ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 5

เดินมาเกือบครึ่งชั่วโมง ลานเรือนหลังหนึ่งก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

ด้านนอกลานเรือน มีรั้วที่สูงระดับเอวของผู้ใหญ่ ห่อหุ้มด้วยเถาวัลย์สีเขียวมรกต บนเถาวัลย์มีดอกกระดูกสีชมพูอ่อนหุบอยู่หลายดอก

ภายในลานเรือน มีต้นท้อสูงตระหง่านดูมีชีวิตชีวา สายลมแผ่วเบาโชยพัดมา ส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ แทรกซึมไปในหมู่เมฆทั่วภูเขา

“นี่มัน......”

เขาไร้เงาทอดยาวเป็นพันลี้ มีภูมิประเทศที่ซับซ้อน เต็มไปด้วยป่าทึบ ในส่วนลึกของป่า ต่อให้เป็นแสงแดดจัดก็ไม่อาจส่องถึง ด้วยเหตุนี้จึงได้ชื่อว่าเขาไร้เงา

ยอดเขาที่สูงที่สุดของเทือกเขา ไม่มีแม้แต่เงาของนกบินผ่าน แต่ในป่าทึบที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขานี้ กลับมีลานเรือนที่งดงามเช่นนี้ตั้งอยู่ ช่างเป็นเรื่องที่ประหลาดจริง ๆ

“นี่คงไม่ใช่......ผีหรอกนะ ?”

“ผีอะไรกัน ? กลางวันแสก ๆ เช่นนี้จะมีผีได้อย่างไร ?” ฉู่หลิงเซวียนตะคอกอย่างหมดความอดทน “ไปดูซิ เรียกคนออกมาเปิดประตู พวกเราต้องทำการซ่อมแซม สั่งให้คนข้างในเตรียมของให้พร้อม”

“ขอรับ”

องครักษ์รีบเดินตรงไป แต่เพิ่งจะก้าวเท้าเข้าไปในลานเรือน ก็หยุดนิ่งอยู่ที่เดิมทันที

ฉู่หลิงเซวียนรออยู่สักพัก ก็เดินตรงเข้าไปอย่างหมดความอดทน : “เจ้ามัวยืนนิ่ง......โสมเสวียนม่วง ?”

บนพื้นที่โล่งภายในรั้ว เต็มไปด้วยโสมเสวียนม่วงทั้งหมด เด็กชายอายุราว ๆ สามขวบกำลังยืนรดน้ำอยู่

เซินเป่าเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นพวกของฉู่หลิงเซวียนที่ยืนอยู่นอกลานเรือนในสภาพทรุดโทรม ดวงตาสดใสก็ค่อย ๆ เบิกกว้างยิ่งขึ้น ใบหน้าขาวนวลก็เป็นสีแดงระเรื่อขึ้นมา เขาเม้มริมฝีปากด้วยความตื่นเต้น และเอ่ยถามออกไปด้วยเสียงที่สั่นเครือ

“มนุษย์......มนุษย์ ?”

สวรรค์ นี่คือมนุษย์หรือ !

ฉู่หลิงเซวียนจ้องโสมสีม่วงตาเขม็ง ดวงตาเป็นประกายอย่างน่าประหลาด มิน่าล่ะทำไมในภูเขาจึงหาโสมเสวียนม่วงไม่เจอ เป็นเพราะถูกขุดมาไว้ที่นี่หมดนี่เอง !

นางอดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปากแห้งผากอยู่หลายครั้ง และรู้สึกเบิกบานใจอย่างยิ่ง

เมื่อมีโสมสีม่วง นางก็สามารถช่วยองค์ชายสามได้แล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็จะไม่มีใครมีสิทธิ์ขัดขวางการแต่งงานเข้าจวนองค์ชายสามของนางได้อีก

เซินเป่าถือฝักบัวรดน้ำอันเล็กของตนเอาไว้แน่น และมองดูฉู่หลิงเซวียนอย่างตื่นตระหนก

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี