ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 186 ท่านอ๋อง พระชายารองตกน้ำ

พระ.... พระชายาจะโหดเกินไปแล้ว.....ไหม?

ส่วนหยุนอี่ว์โหรวในเวลานี้ กำลังพยายามดิ้นรนเพื่อลอยขึ้นสู่ผิวน้ำ หนาวจนตัวสั่นงันงกเพราะแช่อยู่ในทะเลสาบอันเย็นเฉียบ

ขอบตาของนางแดงก่ำ ครั้งนี้ไม่ใช่การเสแสร้งแล้ว ลูกถีบของหนานหว่านเยียนเมื่อครู่นี้ ถีบจนทำให้นางรู้สึกเหมือนซี่โครงของนางอาจจะหักไปหลายซี่แล้ว อวัยวะภายในตันทั้งห้ากลวงทั้งหกต่างก็สั่นสะเทือนไปหมด เจ็บเป็นบ้า! เจ็บจนแทบจะขาดใจตายอยู่แล้ว!

นางพยายามขยับตัว ก็รู้สึกเจ็บมากจนแทบทนไม่ไหว กัดฟันกรอดแล้วมองไปที่หนานหว่านเยียน "หนานหว่านเยียน ทำไมเจ้าถึงได้....."

ดวงตาที่เย็นชาของหนานหว่านเยียนเต็มไปด้วยแววดูถูกเหยียดหยาม "หยุนอี่ว์โหรว เจ้ายังคิดว่าข้าคือหนานหว่านเยียนคนเดิมกับเมื่อห้าปีก่อนอย่างนั้นรึ? คนที่ยอมให้เจ้าฆ่าแกงได้ง่าย ๆ ตามอำเภอใจนั่น?"

“ลูกถีบเมื่อครู่ เป็นการล้างแค้นที่เจ้าใส่ร้ายข้าเมื่อห้าปีก่อน! เมื่อห้าปีก่อนนั้นข้าไม่มีโอกาส ตอนนี้ถ้าข้าไม่ถีบสักหน่อย คงต้องขอโทษตัวเองแล้วล่ะ!”

เมื่อได้ยินดังนั้น หยุนอี่ว์โหรวก็นึกชังหนานหว่านเยียนจนกัดฟันกรอด ๆ "ข้าไม่เคยใส่ร้ายเจ้า แต่ทำไมพระชายาถึงต้องทำกับข้าแบบนี้ด้วย ท่านอ๋องไม่มีวันปล่อยให้เจ้าลอยนวลแน่!"

เมื่อครู่ตอนที่นางแกล้งล้ม ข้อเท้าไม่ได้แพลงอะไรทั้งสิ้น แค่ตอนที่นางล้มลงไป นางใช้ไขทาปากแต้ม ๆ ทา ๆ ที่ข้อเท้าให้ดูเหมือนมีบาดแผลเฉย ๆ

แต่ตอนนี้ นางเจ็บไปหมดทั้งตัวแล้วจริงๆ

หยุนอี่ว์โหรวขยิบตาไปทางเชี่ยนปี้ เมื่อครู่นี้เชี่ยนปี้มัวแต่ตกใจจนเซ่อไปหมด มาตอนนี้ค่อยกลับมามีสติรู้สึกตัว จึงรีบวิ่งไปที่เรือนซีเฟิงแบบไม่พูดพร่ำทำเพลง ตั้งใจว่าจะไปฟ้องกู้โม่หาน

เดิมทีเซียงอวี้คิดจะเข้าไปหยุดนาง แต่หนานหว่านเยียนกลับห้ามไว้

หนานหว่านเยียนยืนอยู่ริมทะเลสาบ จ้องมองหยุนอี่ว์โหรวที่กำลังดิ้นรนสะบัดปัดป่ายมือเท้าอยู่ในทะเลสาบเป็นพัลวัน

"เจ้าอยากไปฟ้องกู้โม่หานให้มาช่วยระบายความแค้นแทนเจ้าสินะ? ข้าจะรอให้เขามาก็แล้วกัน ลองดูซิว่าใครกันแน่ที่จะได้ระบายแค้น!"

เฮอะ! คิดว่านางกลัวกู้โม่หานงั้นเหรอ? กระทั่งสิทธิ์การดูแลจวนก็ยังกล้ายกให้เมียน้อยคนนึง นางยังต้องกลัวเขาทำซากอะไรอีก! เอามีดมาแทงกันให้ตายไปเลยเถอะ!

"พระชายารองหยุน เจ้าคิดจะอยู่ในทะเลสาบอีกนานแค่ไหนรึ?"

เดิมทีนางคิดว่าแค่ต้องรอจนกว่ากู้โม่หานจะมา แล้วค่อยเล่นบทโศกแสดงท่าทางให้ดูน่าสงสารก็พอ แต่ไอ้หมาสองตัวนี้กลับลากนางลงน้ำแบบเอาเป็นเอาตาย จนนางรู้สึกว่าถ้ายังยื้อแบบนี้ต่อไป

บุ๋ง ๆ นังคนสมควรตาย....บุ๋ง ๆ

หลังจากดื่มน้ำในทะเลสาบไปหลายอึก หยุนหว่านโหรวก็หมดเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้โดยสิ้นเชิง รู้สึกทรมานจนแทบจะเป็นบ้าให้ได้แล้ว

เซียงอวี้ที่มองดูอยู่อีกด้าน ถึงกับตะลึงจนปากอ้าตาค้าง แข็งทื่อไปทั้งตัวแล้ว

พระชายารองหยุนมักจะแต่งตัวอย่างพิถีพิถัน ดูมีเสน่ห์จับใจคน

แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม นางกลับรู้สึกสะใจขึ้นมาเล็กน้อย

ใครใช้ให้นางเสนอหน้ามาพูดจายั่วยุพระชายาก่อนล่ะ ยังมีการมาใส่ร้ายพระชายาว่าทำร้ายนางอีก ก็สมน้ำหน้าแล้ว! อยากหาเรื่องใส่ตัวก็รับกรรมไปเองแล้วกัน!

แต่นางก็ยังนึกเป็นกังวลอยู่เล็กน้อยว่า ถ้าท่านอ๋องมาถึงแล้ว พระชายาจะถูกลงโทษหรือไม่.....

จึงไม่ตามพัวพันอีกต่อไป ปล่อยหยุนอี่ว์โหรวแล้วแหวกว่ายสายน้ำในท่าลูกหมาตกน้ำไปที่ริมฝั่งอย่างสบายอกสบายใจ ขึ้นฝั่งได้ก็ไปกระดิกหางส่ายบั้นท้ายริก

หนานหว่านเยียนตบ ๆ ที่หัวของล่ากับปู๋ล่าด้วยรอยยิ้มจนตายิบหยี มองไปที่หยุนอี่ว์โหรวที่สุดท้ายก็ทนอยู่ในทะเลสาบต่อไปไม่ไหว

"ทำไมพระชายารองหยุนถึงขึ้นฝั่งซะแล้วล่ะ? ไม่ใช่ว่าชอบอาบน้ำในทะเลสาบหรอกรึ? แช่ต่ออีกสักหน่อยสิ"

นอนพังพาบอยู่บนฝั่งพลางหายใจหอบฮั่ก ๆ ผมเปียกโชกยุ่งเหยิง บนใบหน้าอันงดงามยังมีพืชน้ำสองสามต้นเกาะติดอยู่ด้วย บนหัวมีจอกแหนเขียวอื๋อซึ่งมี "กลิ่นและรสชาติ"

นางกำมือแน่นแบบเอาเป็นเอาตาย ตาจ้องมองหนานหว่านเยียนเขม็ง ในดวงตาสาดประกายความเกลียดชังอย่างถึงที่สุด