ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 174 เจ้าตกหลุมรักหนานหว่านเยียนแล้วเหรอ

นางเดาว่ากู้โม่หานกับหนานชิงชิงจะต้องมีเรื่องลับลมคมในอะไรกัน แต่คิดไม่ถึงว่าความสัมพันธ์จะลึกซึ้งขนาดนี้…….

หนานหว่านเยียนตั้งใจฟังขึ้นมาทันที และตั้งใจฟังคำพูดทุกคำที่หนานชิงชิงจะพูดต่อไป

กู้โม่หานเหมือนจะคิดไม่ถึงว่าหนานชิงชิงจะพูดอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ ถึงกับพูดคำพูดที่ไม่มียางอายแบบนี้ออกมา ความเบื่อหน่ายในดวงตาเย็นชาปรากฏออกมาทันที

“เจ้าหมายความว่ายังไง?”

หนานชิงชิงกับกู้โม่หานต่างก็ไม่รู้ว่าตอนนี้หนานหว่านเยียนกำลังแอบฟังอยู่ นางเปิดเผยความในใจกับกู้โม่หานไปอย่างบ้าคลั่ง

“โม่หาน ข้ากับเจ้าเป็นคู่กิ่งทองใบหยกกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว ตั้งแต่เด็กก็ได้อยู่ด้วยกันมา ตอนนั้นข้างกายเจ้าไม่มีใครอื่น ข้าเป็นคนอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ พวกเราในตอนนั้น ไม่มีเรื่องกังวลใด ๆ เป็นอิสระและมีความสุข”

“แต่น่าเสียดายที่โชคชะตาเล่นตลกกับคน ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพ่อข้าบังคับให้ข้าแต่งงานกับอ๋องเฉิง บางที หว่านเยียนก็ไม่ต้องมาแต่งงานกับเจ้าแล้ว……”

คำพูดนั้นพูดไปแบบนี้ แต่ในใจหนานชิงชิงนั้นเข้าใจดี

ถ้าไม่ใช่เพราะว่ากู้โม่หานไม่ยอมก้าวหน้า ทั้ง ๆ ที่มีความสามารถอย่างเทพสงคราม แต่กลับไม่ชิงดีชิงเด่น ยินยอมที่จะเป็นท่านอ๋องว่างงาน นางก็คงจะไม่มีทางปล่อยเขาไปหรอก

เขาเป็นคนที่สมบูรณ์แบบขนาดนั้น ตัดสินใจอะไรเฉียบขาด รูปลักษณ์ภายนอกดูดี ดีกว่าอ๋องเฉิงทุกด้าน สถานะก็สูงส่ง

แต่น่าเสียดายที่เขาไม่อยากครอบครองแผ่นดิน งั้นนางก็เลยต้องเลือกอ๋องเฉิง แต่งงานกับอ๋องเฉิง มีฮองเฮาคอยคุ้มครองอยู่ นางถึงจะมีโอกาสได้เป็นฮองเฮา

หนานหว่านเยียนที่แอบฟังอยู่ ในใจเกิดความรังเกียจขึ้นมา

ถุย! ไอ้สารเลว! นางยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกไม่คุ้มต่อเจ้าของร่างเดิมจริง ๆ

“ถ้าเจ้าไม่ชอบข้า แล้วทำไมถึงดีกับข้าแบบนี้? โม่หาน เจ้า……”

นางอยากโผเข้าไปอยู่ในอกกู้โม่หาน กู้โม่หานกลับขมวดคิ้วแล้วหลบไป สีหน้าหนานชิงชิงขาวซีดมากยิ่งขึ้น จ้องมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ แล้วเปิดปากพูดสะอื้นขึ้น

ทั้ง ๆ ที่เจ้าจำได้เสมอว่าข้ากินอะไรไม่ได้บ้าง ผ่านมานานหลายปีแบบนี้แล้ว

นางไม่เชื่อว่ากู้โม่หานไม่มีความรู้สึกอะไรต่อนางเลยสักนิด เขาจะต้องมัวคำนึงถึงความสัมพันธ์ชั้นนี้ ก็เลยเอ่ยปากไม่สะดวก

กู้โม่หานมองไปที่นางอย่างเบื่อหน่าย “ทำไมข้าถึงเกลี้ยกล่อมเจ้าว่าอย่ากินกุ้งงั้นเหรอ? แล้วจะให้ทนดูเจ้าเอาโรคแผ่ขยายไปให้ลูกเหรอ? นี่ตกลงเจ้ายังมีความรับผิดชอบของคนเป็นแม่อยู่หรือเปล่า?”

ลูกเหรอ?

สายตาของหนานชิงชิงหยุดนิ่งไป ถึงนางจะฉลาดขนาดไหน ก็คิดไม่ถึงว่าที่กู้โม่หานช่วยนางไว้จะเพราะสาเหตุแบบนี้

นางดึงแขนเสื้อกู้โม่หานไว้อย่างหูตาว่องไว “เจ้าห้ามปรามข้า ไม่ใช่เพราะว่ากลัวข้าไม่สบาย แต่เพราะกลัวลูกข้าจะไม่สบายเหรอ?”

กู้โม่หานปัดมือของนางทิ้งไป “ไม่งั้นเจ้าคิดว่าเพราะอะไรล่ะ? ในใจข้าไม่มีเจ้าอยู่ เจ้าอย่าคิดมากไปเองเลย!”

ใจของหนานชิงชิงกระตุกขึ้นมาอย่างรุนแรง แล้วถามขึ้นมาอย่างน่าเวทนาว่า “ในใจเจ้าไม่มีข้าอยู่ หรือว่าเจ้าตกหลุมรักหนานหว่านเยียนแล้วเหรอ?”

“ตอนนี้นางหน้าตาสะสวย การแพทย์ก็ช่ำชอง สามารถ……สามารถทำให้เจ้าชอบนางได้จริง ๆ”