ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่193 ท่านอ๋องจะฆ่าคน

“เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นคนเดียว ทุกครั้งชอบมาทำให้ท่านแม่ไม่พอใจ ยังมีคนชั่วนั่นอีก วันนี้ยังอยากรังแกท่านแม่ด้วย!”

ถ้าไม่ใช่เพราะพวกนางมาทันเวลา ไม่รู้ว่ากู้โม่หานจะทำอะไรกับหนานหว่านเยียนอีก

ที่จริงหนานหว่านเยียนสังเกตเห็นนานแล้ว แต่นางจะลงโทษลูกสองคนที่เป็นห่วงนางได้ลงคอยังไงล่ะ

ยิ่งไปกว่านั้น พอนึกถึงภาพที่ผู้ชายชั่วหญิงเลวสองคนนั้นตกน้ำ หนานหว่านเยียนก็รู้สึกสบายใจมาก นางพูดขึ้นอย่างเอ็นดู

“ลูกรักของข้าทำไมฉลาดขนาดนี้นะ? เรื่องในวันนี้ แม่คิดว่าพวกเจ้าทำได้ดีมาก!”

ซาลาเปาน้อยกับเกี๊ยวน้อยสบตากัน แอบโล่งอก และรู้สึกสบายใจมากขึ้น

แต่หนานหว่านเยียนกลับเปลี่ยนน้ำเสียง พูดด้วยสีหน้าเข้มงวดว่า “แต่แม่ก็อยากให้พวกเจ้าดูแลตัวเองให้ดี เรื่องของผู้ใหญ่ แม่จัดการเองได้ พวกเจ้าแค่เติบโตอย่างปลอดภัยและมีความสุขก็พอ ดีไหม? สัญญากับแม่สิ”

ว่าแล้ว นางก็ยื่นมือออกไปต่อหน้าเด็กสองคน

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยก็รีบจับมือหนานหว่านเยียนไว้ ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกันว่า “เกี่ยวก้อยสัญญา ร้อยปีห้ามเปลี่ยนแปลง!”

“พวกเราจะฟังที่ท่านแม่พูดเจ้าค่ะ!”

สองพี่น้องยิ้มอย่างไร้เดียงสา หนานหว่านเยียนเห็นแล้วก็อบอุ่นหัวใจ ขณะเดียวกัน ก็ไม่อยากให้เด็กสองคนเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้

และสองปีน้องก็มีจิตใจที่ค่อนข้างละเอียดอ่อน ภายนอกตกลง แต่ถ้าเจอคนที่รังแกหนานหว่านเยียน พวกนางจะต้องปกป้องหนานหว่านเยียนแน่นอน!

โดยเฉพาะหลังจากเจอเรื่องในวันนี้ พวกนางก็ดูออกแล้วล่ะว่า กู้โม่หานผู้ชายคนนี้ต้องเปลี่ยนเร็วๆ ต้องเลือกสามีใหม่ให้หนานหว่านเยียนเร็วๆ!

วินาทีต่อมา สองพี่น้องก็สบตากันแล้วหัวเราะ ใช้สองมือลูบหัวของหนานหว่านเยียนเบาๆโดยไม่ได้นัดหมาย เหมือนที่นางทำกับพวกนาง พูดขึ้นพร้อมกันว่า “งั้นตอนนี้ท่านแม่มีความสุขไหม?”

หนานหว่านเยียนอึ้งเล็กน้อย ต่อมาก็หัวเราะ “ดีใจสิ มีพวกเจ้าอยู่ แม่ก็ดีใจแล้ว”

เกี๊ยวน้อยยิ้ม ทันใดนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านแม่ พรุ่งนี้ข้ากับซาลาเปาน้อยจะให้ของขวัญแม่เจ้าค่ะ!”

ซาลาเปาน้อยพูดอย่างลึกลับ “อืม! พรุ่งนี้แม่จะมีความสุขแน่นอน!”

พูดจบ ทั้งสองก็เบะปาก สายตารู้ใจกัน

หนานหว่านเยียนก็รู้สึกสงสัย บีบแก้มของซาลาเปาน้อยเบาๆ “ของขวัญอะไรเหรอ?”

เกี๊ยวน้อยส่ายหน้าอย่างลึกลับ “บอกแล้วไงว่าเป็นของขวัญ ก็ต้องปิดเป็นความลับสิ!”

ถึงแม้หนานหว่านเยียนจะแปลกใจ แต่คิดยังไง เด็กสองคนนี้ก็คงไม่ทำอะไรที่น่าตกใจหรอก ก็เลยหยุดคิด แล้วเรียกเซียงอวี้ไปทำของอร่อยให้เด็กสองคนกินกัน

แต่ทว่าเด็กสองคนที่ดูจะไม่มีทางก่อเรื่องวุ่นวายอะไรได้ เรื่องที่ทำนั้นกลับน่าตกใจมาก เกือบทำทั้งจวนแตกหัก

หนานหว่านเยียนกับเซียงอวี้เดินไปไกลแล้ว เกี๊ยวน้อยก็เห็นอวี๋เฟิงที่กำลังจะหนีอย่างลับๆล่อๆ แล้วตะโกนเรียก “พี่อวี๋เฟิง——”

น้ำเสียงนี้ อวี๋เฟิงได้ยินแล้วรู้สึกขนหัวลุกซู่

เขาหันกลับไปพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ขอรับ คุณหนู?”

ซาลาเปาน้อยเดินไปข้างหน้าเขา เกี๊ยวน้อยก็เดินตามหลังมา แอบเอาเงินออกจากกระเป๋า แล้วยัดให้อวี๋เฟิงอย่างเจ้าเล่ห์

เกี๊ยวน้อยชี้ไปที่เงินในมือเขา “เหอะ! ตอนนี้พี่รับเงินข้าแล้ว! ขอบใจพี่อวี๋เฟิงที่ช่วยข้านะ!”

ซาลาเปาน้อยรีบพูดต่อว่า: “ข้ารู้ว่าพี่อวี๋เฟิงดีที่สุดแล้ว! พี่ใจดีขนาดนี้ พวกเราจะยอมฝืนใจยกพี่เซียงอวี้ให้แล้วกัน”