ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 161 กู้โม่หาน เจ้าหยุดนะ

เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่ เอาตัวโอบรอบเอวของหนานหว่านเยียน กลิ่นหอมจากร่างกายของนางอบอวลในทันที ดวงตาสีเข้มของเขามืดลง พัวพันรอบตัวนางอย่างแน่นหนา

“สู้กันจนพังทั้งสองฝ่ายหรือ? หนานหว่านเยียน เจ้าหลงตัวเองเกินไปหน่อยหรือเปล่า”

ยังไม่ต้องคิดถึงเรื่องอื่น แค่ความแข็งแกร่งของเขาในฐานะเทพสงคราม ต่อให้มีหนานหว่านเยียนสิบคนก็อย่าคิดจะแตะต้องเขาได้แม้แต่ปลายเล็บ!

บั้นเอวของหนานหว่านเยียนถูกเขาโอบไว้แน่น กระดิ่งเตือนในหัวใจของนางดังขึ้น ผลักเขาอย่างแรงออกห่างไปแปดจั้นทันที

“กู้โม่หาน เจ้าอย่าลืมว่าในใจรักหยุนอี่ว์โหรวอย่างสุดซึ้ง! คิดจะแตะต้องตัวข้า จิตใจอันมีมโนธรรมของเจ้าไม่รู้สึกเจ็บปวดบ้างหรือ?!”

เมื่อพูดถึงหยุนอี่ว์โหรว สติของกู้โม่หานคล้ายจะถูกดึงกลับมา เขารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว น้ำเสียงห่อเหี่ยวแหบแห้ง “อย่าเข้าข้างตัวเองให้มากนัก ข้าไม่มีทางแตะต้องตัวเจ้า ข้าจะบอกเจ้าว่า…คืนนี้ เจ้าต้องนอนบนพื้น!”

แม้ว่าหนานหว่านเยียนจะรู้สึกไม่พอใจ แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว หากอดทนในเรื่องเล็กน้อยไม่ได้จะทำให้เสียแผนการใหญ่

“ก็ได้ นอนก็นอน! แต่บอกไว้ก่อนนะว่า หากเจ้ากล้าข้ามเส้นนี้ ข้าจะทำให้เจ้าไม่ได้เห็นตะวันในวันพรุ่งนี้เลย!”

นางใช้โอกาสอันโชคดีนี้ ยกกาน้ำขึ้นมาราดลงกลางห้องเป็นสาย จากนั้นก็มองไปทางกู้โม่หานที่มีท่าทีระแวดระวังมากเป็นพิเศษ

นางรู้ว่ากู้โม่หานดื่มสิ่งที่ไม่ควรดื่มเข้าไป แต่ก็รู้ว่าในหัวใจกู้โม่หานมีแต่ดอกบัวขาวน้อยผู้นั้น เขารักษาความบริสุทธิ์ของตัวเองเพื่อดอกบัวขาวน้อยมาห้าปีแล้ว วันนี้นางมั่นใจว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

และเขาเกลียดนางมากเช่นนั้น ก็ต้องอดกลั้นไว้ได้แน่!

กู้โม่หานชายตามองหนานหว่านเยียน รู้สึกว่าตอนนี้นางเหมือนเกี๊ยวน้อยเวลาอารมณ์เสีย น่ารักซะเหลือเกิน

ลูกกระเดือกของเขาเกลือกกลิ้ง หมุนตัวเบาๆ กลับมานั่งบนเตียง

ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เขาทรมานแค่ไหน

หนานหว่านเยียนเห็นเขาสงบเสงี่ยม ก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ก็ยังไม่กล้าผ่อนคลาย ทำตัวให้กระฉับกระเฉงขึ้นมาก

นางหยิบเครื่องนอนออกมาจากหีบ เอาห่อตัวไว้ก่อนอย่างมิดชิด จากนั้นดึงที่นอนออกมาปูบนพื้น

ผู้หญิงดีๆ ไม่ทะเลาะกับผู้ชาย! วันนี้นางจะไม่ยั่วยุกู้โม่หานแล้ว เพื่อไม่ให้ไฟลามมาถึงตัว

ในขณะที่หนานหว่านเยียนกำลังยุ่งอยู่ แต่กู้โม่หานกลับรู้สึกคอแห้ง