ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 164 อย่าแกล้งหลับ

เดิมทีหนานหว่านเยียนสวมเสื้อผ้าบางๆ ท่านอนก็ทำให้คนอื่นไม่กล้าชื่นชม ในขณะนี้นางกอดหมอนข้างด้วยสองมือ คางเกยคลอเคลียอยู่บนหมอน ไม่รู้ว่ากำลังหัวเราะคิกคักเรื่องอะไร

นางนอนตะแคงข้างหนึ่ง ขาข้างหนึ่งพาดอยู่บนอีกด้านหนึ่งของเตียง ส่วนอีกข้างงอเล็กน้อย ผ้าคาดอกของนางยุ่งเหยิง มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก

ลูกกระเดือกของกู้โม่หานเคลื่อนไหวโดยไม่ได้ตั้งใจ

“เริ่มเลยเถิดแล้ว!”

เขาอดหน้าแดงไม่ได้ เดิมทีความโกรธได้พุ่งทะยานขึ้นมา แต่ตอนนี้มันถูกรดน้ำอย่างไม่ทราบสาเหตุ ความสนใจทั้งหมดถูกดึงดูดโดยหนานหว่านเยียนที่กำลังนิ่งสงบ

กู้โม่หานเบือนหน้าหนีดึงผ้าห่มขึ้นมา คลุมให้หนานหว่านเยียน เมื่อนิ้วทั้งสิบของเขาสัมผัสกับแขนอันอบอุ่นอ่อนนุ่มของนาง ดวงตาสีเข้มก็หดตัว สั่นสะท้านราวกับไฟฟ้าช็อต

เขานิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นกัดฟันหลับตาลง มัดตัวหนานหว่านเยียนไว้เหมือนมัดบ๊ะจ่าง มัดสะเปะสะปะจนคลุมร่างของนางมิดชิด ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก

เขามองกลับไปที่ใบหน้าที่หลับใหลอย่างสงบสุขของหนานหว่านเยียนอีกครั้ง ขมุบขมิบริมฝีปากด้วยความรู้สึกผิด “ต้อง ต้องเป็นเพราะว่าสตรีผู้นี้กลัวหนาว ดังนั้นข้าจึงห่มผ้าห่มให้นาง เพื่อไม่ให้ถูกไทเฮาจ้องจับผิดอีกในวันพรุ่งนี้”

ใช่ มันต้องเป็นแบบนี้แน่!

กู้โม่หานหาเหตุผลและทางออกนับไม่ถ้วนให้กับตัวเองอย่างไม่รู้ตัว แต่เขาก็ยังไม่พบความผิดปกติของตัวเอง

เขาถอนหายใจเบาๆ มองหญิงสาวที่หลับใหลอยู่ตรงหน้า ความคิดผุดขึ้นมาในใจของเขาอย่างอธิบายไม่ได้

“โชคยังดี ที่ได้เห็นในตอนนี้”

ต้องเป็นเพราะเขาอยากรู้ว่าเด็กสาวสองคนเป็นใครกันแน่ ถึงได้มีจินตนาการที่ไม่เหมือนจริงเช่นนี้ออกมา

ในเวลานี้กู้โม่หานยังไม่รู้ว่า ต่อไปต้องการให้ภาพนี้เป็นจริงมากแค่ไหน แต่เขาไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะพูดถึงเรื่องนี้กับหนานหว่านเยียน…

กู้โม่หานถอนหายใจอย่างจนปัญญา จับข้อมือของหนานหว่านเยียนไว้เบาๆ เอามือน้อยที่อยู่ไม่สุขของนางยัดกลับเข้าไปในผ้าห่ม

“ไม่เอาน่า ให้แม่ลูบหน่อย…” หนานหว่านเยียนยังไม่เต็มใจ บุ้ยปากขมวดคิ้ว ดื้อแพ่งจะทำต่อ

“นอนซะ นอนดีๆ แล้วจะให้แม่ลูบ…”

ทันทีที่พูดจบ กู้โม่หานก็อยากจะเฉือนหน้าท้องฆ่าตัวตายเหลือเกิน

ในหัวของเขาร้อนรุ่ม ตอบตามคำพูดของหนานหว่านเยียน คนที่หลับสนิทเช่นนี้ เขาคุยกับนางได้อย่างไร?

คงไม่ได้บ้าไปแล้วหรอกนะ!

ส่วนหนานหว่านเยียนกลับเหมือนสัมผัสได้ถึงบางอย่าง นางพยักหน้าอย่างเชื่อฟังในโลกแห่งความฝัน พลางชักมือกลับไป

กู้โม่หานถอนหายใจเฮือกใหญ่

เขามองกล่องผ้าที่ซ่อนอยู่ในตะเข็บของเตียง โชคดีที่หนานหว่านเยียนยังไม่พบ รอกลับจวนอ๋องพรุ่งนี้ เขาจะเริ่มเตรียมตัวทดสอบ