักด้วยกัน”

หล่อนน้ำตาซึม แก้มนวลแดงระเรื่อ และก็รู้สึกราวกับกำลังฝันไป

“คุณคริสอย่าล้อเล่นสิคะ”

“ผมไม่เคยล้อเล่นกับเรื่องความรู้สึกหรอกนะ ถ้ารักผมจะบอกว่ารักโดยไม่ลังเล...”

“เอ่อ...”

หล่อนเสหลบสายตาคมกริบของผู้ชายหล่อเหลาตรงหน้าพัลวัน

คริสเตียโน่ระบายยิ้มบางๆ ก่อนจะยืดตัวตรง และรั้งหล่อนให้เดินตามไปขึ้นรถสีดำคันยาวเฟื้อย

“ผมโทรบอกคุณแม่แล้วว่าคุณกับไพลินกำลังจะเดินทางไปถึง”

“เอ่อ...”

“ไม่ต้องกังวลนะคนดี... คุณแม่ของผมท่านใจดีมาก ผมรักใคร ท่านก็จะรักด้วยเช่นกัน”

แม้เขาจะปลอบใจหล่อนเช่นนั้น แต่ลึกๆ ในอกก็ยังอดรู้สึกประหม่าไม่ได้

“ไว้ใจผมนะ”

มือใหญ่ยื่นมากุมมือเล็กที่เย็นเฉียบของหล่อนเอาไว้ พร้อมกับบีบเบาๆ ให้กำลังใจ

“ค่ะ”

บ้านของคริสเตียโน่หลังใหญ่มาก...

มันเหมือนกับพระราชวังที่หล่อนเคยเห็นผ่านตาในโทรทัศน์ไม่มีผิด

คริสเตียโน่ร่ำรวยล้นฟ้า ในขณะที่หล่อนเป็นแค่อดีตสาวใช้ยากจนไร้ญาติ

มันช่างไม่มีอะไรเหมาะสมกันเลย...

แต่เขาบอกว่ารักหล่อน

พลอยแพรวาตั้งสติ และก็เลือกที่จะต่อสู้สักครั้งในชีวิต อย่างน้อยๆ ก็เพื่อไพลิน

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ ก่อนจะหันมองลูกสาวที่กำลังหลับอยู่ในอ้อมแขนของคริสเตียโน่

“ไม่มีอะไรน่ากลัว เชื่อผมสิ”

เขายื่นมือมาตรงหน้า หล่อนลังเลอยู่เล็กน้อย ก็ยื่นมือวางลงไปในนั้น

อบอุ่น...

ปลอดภัย...

นี่คือความรู้สึกที่อุ้งมือของคริสเตียโน่ถ่ายทอดมายังจิตวิญญาณ

คริสเตียโน่จูงหล่อนและอุ้มไพลินผ่านประตูบ้านหรูหราเข้ามาภายในของตัวตึกสีขาวขนาดใหญ่ หล่อนอดทึ่งกับการตกแต่งภายในที่เห็นไม่ได้

“บ้านคุณสวยจังเลยค่ะ เหมือนสวรรค์เลย...”

คริสเตียโน่หันมายิ้มให้ ก่อนจะเอียงหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูเบาๆ

“ต่อจากนี้ไปที่นี่คือบ้านของคุณทูนหัว...”

หล่อนละสายตาจากความงดงามของสิ่งรอบๆ ตัวมามองเขา

“ขอบคุณมากนะคะ...”

“คุณขอบคุณผมไปแล้ว... บนเครื่องบินไงทูนหัว จำไม่ได้หรือ...”

คำพูดของเขาทำให้หล่อนแก้มแดงก่ำ เมื่อนึกถึงฉากสวาทบนเครื่องบิน

คริสเตียโน่เคลื่อนไหวอยู่ในกายสาวอย่างร้อนแรง ในขณะที่บอกให้หล่อนมองก้อนเมฆที่เครื่องบินลอยผ่าน

“แต่ผมจะยอมให้คุณขอบคุณผมอีกบนเตียงของเราในไม่ช้านี้...”

ช่องท้องของหล่อนปั่นป่วนรวดร้าว

“คุณคริส...”

เขาอมยิ้ม และรั้งหล่อนให้เดินก้าวขึ้นไปภายในตัวคฤหาสน์หลังงามลึกยิ่งขึ้น

ผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาหรูสีทอง เนื้อตัวห่อหุ้มด้วยอาภรณ์สีขาวเรียบๆ แต่กลับดูมีความเป็นผู้รากมากดีในทุกกระเบียดนิ้ว

พื้นใต้ฝ่าเท้าของหล่อนสั่นคลอนจนแทบยืนทรงตัวไม่อยู่

“คุณแม่ของผม พลอย...”

เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นเหนือศีรษะ ซึ่งมันก็ช่วยให้หล่อนมีสติขึ้นมาเล็กน้อย

“สะ...หวัดดีค่ะ”

“สวัสดีจ้ะ”

มารดาของคริสเตียโน่ลุกขึ้นยืนทักทายหล่อนด้วยท่าทางเป็นมิตร และนั่นก็ทำให้หล่อนหายใจหายคอได้โล่งขึ้นมากเลยทีเดียว

“หน้าตาน่าเอ็นดูแบบนี้ไง พ่อคริสถึงได้ตามหาไม่ลดล่ะ ฉันดีใจนะที่ได้หนูเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ในบ้าน”

“ขอบคุณค่ะคุณท่าน”

“เรียกฉันว่าแม่สิ...”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อุ้มท้องหนีรัก