ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 175 หนานหว่านเยียน เจ้าหุบปากให้ข้าเดี๋ยวนี้

กู้โม่หานกับหนานชิงชิงต่างก็เป็นคนพวกเดียวกัน กินของที่อยู่ในถ้วยอยู่แต่ก็จ้องของในหม้อไปด้วย ไม่มีใครเป็นคนดีสักคน

หนานชิงชิงไม่เห็นท่าทางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟของหนานหว่านเยียน แถมยังหาความอิจฉาริษยาหรือโกรธเคืองในดวงตาหนานหว่านเยียนไม่ได้เลยสักนิด รู้สึกเหมือนต่อยลงไปในนุ่นขึ้นมาทันที ตัวเองอัดอั้นจนร้อนรน

“น้องสาวมีข้อคิดเห็นที่ข้ากับอ๋องอี้ใกล้ชิดกันเกินไปหรือเปล่า? แต่พวกเราไม่มีอะไรกันจริง ๆ นะ......”

เห็นได้ชัดเลยว่าคำพูดนี้ต้องการที่จะทิ่มแทงนาง แต่หนานหว่านเยียนกลับไม่รู้สึกโกรธ และไม่เกรงกลัว หนานชิงชิงยื่นใบหน้ามาให้นางตบถึงที่แล้ว นางจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอดกลั้นเอาไว้

นางพูดกับทั้งสองคนอย่างมีความหมายลึกซึ้งขึ้นมาประโยคหนึ่ง “จะมีหรือไม่มีอะไร ก็เป็นเรื่องของพวกเจ้า พวกเจ้ามีใจเป็นหนึ่งเดียว จะหวนคิดถึงเรื่องในอดีตบ้างก็เป็นเรื่องปกติ”

“แต่น่าเสียดาย ที่วันนี้อ๋องเฉิงไม่อยู่ด้วย ไม่งั้น ไม่รู้ว่าถ้าเขามาได้ยินพี่สาวเอาแต่โอนเอียงไปหาสามีคนอื่นตลอด จะมีปฏิกิริยายังไงบ้าง”

พอได้ยินแบบนี้ สีหน้าของหนานชิงชิงก็ขาวซีดไปทันที ในใจรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

หนานหว่านเยียนมาได้ยินเข้าแล้วเหรอ?!

จุดอ่อนและความลับของนาง มาเปิดเผยให้หนานหว่านเยียนคนที่ไม่อยากให้รู้เรื่องที่สุดแบบนี้เลยเหรอ?!

นางกำลังจะเปิดปากพูด น้ำเสียงที่เย็นชาของกู้โม่หานก็ดังขึ้นจากด้านข้าง “พอแล้ว!”

“หนานหว่านเยียน เจ้าหุบปากให้ข้าเดี๋ยวนี้!”

ไม่รู้ทำไม พอได้ยินการเยาะเย้ยของหนานหว่านเยียน ทุกตัวอักษรทุกคำพูด เหมือนเป็นหนามทุก ๆ อัน มาทิ่มลงใจเขา

ทีแรกก็เป็นเรื่องที่ไม่มีอยู่จริงอยู่แล้ว พอตอนนี้หนานหว่านเยียนมาได้ยินเข้า ไม่เพียงไม่โกรธหรือหึงหวง แต่กลับมีท่าทางเหมือนได้ดูเรื่องสนุก มันทำให้เขาไม่ชอบใจมาก

หนานหว่านเยียนเหล่ตามองเขาทีหนึ่ง แต่กลับไม่ลนลานสักนิด

“ทำไม กล้าทำ แต่ไม่กล้าให้คนอื่นว่าเหรอ? ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ เจ้ากับนางเป็นนกเป็ดน้ำที่มีชีวิตน่าสงสารคู่หนึ่ง งั้นนางในฝันของเจ้าคืออะไรกันแน่? คือนกเป็ดน้ำที่เป็นตัวสำรองเหรอ?”

ฟังคำว่าตัวสำรองไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ทำให้กู้โม่หานคิดว่าเป็นคำที่ดีอะไรแน่นอน

เขาถลึงตาใส่นางอย่างโมโห “เจ้า……หนานหว่านเยียน! ห้ามพูดจาไปเรื่อยนะ!”

หนานชิงชิงจ้องมองกู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนเถียงกันไปมา ถึงจะไม่ได้ถือว่าทะเลาะกัน แต่เห็นได้ชัดว่ามีความรู้สึกอยู่เต็มเปี่ยม อยู่ ๆ อารมณ์ก็เสียไปทันที

สีหน้าของนางดูขาวซีดกว่าเมื่อกี้นิดหน่อย แล้วตั้งใจพูดอธิบายขึ้นว่า “ไม่ใช่แบบนั้น พวกเราแค่คุยกับธรรมดาจริง ๆ ไม่มีความสัมพันธ์อะไรจริง ๆ น้องสาว เจ้า……”

“เลิกพูดได้แล้ว! หนานชิงชิง! เรื่องที่ไม่มีอยู่จริงอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดขึ้นมาอีก!”