ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 168 ความบาดหมางระหว่างท่านอ๋องและพระชายา

จากนั้นก็ก้มตัวประสานมือคำนับ ดูท่าทางประหม่าเป็นอย่างยิ่ง “ลูกสำนึกผิดแล้ว ช่างอกตัญญูยิ่งนักที่ไม่มาเข้าเฝ้าเสด็จแม่ให้ตรงเวลา ลูกไม่เคยคิดดูหมิ่นเสด็จแม่เลย”

“เมื่อวานเสด็จย่าไทเฮาเรียกพบอย่างกะทันหัน คืนที่เข้ามาในวัง ลูกจึงไม่อยากรบกวนเสด็จแม่ จึงอยู่ในตำหนักหลวนเฟิ่งกับท่านอ๋องตลอด”

“ยิ่งไปกว่านั้นคืนนั้นเสด็จย่าพยายามจับคู่ลูกกับท่านอ๋อง ลูกไม่อาจปล่อยให้เสด็จย่าเสียความตั้งใจ”

ทันใดนั้นนางก็มองไปที่ใบหน้านิ่งเฉยของหนานชิงชิง “เมื่อคืนนี้เสด็จพี่ก็อยู่ที่ตำหนักหลวนเฟิ่งด้วย เรื่องนี้เสด็จพี่น่าจะรู้ดี”

หนานชิงชิงถูกลากเข้ามาเกี่ยวข้องอย่างไม่ทันรู้ตัว เหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ยั้งไว้ แต่สุดท้ายก็ก้าวออกมา กล่าวกับฮองเฮาเสียงอ่อนด้วยความยำเกรง

“เพคะ เมื่อคืนพระชายาอี้ถูกเสด็จย่าไทเฮาเรียกตัวไว้จริงๆ ทำให้ช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่จะเข้าเฝ้าเสด็จแม่ล่าช้าออกไป”

นางไม่เหมือนกับหยุนอี่ว์โหรว ในเวลานี้นางสุขุมเยือกเย็น ไม่มีความกังวลใดๆ ว่าฮองเฮาจะตำหนินาง

ฮองเฮาชำเลืองมองหนานชิงชิง จากนั้นพูดกับหนานหว่านเยียนว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ควรให้คนนำจดหมายมาส่ง พระชายาอี้ เจ้าอยู่ในฐานะสะใภ้ของราชวงศ์ กฎเกณฑ์ง่ายๆ แค่นี้คงไม่ใช่ไม่รู้หรอกนะ? ข้าอยู่ในฐานะเจ้าแห่งวังทั้งหก แต่เจ้ากลับไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา ถ้าเรื่องนี้เล็ดลอดออกไป บอกว่าข้าไร้ความสามารถ มันจะส่งผลเสียถึงจวนอ๋องอี้และจวนเฉิงเซี่ยง ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย”

หนานหว่านเยียนเม้มปากเงียบ สองคนนี้สมรู้ร่วมคิดกัน ไม่มีทางปล่อยให้นางหนีไปง่ายๆ แน่

ทันใดนั้นทุกคนก็เห็นหนานหว่านเยียนดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาปิดหน้า ขอบตาแดงก่ำน้ำตาคลออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ลูกไม่ดีเอง แต่เสด็จพี่กับเสด็จแม่ก็น่าจะรู้ว่า ท่านอ๋องมีท่าทียังไงกับลูก”

“เมื่อคืนเสด็จย่าช่วยลูกไว้หนหนึ่ง หากลูกยังปฏิเสธอีก จิตใจตัวเองเป็นทุกข์ก็ไม่เป็นไร แต่หากทำลายความตั้งใจของเสด็จย่า มันจะเป็นการอกตัญญูจนเกินไป”

“เสด็จย่าเป็นบุคคลที่สำคัญที่สุดของฮ่องเต้ผู้ล่วงลับ เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของท่านอ๋อง หากนางป่วยเพราะโมโหลูก ลูก…ลูกทนไม่ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ นัยน์ตาของฮองเฮาก็ดุดันขึ้นมา

นางไม่คิดว่าหนานหว่านเยียนจะเสแสร้งดัจจริตได้ถึงเพียงนี้!

ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าข้อแก้ต่างเหล่านี้ คือการบอกว่าไทเฮาอยู่เหนือกว่านาง หากนางยังตำหนิต่อไป มันคือการกลับตาลปัตร ดูถูกไทเฮา

เจียงหรูเยว่ยังฟังไม่เข้าใจความหมายของหนานหว่านเยียน ก็แทบรอไม่ไหวที่จะหาเรื่องนางอีกครั้ง

“ในเมื่อพระชายาอี้รู้ว่าตัวเองไม่เป็นที่โปรดปราน ก็ควรให้ความสำคัญกับ ฮองเฮา”

“แต่…ในฐานะที่เจ้าเป็นพระชายา ชอบเสนอหน้าอยู่เสมอก็อีกเรื่อง แต่การเที่ยวอวดอ้างวิชาแพทย์งูๆ ปลาๆ ของตัวเองออกไปข้างนอก ไม่คิดว่าเป็นการโอ้อวดเกินไปหน่อยหรือ? สตรีผู้นี้ต้องใช้ความอ่อนโยนเพื่อดึงดูดผู้ชาย เช่นเดียวกับพระชายาเฉิงของเรา”

หนานหว่านเยียนชำเลืองมองเจียงหรูเยว่อย่างเย็นชา