ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 156 ท่านอ๋อง อย่าดื่ม

ตอนที่อยู่ในจวนเฉิงเซี่ยงคืนนี้ก็มีตัวอย่างให้เห็น ครั้งนี้หากยังให้พวกเขาอยู่ด้วยกันตามลำพัง เฮ้อ....ไม่แน่ว่าอาจจะเกิดเหตุการณ์นองเลือดอะไรขึ้นมา

ไทเฮากลับทำเป็นฟังไม่รู้เรื่อง นางหวังตั้งใจที่จะให้ทั้งสองนอนร่วมกัน จึงไม่มีทางให้พวกเขาได้มีข้ออ้างจากไป

“ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าค่ายเสินเชื่อมีทหารบาดเจ็บ? อีกอย่าง ที่นั่นยังมีอ๋องเฉิงอยู่ไม่ใช่หรือ? เจ้ากับเยียนเอ๋อร์มาอยู่เป็นเพื่อนข้า ไม่ได้ตรงไหน? หรือว่า ค่ายเสินเชื่อไม่มีเจ้าไม่ได้”

สายตาหนานชิงชิงเศร้าหมองลง นิ้วมือใต้โต๊ะกำชายเสื้อไว้แน่น

เหล่าไท่ไท่พูดไม่ผิด ค่ายเสินเชื่อตอนนี้ ไม่มีกู้โม่หาน ไม่ได้จริงๆ

นางลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าไทเฮา พูดขึ้นอย่างน่าสงสารว่า “เสด็จย่าไทเฮา ชิงชิงก็เป็นหลานสะใภ้ของท่าน ท่านไม่ให้ชิงชิงอยู่ด้วยหรือ? หากน้องสาวเขาสองคนมีธุระ ก็ให้พวกเขากลับไปก่อน”

“ชิงชิงอยู่ปรนนิบัติ ดูแลท่านเป็นอย่างดี”

นางจะไม่ยอมให้ไทเฮาสร้างโอกาสให้กู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนอยู่ด้วยกันตามลำพัง.....

อยู่ในจวนอ๋องอี้นางทำอะไรไม่ได้ แต่ก็ยังมีหยุนอี่ว์โหรวคอยขัดขวาง เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ ไม่ช้าก็เร็วต้องมีคนพ่ายแพ้

แต่เมื่อออกมาจากจวนอ๋องแล้ว นางก็จะไม่ให้หนานหว่านเยียนได้สุขสบาย

ที่ไหนได้เมื่อพูดเช่นนี้ออกมา ไทเฮาไม่มีไม่สนใจนาง ท่าทียังเย็นชาลง

ไทเฮาที่อายุมากแล้ว พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาและทรงพลังว่า “ช่างเถอะ ในเมื่อพวกเจ้าต่างมีงานยุ่ง งั้นก็ไปทำงานเถอะ ข้าแก่อายุมากแล้ว บีบบังคับพวกเจ้าที่ยังหนุ่มแน่นไม่ได้....แต่ยังไงก็ทานข้าวเย็นเป็นเพื่อนข้าได้อยู่มั้ง?”

“พระชายาเฉิง ข้าคิดว่าอ๋องเฉิงน่าจะอยู่ทานข้าวเย็นกับฮองเฮาแล้วล่ะ เดี๋ยวมืดค่ำแล้ว เจ้ากลับไปพร้อมกับอ๋องเฉิงเถอะ”