ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 158 ท่านอ๋องแพ้

แต่ก็ไม่ค่อยแน่ใจ

หนานชิงชิงมองดูกู้โม่หานแวบหนึ่ง นึกว่าเขาเป็นห่วงนาง จึงดีใจอย่างมาก วางตะเกียบลง พร้อมยิ้มพูดกับเขาว่า “ข้าเลินเล่อไปแล้ว ต้องโทษกุ้งนึ่งนี้หอมมากเลย จึงหยุดกินไม่ได้ ขอบคุณน้องหกที่เตือน”

กู้โม่หานมองดูนางอย่างเย็นชา พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องเกรงใจ”

หนานชิงชิงเจ็บปวดใจ จากนั้นก็อมยิ้ม หันไปมองหนานหว่านเยียน แล้วก็พูดขึ้นมาว่า “เมื่อก่อนอยู่ในวัง ข้าเคยเห็นน้องหกแพ้เห็ดโดยบังเอิญ”

แพ้?

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้ว หันไปมองเห็ดโคนที่เมื่อกี้นางคีบให้กู้โม่หาน ยังนิ่งอยู่ในถ้วยของเขา แล้วก็มองดูสายตากู้โม่หาน ความเย็นชานั้น ราวกับโทษนางว่าไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเขาเลย

เชอะ

กู้โม่หานแพ้หรือไม่แพ้เกี่ยวข้องอะไรกับนาง

ถึงหนานหว่านเยียนจะไม่อยากสนใจหนานชิงชิง แต่ไทเฮามองดูอยู่ นางจึงคีบผักในถ้วยกู้โม่หากลับมา พร้อมพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “ข้าเกือบลืมไปเลยว่า ท่านอ๋องไม่ชอบทานเห็ด ชอบทานเนื้อ”

พูดเสร็จ นางก็คีบเนื้อตุ๋นน้ำแดงโยนใส่ถ้วยกู้โม่หาน

หนานชิงชิงยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นอย่างไม่รู้สึกรู้สาว่า “ใช่ น้องหกยังคงชอบทานเนื้อ เวลามีงานเลี้ยงในวัง ที่ไหนมีเนื้อก็จะตามหาเขาเจอที่นั่น”

นางอย่างสนิทสนมกัน ฟังดูไม่ละลาบละล้วง กลับรู้สึกได้ถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอย่างอธิบายไม่ถูก

กู้โม่หานได้ยินแล้ว ก็ชายหางตาเหลือบมองดูหนานชิงชิงอย่างเยือกเย็น

กู้โม่หานขมวดคิ้ว แต่ก็ลุกขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จย่า หลานก็ขอตัวก่อน”

พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าไปส่งทำไม? ให้หลี่หมัวมัวไปก็พอ ข้ายังอยากคุยกับเยียนเอ๋อร์

กู้โม่หานดื่มยาลงไปแล้ว หากเขากลับไป เขากับเยียนเอ๋อร์จะมีลูกได้อย่างไร

หลี่หมัวมัวรับคำสั่ง กำลังจะไปส่ง ก็ได้ยินองครักษ์ด้านนอกพูดขึ้นว่า “อ๋องเฉิงเสด็จ”

คนที่อยู่ต่างใจเต้นกระตุก สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างซับซ้อน

กู้โม่เฟิงก้าวเดินเข้ามา เข้าประตูมาก็เห็นหนานชิงชิงลุกขึ้นมาเหมือนจะกลับเพียงลำพัง จึงขมวดคิ้วพร้อมดึงนางมาพูดขึ้นว่า “ทำไมจะไปแล้วหรือ?”

หนานชิงชิงไม่ใช่คนอ่อนแอเหมือนอย่างหยุนอี่ว์โหรว นางเพียงยิ้มบางเบา พร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เสด็จย่าไทเฮาบอกว่าค่ำแล้ว กลัวแม่นมในจวนดูแลหลินเอ๋อร์ได้ไม่ดี ให้ข้ากลับไปดูแล”

หลินเอ๋อร์เป็นชื่อเล่นของลูกพวกเขา กู้โม่เฟิงได้ยินแบบนี้แล้วก็ยิ่งขมวดคิ้วย่น รีบหันไปมองดูกู้โม่หานสองสามารถภรรยาที่กำลังทำตัวตายสบายทันที

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า ต้องเป็นเพราะไทเฮาไม่พอใจหนานชิงชิง คิดอยากที่จะไล่นางกลับ

จึงพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจว่า “ทำไมอ๋องเฉิงมาค่ำขนาดนี้? ไปหาฮองเฮาก็ไม่รู้จักพาพระชายาเฉิงไปด้วย

นางพูดด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม ทำให้กู้โม่เฟิงรู้สึกอัดอั้นใจ

เขารู้ว่าปกติไทเฮารักและเข้าข้างกู้โม่หานที่สุด ส่วนกับเขานั้นค่อนข้างที่จะลำเอียง

เขาอดกลั้นความโกรธไว้ ก้มหน้าพร้อมพูดขึ้นว่า “ที่หลานมาช้าไป เพราะคุยกับเสด็จเพลินไปหน่อย คิดไม่ถึงว่าฟ้ามืดแล้ว ขอเสด็จย่าโปรดอภัย”