ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 170 นางไม่ต้องการเขาเลย

“ในฐานะพระชายา ก็ควรอยู่ในจวนจัดการเรื่องภายในให้ดี!”

น้ำเสียงเย็นชาแข็งกระด้างของนางทำให้หนานหว่านเยียนเกิดความไม่พอใจ ขณะที่กำลังจะอ้าปากพูด หนานหว่านเยียนก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างตื่นตระหนก…

“องค์ชายสิบสาม องค์ชายสิบสาม เจ้าเป็นอะไรไป?!”

นางมองกลับไปในทันใด เห็นพระชายาสิบกำลังอุ้มองค์ชายสิบสามด้วยความตื่นตระหนกและเป็นกังวล ส่วนองค์ชายสิบสามในเวลานี้เอามือกุมหน้าอกหายใจไม่สะดวก ไอไม่หยุด ดวงตาที่สดใสขมุกขมัวเหมือนปกคลุมด้วยละอองน้ำ ดูท่าทางเจ็บปวดจนเหลือทน

หอบหืดหรือ!?

หนานหว่านเยียนสะดุ้งโหยงรีบวิ่งไปข้างหน้า

ในเวลานี้ฮองเฮาหน้าซีดด้วยความตกใจ รีบตะโกนว่า “รีบตามหมอหลวง! เร็วเข้า!”

ให้ตายสิ! ทำไมจึงมักจะล้มป่วยในเวลานี้นะ!

สวีหว่านหยิงประคององค์ชายสิบสาม มองไปทางหนานหว่านเยียนมือไม้อ่อนไปหมด พูดอย่างร้อนใจ “ทำยังไงดี? พี่สะใภ้หก องค์ชายสิบสามมีอาการหอบหืดตั้งแต่กำเนิด นั่นเป็นสาเหตุที่มารดาของเขา…”

หนานหว่านเยียนสงบสติอารมณ์และพยักหน้าบอกเป็นนัยให้สวีหว่านหยิงอย่าตื่นตระหนก จากนั้นก็เริ่มลงมือเตรียมช่วยชีวิตคน

นางกดจุดเฟ่ยหยูขององค์ชายสิบสามด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งเตรียมพร้อมไว้

หนานชิงชิงและเจียงหรูเยว่คอยมองอยู่ข้างๆ ใจเต้นตุ้บๆ

ฮองเฮาเห็นหนานหว่านเยียนกำลังจะลงมืออีกครั้ง ก็รีบตวาดห้าม “หนานหว่านเยียน! คำสั่งของข้าเจ้าทำเป็นหูทวนลมหรือ? หยุดนะ! มีอะไรรอหมอหลวงมาแล้วค่อยว่ากัน!”

องค์ชายสิบสามมีพระชนมายุแปดพรรษา ตามกฎแล้ว เมื่อชายหญิงอายุได้เจ็ดขวบปีจะไม่สามารถนั่งเคียงข้างกันได้ ควรรักษาระยะห่างจากกัน ตอนนี้หนานหว่านเยียนเมินเฉยไม่สนใจนาง กล้าตบหน้านางในที่สาธารณะหรือ?

หนานหว่านเยียนรู้สึกรำคาญ ไฟโทสะพุ่งทะยานขึ้นมา หันขวับกลับไปจ้องเขม็งใส่ฮองเฮา

“เสด็จแม่ นี่มันเรื่องความเป็นความตาย! กว่าหมอหลวงจะมาถึงที่นี่ เกรงว่าจะต้องใช้เวลาอีกครึ่งก้านธูป จะพลาดช่วงเวลารักษาที่ดีที่สุดไป องค์ชายสิบสามอาจตายได้! ถึงเวลานั้นท่านจะรับผิดชอบไหวหรือ?”

“ในเมื่อภรรยาของเจ้าหกมีความสามารถเช่นนี้ เหตุใดฮองเฮาถึงไม่ยอมให้นางช่วยคน?”

“หรือว่าต้องการเห็นองค์ชายสิบสามของข้าตายเหมือนแม่ของเขาเจ้าถึงจะพอใจ? ข้าให้เจ้าควบคุมดูแลวังหลัง นี่น่ะหรือสิ่งที่ฮองเฮาอย่างเจ้ากำลังทำอยู่?!”

อยากจะมาที่ตำหนักหยูซินเพื่อดูๆ หน่อย ยังบอกด้วยว่าเป็นเพราะหนานหว่านเยียนไม่คุ้นเคยกับทุกอย่างในวัง กลัวว่านางจะหลงทาง

กู้จิ่งซานเห็นเขาเป็นเช่นนี้ก็จนปัญญา จึงพาเขามาที่ตำหนักหยูซินด้วยกันเสียเลย

หากไม่มาก็ไม่เป็นไร แต่พอมาถึงก็ได้เห็น “เหตุการณ์สำคัญ” นี้!

สีหน้าของฮ่องเต้ดูเย็นชา ฮองเฮารู้สึกกระวนกระวาย เอ่ยปากขึ้นในทันที

“ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่ได้มีความคิดเช่นนี้เลย สิบสามป่วย หม่อมฉันก็ร้อนใจดั่งไฟแผดเผา แต่ไม่รู้ว่าพระชายาอี้มีวิชาแพทย์มากน้อยเพียงใด ดังนั้นจึงให้ส่งหมอหลวงมาช่วย…”

“เสด็จพ่ออย่ากริ้วเลย เสด็จแม่ไม่ค่อยรู้เรื่องวิชาแพทย์ของพระชายาอี้มากนัก กลัวว่าพระชายาอี้จะลงมือช่วยคนโดยพลการจนทำให้น้องสิบสามมีอันตราย จึงได้ห้ามไว้

เจียงหรูเยว่เห็นท่าไม่ดี จึงรีบดึงกลุ่มสตรีสูงศักดิ์ให้พากันคุกเข่าลง เพื่อช่วยพูดแทนฮองเฮา

“ฝ่าบาท เมื่อครู่หม่อมฉันก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย ฮองเฮาไม่รู้ตื้นลึกของพระชายาอี้จริงๆ ดังนั้นจึงออกคำสั่งไม่ให้นางทำการรักษาช่วยคนอีกในอนาคต เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด ขอพระราชทานอภัยให้นางด้วย”

นางออกคำสั่งห้ามหนานหว่านเยียนทำการรักษาช่วยคนหรือ?!

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฮองเฮาก็อยากจะหั่นนางให้เป็นชิ้นๆ หนานชิงชิงก็แอบเกลียดนางอยู่ กัดฟันนึกสาปแช่งเจียงหรูเยว่อยู่ในใจ นังหมูโง่เอ๊ย!

สีหน้าของกู้จิ่งซานยิ่งบูดบึ้ง เขาจ้องเขม็งใส่ฮองเฮาด้วยสายตาอันคมกริบ

“เจ้าห้ามพระชายาอี้ไม่ให้ช่วยชีวิตผู้คนในอนาคตหรือ? ฮองเฮานะฮองเฮา ข้าว่าเจ้านี่เลอะเลือนนัก! เป็นเพราะข้าตามใจเจ้ามากเกินไปหรือเปล่า ถึงทำให้เจ้ากล้าทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้ออกมาได้!”

หากหนานหว่านเยียนไม่ออกมือช่วยเหลือในวันนี้ สิบสามอาจจะไปพบพญายมแล้วก็ได้