ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊?! นิยาย บท 1101

“คุณ​ฟางคะ ดิฉัน​เองค่ะ”

ฟางยู่เชินฟังออกทันทีว่าอีกฝ่ายคือใคร “คุณเหลียง มีอะไร​หรือเปล่า​ครับ​”

“ฉันแค่อยากจะถามว่าพี่สื้อสื้อตอนนี้​เป็นยังไง​บ้าง​คะ​” เหลียงซินเวยกอดอานอานไว้ ถึงได้ควบคุม​ความตึงเครียดในใจของเธอได้

“ยังช่วยออกมาไม่ได้ครับ”

“แล้วสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ” เหลียงซินเวยรีบถามต่อ

“เรากำลังคิดหาวิธีอยู่ครับ คุณเหลียง ไม่ต้องห่วงนะครับ”

“ค่ะ”

เหลียงซินเวยนิ่งเงียบไปสักพัก​ เธอไม่รู้จะพูดอะไรอีก

“คุณเหลียง ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ผมขอวางสายก่อนนะครับ”

ฟางยู่เชินที่กำลังจะวางสาย ในเวลานี้ อีกฝั่ง​ของ​โทรศัพท์ก็เริ่มร้อนใจ “รอเดี๋ยวก่อนค่ะ”

“มีอะไรอีกไหมครับ” ฟางยู่เชินเอ่ยถามเสียงนุ่มนวล​

“คุณฟางคะ ถ้าช่วยพี่สื้อสื้อออกมาได้ ช่วยโทรบอกฉันหน่อยได้ไหมคะ”

เสียงของเธอแฝงไปด้วยความตื่นเต้น ฟางยู่เชินอดที่จะยกยิ้มไม่ได้ “ได้ครับ ถึงตอนนั้นผมจะโทรไปบอกนะครับ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอวางสายก่อนนะครับ”

“ลาก่อนค่ะ”

เหลียงซินเวยวางสายโทรศัพท์ลง แล้วยกมือขึ้นกุมหน้าอกของเธอ

“คุณ​แม่ครับ ไม่สบายตรงไหน​หรือเปล่าครับ”

เมื่อเห็นแบบนี้ อานอานก็ถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่จ้ะ” เหลียงซินเวยส่ายหน้าเล็กน้อย

“คุณ​น้าสื้อสื้อเป็นยังไง​บ้างครับ” อานอานถามขึ้นมาอีกครั้ง

“ยังช่วยออกมาไม่ได้เลยจ้ะ แต่ว่าน่าจะเร็วๆนี้แล้วจ้ะ” เหลียงซินเวยลูบศีรษะของลูกชายอย่างอ่อนโยน ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปทางห้องครัว “แม่ไปทำอาหารเย็นนะจ้ะ”

……

หลังจากได้รับอนุญาตจากพ่อบ้าน​ ในที่สุดเจียงสื้อสื้อก็ไม่ต้องอยู่ในห้องที่น่าเบื่ออีกต่อไป​แล้ว​ อีกทั้งยังมีอิสระที่จะเดินบริเวณ​รอบบ้านพักได้

“ห้ามขึ้นไปในห้องที่ถูก​ล็อกบนชั้นสาม คุณ​ขึ้นไปไม่ได้เด็ดขาด​ โปรดจำไว้ด้วยนะครับ”

คำสั่งของพ่อบ้าน​ดูเหมือนยังดังก้องอยู่ในหูของเธอ

ด้วยความที่ต้านทานความอยากรู้อยากเห็นของเธอไม่ได้ เธอจึงแอบขึ้นไปบนชั้นสาม และไปที่ห้องที่ประตูถูกล็อก​ไว้ที่พ่อบ้านเคย​พูดไว้

เธอบิดลูกบิดประตู แล้วมันก็ถูกล็อกไว้จริงๆ

ความลับที่ซ่อนอยู่ในนั้นคืออะไรกันแน่

“คุณกำลังจะทำอะไรครับ”

เสียงที่ดังขึ้น​มา​กะทันหัน​ ทำให้​เจียงสื้อสื้อสะดุ้ง​ตกใจ พอหันหลัง​กลับไป เป็นพ่อบ้าน​นั่นเอง

เธอเริ่มร้อนรนเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มแหย“ฉันก็แค่มาเดินเล่นค่ะ”

“ผมบอกแล้วใช่ไหม​ครับ​ ว่าห้ามขึ้นมาบนชั้นสาม” พ่อบ้านเดินไปหาเธอด้วยสีหน้าจริงจัง

“ฉันจะลงไปเดี๋ยว​นี้เลยค่ะ”

เจียงสื้อสื้อรีบวิ่งผ่านเขาไป และรีบลงไปข้างล่างทันที

พ่อบ้านหันกลับไปมองแผ่นหลังเธอเดินลงไปชั้นล่าง คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น ผู้หญิง​ชาวตะวันออกคนนี้ อย่าสร้าง​ปัญหา​ให้​เขาลำบากใจออกมาเชียว

เขานิ่งคิด ก่อนจะตัดสินใจขังเธอไว้ในห้องดีกว่า​ แบบนี้จะได้หลีกเลี่ยงปัญหามากมาย

เจียงสื้อสื้อวิ่งลงชั้นหนึ่ง ลมหายใจหอบเหนื่อย​เล็กน้อย

เธอมองกลับไปที่บันได พบว่าพ่อบ้านไม่ได้ตามลงมาด้วย เธอจึงถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

ดูเหมือนต่อไปนี้คงจะขึ้นไปที่ชั้นสามไม่ได้จริงๆ เธอจะได้ไม่ต้อง​ถูกขังไว้อีกครั้ง

“คุณ​ผู้หญิงครับ คุณ​เข้าไปไม่ได้นะครับ”

ในเวลานี้เอง มีเสียงดังอึกกระทึกครึกโครมมาจาก​ข้างนอก เจียงสื้อสื้อมองตามเสียงไปที่ประตูทางเข้า​ จึงเห็นลี่ซา ที่เดินหน้าโหดเข้าไปพร้อมกับบุคคล​แปลกหน้า​

แย่แล้ว​

เจียงสื้อสื้อหันหลัง​กลับ​เพื่อ​เตรียม​จะวิ่งขึ้นไปชั้นบน

“หยุดเดี๋ยว​นี้” คาร์อันตะโกนสั่งเสียงดัง

เจียงสื้อสื้อสะดุ้ง​ตกใจ แล้วหยุดฝีเท้า​ ยืนตัวแข็งทื่อไม่กล้าหันกลับไปมอง

กู้เนี่ยนเดินตามหลัง​ลี่ซาเข้าไปในบ้าน พอเห็นคุณนา​ยน้อย​ของตนเอง จึงอดที่จะดีใจไม่ได้

“คุณหญิงครับ เธอก็คือผู้หญิงตะวันออกที่คุณพูดถึงเหรอครับ” กู้เนี่ยนมองไปทางเจียงสื้อสื้อตาไม่กะพริบ​ เพราะกลัวว่าเธอจะหายตัวไปจากสายตา​

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊?!