ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 153 หนานหว่านเยียนตามข้าเข้าวัง

นางลูบแก้มเกี๊ยวน้อยอย่างรักใคร่ พร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแสนรักว่า “ได้ พวกเจ้าล้วนนั่งใกล้แม่ แม่กอดคนหนึ่งด้วยมือซ้ายและอีกคนหนึ่งด้วยมือขวา ให้เขานั่งตรงข้ามดีไหม?”

เกี๊ยวน้อยยิ้มหัวเราะอย่าอ่อนหวาน เอียงหัวมองดูหนานหว่านเยียน พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ ท่านแม่ดีที่สุดเลย”

ซาลาเปาก็พยักหัว ยื่นมือน้อยอ้วนท้วนไปหาเกี๊ยวน้อย

เกี๊ยวน้อยรีบคว้าจับไว้ แล้วหันมาพูดกับหนานหว่านเยียนว่า “ท่านแม่ พวกเราอยากไปเล่นตรงเรือนด้านหลังกับพี่เซียงอวี้ ได้ไหมคะ?”

หนานหว่านเยียนยิ้มหัวเราะ วางหนานหว่านเยียนไว้บนพื้น พร้อมพูดขึ้นว่า “ไปสิ พาล่าปู๋ล่าไปด้วยนะ”

สองพี่น้องกระโดดโลดเต้นไปหาล่าปู๋ล่า เซียงอวี้วิ่งตามหลัง พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกคุณหนูช้าหน่อย อย่าหกล้มกันนะ”

หนานหว่านเยียนจ้องมองดูเงาร่างสองพี่น้องหายลับไป แล้วยกแขนเรียวขึ้นมาเท้าคางอย่างครุ่นคิด

ยาเม็ดแห่งความจริงที่เหลือของนางนั้น ช่วงนี้คงไม่ได้ใช้แล้ว

แต่ว่าก็ดี นางก็ไม่อยากให้โอกาสหยุนอี่ว์โหรวอีก

ในเมื่อจะตบหน้านังชาเขียว งั้นก็ต้องตบอย่างสุดแรง ให้นางไม่มีทางเอาคืนถึงจะสะใจ

ไม่อย่างนั้น ต่อให้ป้อนยาให้นางกิน หากนางสามารถรอดไปได้เหมือนอย่างวันนี้อีก ก็จะไม่มีความหมายอะไรแล้ว

หนานหว่านเยียนคิดไปคิดมาแล้วก็หาวขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “เซียงเหลียน อีกนานแค่ไหนจะถึงเวลาทานข้าวเย็น?”

“เรียนพระชายา น่าจะอีกประมาณสองชั่วยาม”

หนานหว่านเยียนยกมือกุมปาก ฟุบนอนหลับตาอยู่บนโต๊ะ พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นยังมีเวลา หลังจากธูปครึ่งดอกค่อยปลุกข้านะ ข้าค่อยไปเตรียมอาหารเย็น”

พูดเสร็จ นางก็ไม่ให้เซียงเหลียนได้มีโอกาสพูด แล้วก็นอนหลับไปเสียแบบนี้แล้ว

เซียงเหลียนก็จนใจ อากาศไม่ร้อนไม่หนาว เป็นช่วงเวลาที่อาจเป็นหวัดได้ง่ายมาก

ช่างเถอะ ไปหาผ้าคลุมมาสักผืนดีกว่า

……

เวลานี้ กู้โม่หานก็กลับมายังจวนอ๋องแล้ว

เมื่อกี้ตอนอยู่ระหว่างทาง เขาครุ่นคิดอย่างหนัก ในที่สุดก็คิดออกว่าจะทำยังให้สองพี่น้องไม่หวาดกลัว และสามารถทำให้พวกนางยอมอ้าปากให้กับตนเอง

กู้โม่หานค่อนข้างภาคภูมิใจ มุมปากกระตุกยิ้มขึ้นมา ในใจก็ผ่อนคลาย

เวลานี้ พ่อบ้านกาวเดินมาบอกว่า “ท่านอ๋อง”

ได้ยินเสียงเรียก กู้โม่หานตื่นตัวขึ้นมาเหมือนอย่างถูกไฟช็อต ใบหน้ากลับมาเย็นชาเหมือนอย่างปกติ

กู้โม่หานยืนเอามือไพล่หลัง พร้อมถามขึ้นว่า “มีอะไร?”

พ่อบ้านกาวโค้งคำนับ พร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยิ้มแย้มว่า “บ่าวมาถามแทนพระชายารองหยุนว่า นางคิดถึงท่านแล้ว คืนนี้จะค้างที่เรือนจู๋หลานไหม?”

ไปเรือนจู๋หลาน?

กู้โม่หานขมวดคิ้ว อ้าปากขึ้นมา แต่สุดท้ายก็พูดขึ้นว่า “ข้าไปถามด้วยตนเอง”

เขาเคยรับปากนางว่าจะร่วมนอนกับนาง แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกค่อนข้างปฏิเสธอย่างบอกไม่ถูก

กู้โม่หานรู้สึกผิด แต่ตอนนี้เรื่องลูกสาวสำคัญกว่าทุกสิ่ง ต้องให้อี่ว์โหรวอดทนอีกหน่อยแล้วแหละ

นางน่าจะเข้าใจ

กู้โม่หานสะบัดแขนเสื้อ กำลังจะไปเรือนจู๋หลาน ก็มองเห็นบ่าวใช้คนหนึ่งรีบมารายงานอย่างเร่งรีบว่า “ท่านอ๋อง ในวังส่งคนมา”