ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 150 แม่เป็นซูเปอร์ฮีโร่

อยู่ๆหนานหว่านเยียนก็ยิ้มอย่างลึกลับ ยื่นมือไปเการักแร้ของซาลาเปา"แม่เป็นซูเปอร์ฮีโร่ที่ถูกส่งตัวมา!ไม่มีใครเอาชนะข้าได้!เพียงหญิงน้อยหลายคนเท่านั้น จะเอาชนะแม่ได้อย่างไรล่ะ?"

ซาลาเปาถูกแกล้งจนขำออกมา"ท่านแม่เก่งมากเลย!คนมากมายขนาดนั้นรังแกแม่ แม่ก็ไม่กลัวหรือ?"

หนานหว่านเยียนกอดเด็กสองคนเข้ามา และใช้สายตาที่อ่อนโยนมองตาของพวกนาง

"ท่านแม่ไม่กลัวตลอด เพราะหน้าที่ของแม่ก็คือปกป้องพวกเจ้าไง พวกเจ้าเป็นแรงกระตุ้นของแม่!ดังนั้นเพื่อพวกเจ้า แม่ก็จะกลายเป็นคนที่กล้าหาญมาก"

เมื่อพูดถึงที่นี่ เซียงอวี้ก็รู้สึกอยากร้องไห้ ไม่รู้เป็นความรู้สึกแบบไหน อาจจะเป็นเพราะว่าเป็นแม่ เลยอยากติดเป็นคนที่ทำได้ทุกอย่างเลยเนอะ

ใครจะไปรู้ล่ะว่า ซาลาเปาและเกี๊ยวน้อยมองหน้าเข้าหากัน จากนั้นก็ดึงมือที่หนานหว่านเยียนจับอยู่ออกมา

พี่น้องสองคนวางมือทั้งสี่ข้างไว้บนฝ่ามือของหนานหว่านเยียน และห่อหุ้มมือของนาง

หนานหว่านเยียนรู้สึกว่ามีความอบอุ่นพุ่งถึงศีรษะ

สายตาของเกี๊ยวน้อยมีแสงสว่างที่อบอุ่นและยืนหยัด นางจึงรีบพูดก่อน

"แม่เป็นซูเปอร์ฮีโร่ ข้าเป็นลูกสาวของแม่ ข้าก็มีความสามารถพิเศษ!จากนี้ไป แม่อย่าแบกเรื่องไว้ทุกอย่างด้วยตัวเอง*

ซาลาเปาพูดต่อ"พวกข้าก็สามารถปกป้องท่านแม่ได้ เป็นซูเปอร์ฮีโร่ของแม่เพคะ"

"ดังนั้นแม่ไม่ต้องกลัว!ไม่ว่าเมื่อไหร่ พวกข้าล้วนอยู่ในข้างๆของแม่!"

คำพูดนี้พูดออกมาจากปากของเด็กน้อยสองคน แต่ในเวลานี้กลับเหมือนสูงกว่าท้องฟ้าอีก

น้ำเสียงของพวกนางไม่มีความลังเลแม้แต่นิด จ้องหนานหว่านเยียนอยู่แบบนี้ ซึ่งดูแน่วแน่และจริงจังมาก

ขอบตาของหนานหว่านเยียนแดงขึ้นมาทันที ประทับใจมาก"ได้ พวกเจ้าก็ล้วนเป็นซูเปอร์ฮีโร่ที่ดีเลิศที่สุดของแม่"

เซียงอวี้หันหน้าไปอีกข้างหนึ่ง แอบเช็ดน้ำตา

จริงๆแล้วไม่มีใครรู้ว่า หลายปีนี้หนานหว่านเยียนมีชีวิตลำบากขนาดไหน

ผู้หญิงคนนี้คลอดลูกเอง เลี้ยงเด็กสองคนจนเติบโตมาได้อย่างยากลำบาก เป็นทั้งพ่อและแม่ ถึงแม้มีห้วงเวลาช่วยอยู่ แต่ความยากลำบากดังกล่าว ไม่มีใครเข้าใจได้

ดังนั้นพอตอนนี้หนานหว่านเยียนได้ยินคำพูดจากใจของพี่น้องสองคนนี้ ก็ซาบซึ้งใจมาก

นางอุ้มเด็กทั้งสองคน เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆโต๊ะกลมในลานบ้าน

แตะหัวของพวกนางสองคนด้วยความรักใคร่ นางรู้สึกแสบจมูก"พวกเจ้าเป็นที่รักของแม่ พวกเจ้าอยู่กับแม่ ชีวิตนี้ของแม่มีความสุขแน่นอน"

นี่ก็คือเด็กๆที่นางเลี้ยงเอง นางรู้สึกโชคดี โชคดีที่ปีนั้นไม่ได้ทอดทิ้ง แม้ต้องตายก็จะคลอดเด็กสองคนนี้ออกมาให้ได้

ในสมัยนี้ที่ไม่มีญาติพี่น้อง ไม่เคยชิน ทุกคนล้วนเป็นศัตรูกับนาง หากไม่ใช่ว่าเด็กๆอยู่ นางอยู่ไม่ได้หรอก

ไม่ว่าเป็นตอนนั้นหรือตอนนี้เด็กๆล้วนเป็นเหตุผลที่นางต้องมีชีวิตอยู่ต่ออย่างเข้มแข็ง

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาล้วนรู้สึกเป็นห่วงมาก ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาบริเวณมุมปากให้หนานหว่านเยียน

"แม่อย่าร้องไห้เลยนะ แม่เป็นคนที่ดีที่สุด เมตตาที่สุดในโลก เป็นที่พึ่งของพวกข้า!"